ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΟΙΧΑΛΙΑΣ (1836-1912)
Από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους στη σύσταση των δήμων
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Τούρκικο ζυγό και τη σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους, πρώτος κυβερνήτης, της ελεύθερης πλέον Ελλάδας, διορίστηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας (1828-1831). Στη διάρκεια της τριετούς θητείας του, ο Ι. Καποδίστριας έθετε τους πρώτους θεμέλιους λίθους για την ανοικοδόμηση του Ελληνικού κράτους, για τη συγκρότηση και την οργάνωσή του. Μετά τη δολοφονία του (27 Σεπτεμβρίου 1831), η χώρα περιήλθε σε μεγάλη κρίση.Το επόμενο έτος, το 1832, οι Έλληνες υπέφεραν περισσότερο από τον μεταξύ τους αλληλοσπαραγμό παρά από τις τούρκικες επιδρομές. Στο τέλος του χρόνου, η χώρα ήταν εντελώς εξουθενωμένη. Η Διοικητική Επιτροπή είχε μόνο συμβολικό λόγο υπάρξεως, η Γερουσία είχε διαλυθεί, τα δικαστήρια είχαν αναστείλει τη λειτουργία τους, ενώ η βία ήταν το μόνο μέσο για την επιβίωση. Το σύνθετο διοικητικό οικοδόμημα του Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια είχε καταρρεύσει.
Την εποχή εκείνη, οι προστάτριες δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία αποφάσισαν ότι η Ελλάδα έπρεπε να αποτελέσει ανεξάρτητο κράτος (Βασίλειο), υπό την εγγύησή τους, και για το λόγο αυτό υπέγραψαν τη συνθήκη του Λονδίνου της 25ης Απριλίου (7 Μαΐου) 1832. Η συνθήκη καθόριζε την οριστική νομική υπόσταση του νέου κράτους, όριζε ως βασιλιά των Ελλήνων τον ανήλικο πρίγκιπα της Βαυαρίας Όθωνα, γιο του φιλέλληνα βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου και εξουσιοδοτούσε το Λουδοβίκο να ορίσει τριμελή αντιβασιλεία, η οποία θα ασκούσε τη βασιλική εξουσία μέχρι την ενηλικίωση του Όθωνα.
Στις 25 Ιανουαρίου (6 Φεβρουαρίου) 1833, βασιλιάς και αντιβασιλείς αποβιβάστηκαν στην πρώτη πρωτεύουσα του Ελληνικού κράτους, στο Ναύπλιο. Είκοσι μέρες αργότερα, εκδόθηκε το πρώτο βασιλικό διάταγμα με το οποίο οι αντιβασιλείς γνωστοποίησαν στον Ελληνικό λαό ότι πρώτο μέλημά τους θα ήταν η θέσπιση νόμων και η δημιουργία θεσμών για τη λειτουργία του νεοσύστατου βασιλείου.
Δυόμισι μήνες αργότερα, στις 3 (15) Απριλίου 1833, εκδόθηκε το Β.Δ. που αφορούσε τη διαίρεση της χώρας σε διοικητικές περιφέρειες.
Η επαρχία Μεσσήνης και η πρωτεύουσά της Μεσσήνη
Η επαρχία Μεσσήνης σχηματίστηκε με Β.Δ. της 3ης (15) Απριλίου 1833 (ΦΕΚ 12/6-4-1833) «Περί διαιρέσεως του Βασιλείου και της διοικήσεώς του», ως επαρχία του Νομού Μεσσηνίας.
Ο δήμος Οιχαλίας, σχηματίστηκε με το Β.Δ. της 9(21)-11-1834 (ΦΕΚ 16/12-5-1835) "Περί του σχηματισμού των δήμων του νομού Μεσσηνίας", ως δήμος της επαρχίας Μεσσήνης.
Ο δήμος Οιχαλίας
Το όνομα Οιχαλία είχε δοθεί στην Ομηρική πόλη Οιχαλία που ο μεν Παυσανίας την ταυτίζει με το Καρνάσιον άλσος, ο δε Στράβων 150 χρόνια πριν την ταυτίζει με το "πολίχνιον" Ανδανία. Είχε ονομαστεί έτσι προς τιμή της συζύγου του Μεναλέα. Κατά τον Ραγκαβή η πόλη ήταν πολύ σπουδαία και βρισκόταν στα σύνορα Μεσσηνίας και Αρκαδίας, κατά τον Στ. Οικονομάκη βρισκόταν στη θέση "Κόκκαλα" πάνω από το εγκαταλελειμμένο χωριό Βελανιδιά.Η πρώτη επίσημη εμφάνιση του δήμου Οιχαλίας, έγινε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, στο φύλλο 80 (παράρτημα) της 28-12-1836, μέσα στο οποίο δημοσιεύτηκαν όλοι οι δήμοι του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους ανά διοίκηση και υποδιοίκηση.
Στον κατάλογο των Δήμων στα 1836, αναφέρονται ως υπαγόμενα χωριά στο Δήμο Οιχαλίας τα: Τσαούσι (έδρα), Σπανοχώρι, Μούστα, Κατσαρού, Σιάμου, Ρερέικα, Τόσκεσι, Αλή Τσελεπί, Βελανιδιά, Φίλια, Ντογατζήδες, Σπαρτινού, Μπάλα και Λουτρό. Ο αξιωματικός στην Eπανάστασιη του 1821 Αναγν. Σταθουλόπουλος υπήρξε ο πρώτος δήμαρχος και εισπράκτορας ήταν ο Ιω. Δρούτσας.
Στα 1840 το Δημοτικό Συμβούλιο αποτελούμενο από τους Θ. Πουλόπουλο πρόεδρο, Δημ. Αθανασόπουλο, Αθανάσιο Γυφτάκη, Γ. Ρουντόπουλο, Χριστόφορο Τραγόπουλο (Τράγο), συνυπογράφει ψήφισμα υπέρ των Γ. Περρωτή και Αρισ. Αναγνωσταρά, που επρόκειτο να παραμπευθούν στο στρατοδικείο για στάση κατά του καθεστώτος.
Στα 1840 με Βασ. Διάταγμα συγχωνεύτηκαν στο Δήμο Οιχαλίας οι δήμοι Στενυκλάρου και Δερρών. Τα χωριά του Δήμου Στενυκλάρου ήταν τα: Ζέζα, Μελιγαλά, Μαγούλα, Αλειτούργι, Ζευγολατιό, Σολάκι, καθώς και οι οικισμοί Μύλοι και Νεροτριβή Βουλκάνου. Τα χωριά του Δήμου Δερρών ήταν η Σκάλα και η Τζεφερεμίνη. Μετά την ενοποίηση του 1840 η έδρα του Δήμου και εκείνη του Ειρηνοδικείου Δερών μεταφερθήκανε στο Μελιγαλά.
Στις αρχές του 1841 ως δήμαρχος υπηρετούσε ο παλιός αξιωματικός του αγώνα Αναγν. Σταθουλόπουλος, που δεν ήταν διαθετημένος να γίνει τυφλό και άβουλο όργανο του Βαυαρικού καθεστώτος. Η κυβέρνηση προκήρυξε δημοτικές εκλογές, αλλά για να πετύχει ευνοϊκό αποτέλεσμα εξαπέλυσε κύμα τρομοκρατίας με αντικειμενικό σκοπό δικό της και των πίσω από αυτή κρυπτομένων ξένων δυναστών του τόπου, (των Βαυαρών) να εξασφαλίσουν πολλούς δημάρχους για να μπορούν να επιβάλλουν στο λαό τις θελήσεις τους, τις αντιλαϊκές. Τις μεθόδους αυτές ξεσκέπαζαν όσο μπορούσαν οι εφημερίδες της πρωτεύουσας που είναι γεμάτες διαμαρτυρίες έντιμων πολιτών και ελευθέρων στο φρόνημα που δεν εννοούσαν να υποταχτούν αδιαμαρτύρητα στους Βαυαρούς και στους ντόπιους συνεργάτες τους. Θα παραθέσουμε αυτούσιο σχόλιο της ανεξάρτητης και δημοκρατικής εφημερίδας για του «λόγου το αληθές». Έτσι ο «Αιών» κατήγγελε για τη κατάσταση που είχε στο Δήμο Οιχαλίας: «Ήρχισε ήδη να αναπτύσσεται ο φατριασμός εις τη Μεσσηνίαν κατά τας δημαρεσίας. Την τρομοκράτηση εμψυχώνει η χωροφυλακή κατ'εντολήν της διοικήσεως… Των λόγων τούτων απόδειξις είναι η δημαιρεσία της Οιχαλίας κατά την οποίαν 25 δημώται ημποδίσθησαν του να δώσωσι τας ψήφους των, ήτοι απεκλείσθησαν με τη σπάθη της εκείσε χωροφυλακής από τα πολιτικά των δικαιώματα μ’όλας τας φωνάς των, και μ’όλας τας εντόνους διαμαρτυρήσεις των γενομένας κατά πρόσωπον προς τον παρευρεθέντα διοικητήν. Κατά της ανηκούστου ταύτης αδικίας, εδόθει, νομίζομεν, έγκλησις…» Και υπεβλήθει πράγματι μήνυση κατά των δραστών η οποία όμως ποτέ δεν εξεδικάσθη και τελικά …διεγράφη! Στις 3 και 4 Σεμτεβρίου 1841 διορίστηκε εισπράκτορας στο δήμο Οιχαλίας ο Σταμ. Δ. Μακρόπουλος.
Στα 1841 δημοτικός σύμβουλος Οιχαλίας υπηρετούσε ο Ι. Κουτσοπρίφτης που επικυρώνει δικόγραφο κατά του Ν. Νιφόρου κατοίκου Μελιγαλά. Ο Ι. Κουτσοπρίφτης δε γνώριζε γράμματα.
Πρέπει δε να διευκρινιστεί ότι δημαρχιακοί πάρεδροι διορίζονταν ένας από κάθε χωριό και ήταν κατά κάποιο τρόπο εκπρόσωποι των χωριών τους. Οι δημαρχιακοί ή δημοτικοί σύμβουλοι, όμως, εκλέγονταν στις δημοτικές εκλογές, δηλαδή ήταν πρόσωπα πολιτικά και περιλαμβάνονταν στα διάφορα ψηφοδέλτια των υποψηφίων δημάρχων. Όμως, στο Δημοτικό συμβούλιο μετείχαν και ισάριθμα μέλη μη εκλεγόμενα (δημαιρεσιακό συμβούλιο), όπως και για ορισμένη χρονική περίοδο ο θεσμός των παρέδρων είχε σοβαρές αρμοδιότητες και οι πάρεδροι εκλέγονταν.
Οι περισσότεροι από αυτούς εκείνη την περίοδο ήταν εντελώς αγράμματοι και υπέγραφαν γι’ αυτούς οι Μιχαήλ ιερεύς Βαλύρας, Κ. Νικολόπουλος, Ν. Κανελλόπουλος, Ιω. Θεοδοσίου, Ιω. Κωστόπουλος, Γ. Δημητρακόπουλος, Απ. Παπαδόπουλος, Ηλ. Ανδριανόπουλος, Ιω. Αθανασόπουλος, Ν. Γιαννόπουλος, Κ. Ανδρεόπουλος, Γ. Δημητρακόπουλος. Ως ιερείς των χωριών της Οιχαλίας αναφέρονται χωρίς επώνυμα δυστυχώς οι «Μιχαήλ, Παναγιώτης οικονόμος, Νικώλαος ηερεύς προτοπαπας, Αθανάσηος ηερεύς, Νικώλαος, Ζαχαρίας ιερεύς». Την ορθογραφία των ονομάτων τη διατηρούμε όπως υπάρχουν στα έγγραφα. Για το Μελιγαλά υπηρετούσε ως πάρεδρος ο Καμ. Σκλύρης. Ως δημοτικός σύμβουλος στα 1842 αναφέρεται ο Παν. Δεληγιάννης από το Μελιγαλά.
Στις 26 Απριλίου 1843 διορίσθη αστυνόμος Οιχαλίας ο Αντ. Β. Πότζιος.
Η σφραγίδα του Δήμου ανέγραφε τις λέξεις: ΔΗΜΟΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ.
Είναι γεγονός ότι η περίοδος αυτή ήταν από τις πλέον σκοτεινές και δύσκολες για τον τόπο μας. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στις 11 Μαϊου 1844 ο Αναγ.Σταθόπουλος ως δήμαρχος Οιχαλίας μαζί με το συνάδελφό του Ανασ. Οικονομίδη δήμαρχο Ανδανείας, αναγκάστηκαν να επιστρατεύσουν και κινητοποιήσουν την «πολιτοφυλακή για να εκδιώξουν από τις περιοχές τους τους Αρκάδες υποστρατήγους Ιω. Θ. Κολοκοτρώνη και Ν. Δεληγιάννη» που επέδραναν με ενόπλους για να ασκήσουν πίεση και τρομοκρατήσουν τους εκλογείς για να ψηφίσουν κυβερνητικούς υποψήφιους βουλευτές. Ταυτόχρονα με προκήρυξή τους κάλεσαν τους «επιδρομείς» να βγουν από τα όρια του νομού Μεσσηνίας. Στα 1844 (φθινόπωρο) ο Αναγ.Σταθουλόπουλος ως υπέρμαχος των αρχών της επαναστάσεως της Γ’ Σβρίου 1843 εξελέγη δεύτερος στη σειρά βουλευτής Επ. Μεσσήνης λαβών 4228 ψήφους. Η εκλογή, όμως, αυτού και των συνυποψηφίων του Κών. Αναγ. Λυμπεροπούλου από το Αριστοδήμιο, Βασ. Οικονομίδη από το Δεσύλλα δεν επΙκυρώθηκε από τη βουλή που έλεγχε ως εκλογοδικείο τα αποτελέσματα και έτσι «απεβλήθησαν ως βουλευταί» στις 11 Ν0εμβρίου 1844. Η βουλή ενέκρινε την εκλογή των επιλαχόντων Παν. Παπατσώνη δημάρχου Εύας, λαβώντος 2810 ψήφους, Παν. Καλαμαριώτη (2863) και Παν. Δαρειώτη δημάρχου Παμίσου λαβώντος 28003 ψήφους. Στα 1845 (Ιούλιος) ο Αναγ.Σταθουλόπουλος ως μη υποκύπτων στις αντιλαϊκές αξιώσεις της κυβερνήσεως απελύθη. Σχετικά καταγγέλει η Αθηναϊκή εφημερίδα «Καρτερία»:
"Ο Αναγν. Σταθουλόπουλος διατελών δέκα κατά συνέχεια έτη δήμαρχος Οιχαλίας συκοφαντείται υπό της εξουσίας ότι υπέκυψε και υπέθαλψε φυγοδίκους, επαύθει κατ’αυτάς των χρεών του. Ο Σταθουλόπουλος όστις καθ’όλος το διάστημα της δεκαετούς δημαρχίας του ούτε επεπλήχθει καν υπό των προϊσταμένων του αρχών, όστις απολαμβάνει την αγάπη όλων των συνεπαρχιωτών του, όστις εξέλέγη εσχάτως και βουλευτής, αλλα παρανόμως απεκλείσθη, ως και τόσοι άλλοι, έπρεπε να παύση των χρεών του.Η εξουσία ενεχάραξε το ακόλουθο σύμβολον «όστις δεν είναι οπαδός του Ταπιφράγκ (δηλ. του Κωλέττη) δεν πρέπει να μείνει εις της υπηρεσίαν…". Ταυτόχρονα απελύθη από το δήμο Οιχαλίας ο αστυνόμος και ταυτόχρονα και γραμματέας του, Α. Μπότζης.
Στα 1845 ο πληθυσμός του δήμου κατά χωριά είχε ως εξής:
Στα 1846 το συμβούλιο Οιχαλίας αποτελείται από τους εξής παλαιούς αγωνιστές του 21 και δημοπροκρίτους:
Παν.Δελιγιάννη, Θεόδ.Πουλόπουλο, Χριστόφορο Τράγο, Νηκήτα Α.Νιάρχο, Μήτρο Ντόγκα, Σταμ.Μυλωνά, Δ.Σταθόπουλο και Γ.Κατσιμπάρο. Το ως άνω δημοτικό συμβούλιο και ο δήμαρχος Αναγν.Σταθουλόπουλος συνυπογράφουν ψήφισμα για τις υπηρεσίες του Αξιωματικού του αγώνος Αλέξη Αναστασοπούλου ή Ζευγολαταίου όπως επίσης ήταν γνωστός, ως καταγόμενος από το Ζευγολατιό.
Στα 1848 μετά τη προσχώρηση του δημάρχου Οιχαλίας Αναγ.Σταθουλοπούλου στο αντικυβερνητικό κίνημα του Γ.Περωττή κατά το μήνα Απρίλιο, ως δήμαρχος ανέλαβε ο Ιω.Κωλιάκης, δημαρχικός πάρεδρος ο οποίος μάλιστα κινητοποίησε και ανθρώπους για να βοηθήσει την προσπάθεια καταστολής του κινήματος, ο οποίος έτυχε και Βασιλικής ευαρεσκείας για τη θέση του αυτή. Στις 8 Αυγ.1848 διορίσθη εισπράκτωρ στο δήμο Οιχαλίας ο Αθαν. Μαράκας αντί του Γ.Δημητρακοπούλου απολυθέντος. Στις 29 Νοεμβρίου 1848 διορίσθη αστυνόμος στο δήμο Οιχαλίας ο Αναγ.Κάβουρας παλιός αξιωματικός του αγώνος από τη Βρωμόβρυση της Αμφείας, εγκατασταθείς μετά την απελευθέρωση στη Σκάλα. Στα τέλη του 1849 ως δήμαρχος Οιχαλίας εξακολουθούσε να υπηρετεί ο δημαρχικός πάρεδρος Γιάννης Κωλιάκης, που επικυρώνει πιστοποιητικά του αγωνιστού Παν. Αθανασοπούλου ή Νικολοπούλου από την Οιχαλία (Τοσκέσι).Στα 1850 ο Δήμος Οιχαλίας ειχε 4251 κατοίκους.
Κάπου εδώ εισερχόμαστε σε μια άγνωστη και σκοτεινή περίοδο για το δήμο Οιχαλίας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κυριολεκτικά δε γνωρίζουμε τίποτα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαδραματίστηκαν φοβερές "πολιτικές" συγκρούσεις τοπικών ομάδων που συνέπεια είχαν να σταματήσει ο χρόνος για κάθε είδους ανάπτυξη σε αυτό τον τόπο. Το κυριότερο, όμως, αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων ήταν ότι οι πρόγονοί μας εισήλθαν σε μια μεγάλη περίοδο τρόμου, βίας και αίματος. Μέσα στο πλαίσιο αυτών των συγκρούσεων εντάσσεται και η μεταφορά της έδρας του δήμου από το Μελιγαλά στη Σκάλα. Πρωτεργάτης σε αυτό ήταν ο ισχυρός άντρας της Σκάλας Αναγν. Πουλόπουλος, που κατόρθωσε με Β.Δ στις 27/1/1851, έδρα του δήμου Οιχαλίας να οριστεί η Σκάλα. Όμως το "παιχνίδι" δεν είχε τελειώσει. Αντιθέτως, τότε άρχιζε. Τον τελευταίο λόγο είχε ο Μπούτος, που με νέο Β.Δ στα 1854 επαναφέρει την έδρα στο Μελιγαλά.
Το κενό αυτών των χρόνων προσπαθήσαμε να το διερευνήσουμε και να το ερμηνεύσουμε μέσα από τον τύπο της εποχής.
Την πρώτη απάντηση την πήραμε από τη Μεσσηνιακή εφημερίδα "ΕΥΝΟΜΙΑ", η οποία σε άρθρο της με τίτλο "Λησταρχείον", γράφει τα εξής:
"ΕΚ ΜΕΛΙΓΑΛΑ. Αυτό το γλυκύ όνομα, το μέλι και το γάλα, είνε κωμόπολις κατά την μεσημβρινήν άκραν του λεκανοπεδίου της Ανδανίας και πρωτεύουσα της Οιχαλίας της Μεσσήνης.
Είνε γνωστή κωμόπολις εκ της πανηγύρεώς της, ήσυχος και εμπορική. Καυγάς δεν γίνεται.
Αλλ’ έλα που έχει ένα άλλο που δεν το έχουν αι άλλαι κωμοπόλεις.
Το λησταρχείον.
Μη νομίσετε τούτο υπερβολήν.
Είνε λησταρχείον υπό τας όψεις και την ανοχήν των αρχών. Με την υποστήριξιν όμως των κομμάτων. Ενθυμούμαι ότι ο Αστυνόμος ανθυπομοίραρχος κ. Αντωνόπουλος ηθέλησε να τους «πιάση από τον γιακά» και να τους στριμώξη εις τας φυλακάς, μα την άλλη μέρα του έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι.
Και ούτως οι άλλοι αστυνομικοί εχαλαρώθησαν και δεν κάνουν τίποτε.
Έχουν οργανώση ολόκληρον υπηρεσίαν.
Εάν η Κυβέρνησις τους έκαμνε αστυνομικούς υπαλλήλους, να είσθε βέβαιοι πως κλεψιά δεν θα συνέβαινε.
Γνωρίζουν τα πρόσωπα και τα ζώα.
Έχουν κατάλογον όλων των τε μικρών και μεγάλων ζώων.
Αλλά προτού γείνουν αστυνομικοί έπρεπε να τους εξαγνίση δια της φυλακής.
Η εξουσία πρέπει να επέμβη.
Ο Εισαγγελεύς Καλαμών το γνωρίζει αυτό;
Αν δεν το γνωρίζει του το λέγομεν ημείς.
Αν φοβήται όμως την μετάθεσιν ας καθήσει στα αυγά του.
Αν τουναντίων, θα θεωρηθεί Ηρακλής αποκαθαίρων την πολυκέφαλον αυτήν Λερναία Ύδραν.
Ημείς πρώτοι δια της «Ευνομίας» ρήγνομεν κραυγήν φρίκης.
Οι άλλοι – η εξουσία ας τους εξοντώση.
Τους ειδοποιούμεν όμως ότι οι άνθρωποι αυτοί της νυκτός έχουν και τους ισχυρούς της ημέρας.
Ημείς δια του τύπου θα τους καυτηριάζομεν. Αυτός μόνον δυστυχώς μας έμεινεν καταφύγιον."
Από τα τέλη του 1870 με αρχές 1880, περίοδος που αναπτύσσεται ο τοπικός τύπος και ύστερα, υπάρχει μια εξαιρετικά πλούσια αρθρογραφία άκρως διαφωτιστική για τα δρώμενα και τεκταινόμενα στο δήμο Οιχαλίας. Εδώ, θα αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια από αυτά, ικανά όμως να μας διαφωτίσουν για τα της εποχής εκείνης.
Στην εφημερίδα «ΙΘΩΜΗ», στο φύλλο της 7ης Απριλίου 1877 διαβάζουμε: «Η κατάστασις είναι προβληματική […] ενώ έχωμεν Νόμους και Σύνταγμα δεν έχωμεν ατυχώς ασφάλειαν ζωής, τιμής και περιουσίας. […] δεν παρήρχετο εβδομάς και να μην αγγελθεί ενταύθα εις φόνος, μια απαγωγή, ή μια παράνομος και σκανδαλώδης πράξις των οργάνων της διοικήσεως. […] εντός ολίγων ημερών έλαβον χώρα δέκα ανθροπωκτονίαι: 1) εν Κατζαρού εφονεύθησαν οι Ιωάννης Καλογεράκης και Δ. Στερεόπουλος εν Σπανοχώρι εφονεύθη ο Νικολακόπουλος (ακολουθούν τα υπόλοιπα ονόματα) […] Η πολιτική συμμορία εντός ολίγων μηνών έπαυσο και μετέθεσε 9 εισαγγελείς εκ Καλαμών, και με σκανδαλώδεις μεταθέσεις εν τω μέσω του δικαστικού έτους, 10 ισοβίων δικαστών (ακολουθούν τα ονόματα). »
Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας διαβάζουμε: «Ειρηνοδίκαι τινος κατέστησαν μικροί τυραννίσκοι. Τον ειρηνοδίκην Οιχαλίας Ιωαννίδην επανειλημμένως έχουν καταγγείλει δι εγκληματικάς πράξεις και ενεργούνται ανακρίσεις […]
Η «ΜΕΣΣΗΝΙΑ» της 15ης Νοεμβρίου 1878 αναφέρει: «[…] Επί τρεις ήδη μήνας η ‘Μεσσηνία’ εξακολουθεί καταγγέλουσα εις το δημόσιον τας περί την διοίκησιν του τόπου τούτου πολυειδείς ασχυμοσύνας των οργάνων σας, ων ο φατριασμός έφτασε εις το μη περαιτέρω. Σας είπεν ότι η διοίκησίς σας είναι ωργανισμένον σύστημα κλοπής και αρπαγής των δημοσίων, δωροδοκίας, καταθλίψεως και αδικίας. Σας είπεν ότι ενταύθα ουδ’ η στοιχειώδης ατομική ασφάλεια, ης ουδ’ αυταί οι μάλλον ωπισθοδρομημέναι κοινωνίαι στερούνται, δεν υπάρχει.
Από την "ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ" την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 1891. Γράφει ο Σπανίδης Παναγ. Δικηγόρος: ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ «[…] Όμως παρ’ ημήν λειτουργή το σύστημα της Δημοτικής αστυνομίας παν άλλο δύναται να ονομασθή ή Αστυνομία. Οι αστυνόμοι εισί κατά το μάλλον και ήττον οι αίτιοι της διαπράξεως των πολλών εγκλημάτων, το απαίσιον δε έργον των συμπληρούσιν οι Ειρηνοδίκαι, φατριαστικώς χειριζόμενοι την ανατεθείμένην αυτοίς Ποινικήν Δικαιοσύνην. Εντεύθεν και εκ των ιστορικών γεγονότων, κατάδηλον γίνεται ότι η Αστυνομική εξουσία δέον να αφαιρεθή από τους Δημάρχους, και νομοθετηθή σύστυμα Διοικητικής αστυνομίας […]
Γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό, νομίζουμε, ότι η τοπικές αρχές δεν ήταν παρά "νόμιμες" συμμορίες υπό την ανοχή και τη συνεργασία της κεντρικής εξουσίας.
Το 1895 φαίνεται να είναι ένα κομβικό χρονικό σημείο για τον τόπο. Εκείνη τη χρονιά, στις δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν έλαβαν μέρος οι υποψήφιοι δήμαρχοι: Κ. Δ. Δεληγιάννης, Ι. Α. Νικολαΐδης, Ι. Δ. Σκλήρης, Ν. Α. Μαράκας, Ι. Π. Μπούτος, Σ. Σταθόπουλος ή Οιχαλιώτης και Π. Γ. Φωτόπουλος. Ύστερα από 27 χρόνια απόλυτης εξουσίας, ο Μπούτος χάνει τις εκλογές και Δήμαρχος εκλέγεται ο Φωτόπουλος.
4 Οκτωβρίου 1895. Η εφημερίδα «Ευνομία» κάνει σχεδόν ολοσέλιδο αφιέρωμα στην εκλογή του Παναγιώτη Φωτόπουλου. Μεταξύ άλλων συγχαίρει τους δημότες Οιχαλίας που εν μέσω βίας και τρομοκρατίας υπάκουσαν στη συνείδησή τους και ενήργησαν φιλελεύθερα. Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας φιλοξενείται και ένα μακροσκελές ευχαριστήριο του νεοεκλεγέντα δημάρχου προς τους συνδημότες του. Από αυτό κρατάμε τούτο: «[…] μεταδιδόμενον το αίσθημα της χαράς εις πάσαν Οιχαλιέως καρδίαν, παλλομένην υπέρ της συντελεσθείσης χειραφεσίας, ης την σημαίαν ανεστηλώσατε υμείς αυτοί σθεναρώς επί της κάλπης μου κατά την αλησμόνηστον και ευτυχή εκείνη εσπέραν δεκάτης Σεπτεμβρίου υπό την σκιάν της οποίας εθραύσθησαν οι δεσμοί της συναλλαγής και και κατηρειπώθησαν τα πρατήρια των ψήφων και επί των ερειπίων αυτών ανεπετάσθη υπό τον ισχυρόν υμών βραχίονα η χαρμόσυνος σημαία των πολιτικών ελευθεριών. […].
Δε γνωρίζουμε αν είναι σύμπτωση, όμως από τότε και ύστερα αρχίζουν να δημοσιεύονται άρθρα που μαρτυρούν μια κάποια ανάταση και κίνηση στο δήμο. Φαίνεται κάτι να αρχίζει να αλλάζει στον τόπο. Το τονίζουμε αυτό. Φαίνεται.
Δύο χρόνια αργότερα, η εμπορική κίνηση στον Μελιγαλά γνωρίζει απίστευτη ακμή. Το πανηγύρι στο Μελιγαλά είναι το μεγαλύτερο στην Ελλάδα προσελκύοντας εμπόρους από όλα τα σημεία της Ελλάδας. Από την «ΕΥΝΟΜΙΑ» της 31ης Αυγούστου 1897 διαβάζουμε: «Εις την εν Μελιγαλά τελουμένην Πανήγυριν κατά την 8ην Σεπτεμβρίου αφίκετο εξ Αραχώβας της Ρούμελης ο κ. Αθανάσιος Σταυρόλης κομίσας άφθονα Ταπητουργικά είδη […]». Αν αναλογιστούμε τις συνθήκες των μετακινήσεων αυτή την εποχή, χωρίς δρόμους, αντιλαμβανόμαστε την εμπορική ακμή του Μελιγαλά. Το ίδιο διαφωτιστικό είναι από το ίδιο φύλλο το παρακάτω:
«Από του προσεχούς Σαββάτου άρχεται η κατ’ έτους τελουμένη εμπορική πανήγυρις εν Μελιγαλά, προς τούτο η εταιρία του Σιδηροδρόμου θέλει θέσει εις κίνησιν εκτάκτους αμαξοστοιχίας και με έκπτωσιν 50 % επί των εισιτηρίων.»
Όμως, τι απέγινε με τα προαναφερθέντα εγκλήματα εις βάρος του λαού του δήμου Οιχαλίας; Πώς αντέδρασε η τοπική κοινωνία ύστερα από την απαγκύλωσή της από την προηγούμενη δημοτική αρχή; Διαφωτιστικό είναι το βιβλίο που γράφτηκε και κυκλοφόρησε λίγα χρόνια αργότερα με τίτλο: "Τα εγκλήματα των υπολόγων του Δήμου Οιχαλίας".
Μέσα από το βιβλίο αυτό μαθαίνουμε ότι καταιγισμός μηνύσεων υπήρξε από τον κόσμο κατά της επί σειράς δεκαετιών προηγούμενης αρχής. Αντιγράφουμε από το βιβλίο: "Κατωτέρω εκτίθενται και περιγράφονται τα εγκλήματα των υπολόγων του Δήμου Οιχαλίας Ιω. Μπούτου πρώην δημάρχου, Αθαν. Σμυρνή δημοτικού εισπράκτωρος, και του όντος δράστου αυτών Περικλέους Μπούτου βουλευτού.
Ο Δήμος Οιχαλίας εδιοικήθη επί εικοσιεπταετίαν συνεχώς υπό των ανωτέρω Μπουταίων του μεν ως δημάρχου, του δε ως βουλευτού, οι οποίοι διαχειρίσθησαν αφ’ ενός μεν τας προσοδους του Δήμου, αίτινες κατά το εν λόγω χρονικόν διάστημα ανήρχοντο περί τας δραχμάς 600.000, και όμως ουδέν εν τω τόπω και εν τω δήμω εποιήσαντο αγαθόν, τουναντίον δε εχρέωσαν τον Δήμον περί τας 70.000 δραχμάς […]
Επί του Απολογισμού της χρήσεως του έτους 1844
Μήνυσις
Λεωνίδα Δεληγιάννη κατοίκου Μελιγαλά
Κατά
1)Ιωάννου Π. Μπούτου πρώην δημάρχου Οιχαλίας. 2) Αθανασίου Σμυρνή Δημοτικού εισπράκτωρος, υπολόγων και 3) Περικλέους Π. Μπούτου ως συνεργάτου και πλαστογράφου, κατοίκων απάντων Μελιγαλά.
Μάρτυρες
1)Λεωνίδας Πουλόπουλος, 2) Δημήτριος Γ. Φρόνιμος, 3) Νικόλαος Κωνσταντόπουλος, 4) Αναστάσιος Διαμαντόπουλος κάτοικοι Σκάλας. 5) Ηλίας Αλεξάκης κάτοικος Καλαμών. 6) Ιωάννης Α. Νικολαΐδης, 7) Νικόλαος Α. Μαράκας κάτοικοι Ζευγολατιό, 8) Δημήτριος Δ. Δεληγιάννης, 9) Γεώργιος Ηλ. Μακρής και Ιωάννης Γ. Φωτόπουλος κάτοικοι Μελιγαλά.
2)Μελιγαλά τη 10η Ιανουαρίου 1889
Επί του Απολογισμού του έτους 1885
Μήνυσις
Περικλέους Α. Κοτσινονού κατοίκου Σκάλας
Κατά
1) Ιωάννου Π. Μπούτου, 2) Αθανασίου Σμυρνή Δημοτικού εισπράκτωρος, υπολόγων και 3) Περικλέους Π. Μπούτου ως συνεργάτου και πλαστογράφου.
Μάρτυρες
1) Δημήτριος Γ. Φρόνιμος, 2) Λεωνίδας Πουλόπουλος, Αναστάσιος Διαμαντόπουλος, 4) Δημήτριος Κοτσινονός κάτοικοι Σκάλας, 5) Αναγνώστης Λάσκαρης, 6) Γεώργιος ιερεύς Καρακήτσος 7) Γεώργιος Δ. Τράγος, 8) Απόστολος Σωτηρόπουλος κάτοικοι Κατσαρού, 9) Ιωάννης Α. Νικολαίδης, 10) Νικόλαος Α. Μαράκας, 11)Αριστομένης Δ. Μαράκας, 12) Δημήτριος Ε. Μαράκας κάτοικοι Ζευγολατιού, 13) Γεώργιος Η. Μακρής, 14) Δημήτριος Δεληγιάννης, 15) Ιω. Γ. Φωτόπουλος και Λεωνίδας Δ. Δεληγιάννης κάτοικοι Μελιγαλά.
Στο βιβλίο περιγράφονται τα "όργια" για τα οποία κατηγορήθηκαν οι παραπάνω, τα οποία για να τα αναφέρει κανείς, θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο...
"Την 1ην ώραν της Παρασκευής δια εκτάκτου αμαξοστοιχίας μετέβη άπαντα η Βασιλική οικογένεια εις Μελιγαλά και Διαβολίτσιον ένθα ο λαός των πέριξ χωρίων και δήμων αθρόος προσήλθε και εν ζητωκραυγαίς ανεκδιήγηταις υπεδέχθει Αυτήν χαίρων διότι εν μέσω αυτού βλέπει τον Βασιλέα του όστις μετά ενδιαφέροντος περιελθών την κωμόπολιν περιειργάζοντο τα πάντα. Η Βασιλική συνοδεία εξεκίνησεν δια Σιδιρόδρομον όστις εις έκαστον σταθμόν ίστασα ανά πέντε λεπτά καθότι ο Βασιλεύς εχαιρετίζετο υπό του φρενιτιώντος πλήθους και αντιχαιρέτα αυτό.
Αφίχθη το Τραίνον εις Μελιγαλά και ανθρωποπλημμύρα υπεδέχθει τον Βασιλέαν και συνώδευσεν Αυτόν μετά ζητωκραυγών μέχρι της οικίας του δημάρχου κ. Φωτοπούλου ένθα παρέμεινεν επί ημίσιαν ώρα, […]"
Μπορεί οι βασιλικές επισκέψεις να μην έλειπαν από τον λαό, έλειπε όμως η όποια φροντίδα και όποιο ενδιαφέρον για τις πλέον βασικές του ανάγκες. Τι να σκεφτεί κανείς για τη μοίρα και τη ζωή των προγόνων μας όταν διαβάζει:
"ΚΟΙΛΙΑΚΟΣ ΤΥΦΟΣ ΕΝ ΤΣΑΟΥΣΙΩ. Πληροφορούμεθα ότι εν τω χωρίο της Οιχαλίας Τσαούσι ενέσκηψε καταστρεπτικότατος κοιλιακός τύφος χωρίς ουδέν μέτρον να λάβωσιν οι επιτόποιοι αρχαί. Οι κάτοικοι ετοιμάζουσιν ήδη αναφοράν προς την Νομαρχίαν καθόσον ως εμάθομεν οι τοπικαί αρχαί δεν κατέστησαν γνωστόν το τοιούτον προς τας προϊσταμένας τους ενταύθα." 28 Αυγούστου 1092 ΘΑΡΡΟΣ.
Εγκαταλελειμμένοι από κάθε φορέα και αρχή οι πρόγονοί μας προσπαθούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Κατάλαβαν ότι δεν έχουν να περιμένουν από κανέναν κάτι παρά μόνο από τον εαυτό τους. Έτσι, φτάνουμε στην πρώτη ίδρυση συλλόγου του δήμου Οιχαλίας. Στην ίδρυση κτηματικού συλλόγου. Ο κτηματικός σύλλογος Οιχαλίας. "Μετά χαράς ανυποκρίτου χαιρετίζομεν την σύστασιν εν Οιχαλία κτηματικού συλλόγου προς προστασίαν της αγροτικής ιδιοκτησίας. Οι κάτοικοι δύο χωρίων, του Αλητσελεπή και Τσαουσίου, αντιληφθέντες ότι μόνον εν τη συμπνοία είνε και η ισχύς και επομένως η πρόοδος, συνέπηξαν σύλλογον προς προστασίαν των κτημάτων τους. Ας τονισθή ακόμη άπαξ ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είνε εκείνη ήτις φέρει πάντοτε τα αγαθά αποτελέσματα, και ας μη περιμένωμεν από το κράτος. Εις άλλα έθνη το συνησπισμένον άτομον κάμνει θαύματα. Χαιρόμεθα όμως, επανελέγομεν, διότι το τοιούτον αρχίζει να κατανοήται." 12 Οκτωβρίου 1906. Εφημερίδα «ΦΩΣ»
Κάπως έτσι ήταν τα χρόνια εκείνα. Κάπως έτσι ήταν το ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι του δήμου Οιχαλίας. Σαφώς μία ΙΣΤΟΡΙΑ δεν εξαντλείται στα πλαίσια κάποιας ανάρτησης ενός ιστολογίου. Πόσο μάλιστα όταν αυτή δε την γράφει Ιστορικός. Ελπίζουμε, όμως, πως στο μέλλον θα γραφτεί σωστότερα, πληρέστερα και από πιο αρμόδιο.
ΧΩΡΙΟΝ ΜΕΛΙΓΑΛΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΣΚΑΛΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΚΑΤΣΑΡΟΥ
ΧΩΡΙΟΝ ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΣΠΑΝΟΧΩΡΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΜΟΥΣΤΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΤΣΑΟΥΣΙΟΝ
ΧΩΡΙΟΝ ΦΙΛΙΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΔΟΓΑΝΤΖΙΔΕΣ
ΧΩΡΙΟΝ ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΣΙΑΜΟΥ
ΧΩΡΙΟΝ ΣΟΛΑΚΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΚΑΛΥΒΙΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΤΟΣΚΕΣΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΑΛΗΤΣΕΛΕΠΗ
ΧΩΡΙΟΝ ΛΟΥΤΡΟ
ΧΩΡΙΟΝ ΜΠΑΛΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΜΑΓΟΥΛΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ
ΧΩΡΙΟΝ ΖΕΖΑ
Το έτος 1912, εκδόθηκε ο νόμος ΔΝΖ΄ (υπ' αριθ. 4057) της 10-2-1912 (ΦΕΚ 58/14-2-1912), "Περί συστάσεως δήμων και κοινοτήτων". Με το νόμο αυτό, αναδιοργανώθηκαν οι υπάρχοντες δήμοι και θεσπίστηκε για πρώτη φορά ο θεσμός των κοινοτήτων. Αμέσως μετά, και σε εκτέλεση του νόμου αυτού, εκδόθηκαν Β.Δ. με τα οποία διαιρέθηκαν όλοι οι νομοί σε δήμους και κοινότητες. Ο δήμος Οιχαλίας καταργήθηκε και στη θέση του σχηματίστηκαν οι κοινότητες. Τότε δημιουργήθηκε και η κοινότητα Μερόπης.
Στα 1840 το Δημοτικό Συμβούλιο αποτελούμενο από τους Θ. Πουλόπουλο πρόεδρο, Δημ. Αθανασόπουλο, Αθανάσιο Γυφτάκη, Γ. Ρουντόπουλο, Χριστόφορο Τραγόπουλο (Τράγο), συνυπογράφει ψήφισμα υπέρ των Γ. Περρωτή και Αρισ. Αναγνωσταρά, που επρόκειτο να παραμπευθούν στο στρατοδικείο για στάση κατά του καθεστώτος.
Στα 1840 με Βασ. Διάταγμα συγχωνεύτηκαν στο Δήμο Οιχαλίας οι δήμοι Στενυκλάρου και Δερρών. Τα χωριά του Δήμου Στενυκλάρου ήταν τα: Ζέζα, Μελιγαλά, Μαγούλα, Αλειτούργι, Ζευγολατιό, Σολάκι, καθώς και οι οικισμοί Μύλοι και Νεροτριβή Βουλκάνου. Τα χωριά του Δήμου Δερρών ήταν η Σκάλα και η Τζεφερεμίνη. Μετά την ενοποίηση του 1840 η έδρα του Δήμου και εκείνη του Ειρηνοδικείου Δερών μεταφερθήκανε στο Μελιγαλά.
Στις αρχές του 1841 ως δήμαρχος υπηρετούσε ο παλιός αξιωματικός του αγώνα Αναγν. Σταθουλόπουλος, που δεν ήταν διαθετημένος να γίνει τυφλό και άβουλο όργανο του Βαυαρικού καθεστώτος. Η κυβέρνηση προκήρυξε δημοτικές εκλογές, αλλά για να πετύχει ευνοϊκό αποτέλεσμα εξαπέλυσε κύμα τρομοκρατίας με αντικειμενικό σκοπό δικό της και των πίσω από αυτή κρυπτομένων ξένων δυναστών του τόπου, (των Βαυαρών) να εξασφαλίσουν πολλούς δημάρχους για να μπορούν να επιβάλλουν στο λαό τις θελήσεις τους, τις αντιλαϊκές. Τις μεθόδους αυτές ξεσκέπαζαν όσο μπορούσαν οι εφημερίδες της πρωτεύουσας που είναι γεμάτες διαμαρτυρίες έντιμων πολιτών και ελευθέρων στο φρόνημα που δεν εννοούσαν να υποταχτούν αδιαμαρτύρητα στους Βαυαρούς και στους ντόπιους συνεργάτες τους. Θα παραθέσουμε αυτούσιο σχόλιο της ανεξάρτητης και δημοκρατικής εφημερίδας για του «λόγου το αληθές». Έτσι ο «Αιών» κατήγγελε για τη κατάσταση που είχε στο Δήμο Οιχαλίας: «Ήρχισε ήδη να αναπτύσσεται ο φατριασμός εις τη Μεσσηνίαν κατά τας δημαρεσίας. Την τρομοκράτηση εμψυχώνει η χωροφυλακή κατ'εντολήν της διοικήσεως… Των λόγων τούτων απόδειξις είναι η δημαιρεσία της Οιχαλίας κατά την οποίαν 25 δημώται ημποδίσθησαν του να δώσωσι τας ψήφους των, ήτοι απεκλείσθησαν με τη σπάθη της εκείσε χωροφυλακής από τα πολιτικά των δικαιώματα μ’όλας τας φωνάς των, και μ’όλας τας εντόνους διαμαρτυρήσεις των γενομένας κατά πρόσωπον προς τον παρευρεθέντα διοικητήν. Κατά της ανηκούστου ταύτης αδικίας, εδόθει, νομίζομεν, έγκλησις…» Και υπεβλήθει πράγματι μήνυση κατά των δραστών η οποία όμως ποτέ δεν εξεδικάσθη και τελικά …διεγράφη! Στις 3 και 4 Σεμτεβρίου 1841 διορίστηκε εισπράκτορας στο δήμο Οιχαλίας ο Σταμ. Δ. Μακρόπουλος.
Στα 1841 δημοτικός σύμβουλος Οιχαλίας υπηρετούσε ο Ι. Κουτσοπρίφτης που επικυρώνει δικόγραφο κατά του Ν. Νιφόρου κατοίκου Μελιγαλά. Ο Ι. Κουτσοπρίφτης δε γνώριζε γράμματα.
- Στα 1841-1842 υπηρετούσαν οι εξής πάρεδροι:
- Παν. Μπόβης (Βαλύρας)
- Αναγ. Νικολακόπουλος (Μούστα)
- Ανδ. Παρασκευόπουλος (Τσαούσι)
- Στάθης Αθανασόπουλος (Σπανοχωρίου)
- Π. Θεοδοσιόπουλος (Σολακίου)
- Παν. Σταυριανόπουλος (ή Σταυρόπουλος Κατσαρού)
- Γ. Νικολακόπουλος (Σκάλας)
- Στάθης Βαζόπουλος, Θανάσης Σόλης (βελανιδιάς)
- Αθ. Θεοδοσίου(ή Θεοδοσιόπουλος Σολακίου)
- Β.Καραβίτης (Ανθούσης τοτε Ζεζα)
- Ιω.Καρμπαλιώτης (Οιχαλίας)
- Γ. Χριστόπουλος, Γ. Κυριακόπουλος, Παν. Μπαλιώτης (Μαγούλας)
- Κών.Πουλόπουλος (Σιάμου)
- Γ.Τζίρος (Τόσκεσι συνοικισμού Οιχαλίας)
- Θεόδ. Νιάρχος (Πεύκου τότε Μπάλα)
- Σταμάτης Μυλωνάς (Λουτρού.
Πρέπει δε να διευκρινιστεί ότι δημαρχιακοί πάρεδροι διορίζονταν ένας από κάθε χωριό και ήταν κατά κάποιο τρόπο εκπρόσωποι των χωριών τους. Οι δημαρχιακοί ή δημοτικοί σύμβουλοι, όμως, εκλέγονταν στις δημοτικές εκλογές, δηλαδή ήταν πρόσωπα πολιτικά και περιλαμβάνονταν στα διάφορα ψηφοδέλτια των υποψηφίων δημάρχων. Όμως, στο Δημοτικό συμβούλιο μετείχαν και ισάριθμα μέλη μη εκλεγόμενα (δημαιρεσιακό συμβούλιο), όπως και για ορισμένη χρονική περίοδο ο θεσμός των παρέδρων είχε σοβαρές αρμοδιότητες και οι πάρεδροι εκλέγονταν.
Οι περισσότεροι από αυτούς εκείνη την περίοδο ήταν εντελώς αγράμματοι και υπέγραφαν γι’ αυτούς οι Μιχαήλ ιερεύς Βαλύρας, Κ. Νικολόπουλος, Ν. Κανελλόπουλος, Ιω. Θεοδοσίου, Ιω. Κωστόπουλος, Γ. Δημητρακόπουλος, Απ. Παπαδόπουλος, Ηλ. Ανδριανόπουλος, Ιω. Αθανασόπουλος, Ν. Γιαννόπουλος, Κ. Ανδρεόπουλος, Γ. Δημητρακόπουλος. Ως ιερείς των χωριών της Οιχαλίας αναφέρονται χωρίς επώνυμα δυστυχώς οι «Μιχαήλ, Παναγιώτης οικονόμος, Νικώλαος ηερεύς προτοπαπας, Αθανάσηος ηερεύς, Νικώλαος, Ζαχαρίας ιερεύς». Την ορθογραφία των ονομάτων τη διατηρούμε όπως υπάρχουν στα έγγραφα. Για το Μελιγαλά υπηρετούσε ως πάρεδρος ο Καμ. Σκλύρης. Ως δημοτικός σύμβουλος στα 1842 αναφέρεται ο Παν. Δεληγιάννης από το Μελιγαλά.
Στις 26 Απριλίου 1843 διορίσθη αστυνόμος Οιχαλίας ο Αντ. Β. Πότζιος.
Η σφραγίδα του Δήμου ανέγραφε τις λέξεις: ΔΗΜΟΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ.
Είναι γεγονός ότι η περίοδος αυτή ήταν από τις πλέον σκοτεινές και δύσκολες για τον τόπο μας. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι στις 11 Μαϊου 1844 ο Αναγ.Σταθόπουλος ως δήμαρχος Οιχαλίας μαζί με το συνάδελφό του Ανασ. Οικονομίδη δήμαρχο Ανδανείας, αναγκάστηκαν να επιστρατεύσουν και κινητοποιήσουν την «πολιτοφυλακή για να εκδιώξουν από τις περιοχές τους τους Αρκάδες υποστρατήγους Ιω. Θ. Κολοκοτρώνη και Ν. Δεληγιάννη» που επέδραναν με ενόπλους για να ασκήσουν πίεση και τρομοκρατήσουν τους εκλογείς για να ψηφίσουν κυβερνητικούς υποψήφιους βουλευτές. Ταυτόχρονα με προκήρυξή τους κάλεσαν τους «επιδρομείς» να βγουν από τα όρια του νομού Μεσσηνίας. Στα 1844 (φθινόπωρο) ο Αναγ.Σταθουλόπουλος ως υπέρμαχος των αρχών της επαναστάσεως της Γ’ Σβρίου 1843 εξελέγη δεύτερος στη σειρά βουλευτής Επ. Μεσσήνης λαβών 4228 ψήφους. Η εκλογή, όμως, αυτού και των συνυποψηφίων του Κών. Αναγ. Λυμπεροπούλου από το Αριστοδήμιο, Βασ. Οικονομίδη από το Δεσύλλα δεν επΙκυρώθηκε από τη βουλή που έλεγχε ως εκλογοδικείο τα αποτελέσματα και έτσι «απεβλήθησαν ως βουλευταί» στις 11 Ν0εμβρίου 1844. Η βουλή ενέκρινε την εκλογή των επιλαχόντων Παν. Παπατσώνη δημάρχου Εύας, λαβώντος 2810 ψήφους, Παν. Καλαμαριώτη (2863) και Παν. Δαρειώτη δημάρχου Παμίσου λαβώντος 28003 ψήφους. Στα 1845 (Ιούλιος) ο Αναγ.Σταθουλόπουλος ως μη υποκύπτων στις αντιλαϊκές αξιώσεις της κυβερνήσεως απελύθη. Σχετικά καταγγέλει η Αθηναϊκή εφημερίδα «Καρτερία»:
"Ο Αναγν. Σταθουλόπουλος διατελών δέκα κατά συνέχεια έτη δήμαρχος Οιχαλίας συκοφαντείται υπό της εξουσίας ότι υπέκυψε και υπέθαλψε φυγοδίκους, επαύθει κατ’αυτάς των χρεών του. Ο Σταθουλόπουλος όστις καθ’όλος το διάστημα της δεκαετούς δημαρχίας του ούτε επεπλήχθει καν υπό των προϊσταμένων του αρχών, όστις απολαμβάνει την αγάπη όλων των συνεπαρχιωτών του, όστις εξέλέγη εσχάτως και βουλευτής, αλλα παρανόμως απεκλείσθη, ως και τόσοι άλλοι, έπρεπε να παύση των χρεών του.Η εξουσία ενεχάραξε το ακόλουθο σύμβολον «όστις δεν είναι οπαδός του Ταπιφράγκ (δηλ. του Κωλέττη) δεν πρέπει να μείνει εις της υπηρεσίαν…". Ταυτόχρονα απελύθη από το δήμο Οιχαλίας ο αστυνόμος και ταυτόχρονα και γραμματέας του, Α. Μπότζης.
Στα 1845 ο πληθυσμός του δήμου κατά χωριά είχε ως εξής:
- Μελιγαλάς (έδρα) κάτοικοι 426
- Σολάκι 209
- Τσαούσι 240
- Σπανοχώρι 190
- Μούστα 88
- Τόσκεσι 125
- Αλητσελεπή 193
- Λουτρό 108
- Φίλια 132
- Δογατζήδες 35
- Ρερέικα (Καλύβια) 35
- Σιάμου 100
- Κατσαρού 453
- Μπάλα (Πεύκο) 146
- Τζεφερεμίν (Βαλύρα) 477
- Σκάλα 364
- Βελανιδιά 57
- Αλειτούργι (Στενύκλαρος) 143
- Ζευγολατιό 203
- Ζέζα (Ανθούσα) 119
- Μαγούλα 97
Στα 1846 το συμβούλιο Οιχαλίας αποτελείται από τους εξής παλαιούς αγωνιστές του 21 και δημοπροκρίτους:
Παν.Δελιγιάννη, Θεόδ.Πουλόπουλο, Χριστόφορο Τράγο, Νηκήτα Α.Νιάρχο, Μήτρο Ντόγκα, Σταμ.Μυλωνά, Δ.Σταθόπουλο και Γ.Κατσιμπάρο. Το ως άνω δημοτικό συμβούλιο και ο δήμαρχος Αναγν.Σταθουλόπουλος συνυπογράφουν ψήφισμα για τις υπηρεσίες του Αξιωματικού του αγώνος Αλέξη Αναστασοπούλου ή Ζευγολαταίου όπως επίσης ήταν γνωστός, ως καταγόμενος από το Ζευγολατιό.
Στα 1848 μετά τη προσχώρηση του δημάρχου Οιχαλίας Αναγ.Σταθουλοπούλου στο αντικυβερνητικό κίνημα του Γ.Περωττή κατά το μήνα Απρίλιο, ως δήμαρχος ανέλαβε ο Ιω.Κωλιάκης, δημαρχικός πάρεδρος ο οποίος μάλιστα κινητοποίησε και ανθρώπους για να βοηθήσει την προσπάθεια καταστολής του κινήματος, ο οποίος έτυχε και Βασιλικής ευαρεσκείας για τη θέση του αυτή. Στις 8 Αυγ.1848 διορίσθη εισπράκτωρ στο δήμο Οιχαλίας ο Αθαν. Μαράκας αντί του Γ.Δημητρακοπούλου απολυθέντος. Στις 29 Νοεμβρίου 1848 διορίσθη αστυνόμος στο δήμο Οιχαλίας ο Αναγ.Κάβουρας παλιός αξιωματικός του αγώνος από τη Βρωμόβρυση της Αμφείας, εγκατασταθείς μετά την απελευθέρωση στη Σκάλα. Στα τέλη του 1849 ως δήμαρχος Οιχαλίας εξακολουθούσε να υπηρετεί ο δημαρχικός πάρεδρος Γιάννης Κωλιάκης, που επικυρώνει πιστοποιητικά του αγωνιστού Παν. Αθανασοπούλου ή Νικολοπούλου από την Οιχαλία (Τοσκέσι).Στα 1850 ο Δήμος Οιχαλίας ειχε 4251 κατοίκους.
Η άγνωστη περίοδος του δήμου Οιχαλίας
Κάπου εδώ εισερχόμαστε σε μια άγνωστη και σκοτεινή περίοδο για το δήμο Οιχαλίας. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κυριολεκτικά δε γνωρίζουμε τίποτα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαδραματίστηκαν φοβερές "πολιτικές" συγκρούσεις τοπικών ομάδων που συνέπεια είχαν να σταματήσει ο χρόνος για κάθε είδους ανάπτυξη σε αυτό τον τόπο. Το κυριότερο, όμως, αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων ήταν ότι οι πρόγονοί μας εισήλθαν σε μια μεγάλη περίοδο τρόμου, βίας και αίματος. Μέσα στο πλαίσιο αυτών των συγκρούσεων εντάσσεται και η μεταφορά της έδρας του δήμου από το Μελιγαλά στη Σκάλα. Πρωτεργάτης σε αυτό ήταν ο ισχυρός άντρας της Σκάλας Αναγν. Πουλόπουλος, που κατόρθωσε με Β.Δ στις 27/1/1851, έδρα του δήμου Οιχαλίας να οριστεί η Σκάλα. Όμως το "παιχνίδι" δεν είχε τελειώσει. Αντιθέτως, τότε άρχιζε. Τον τελευταίο λόγο είχε ο Μπούτος, που με νέο Β.Δ στα 1854 επαναφέρει την έδρα στο Μελιγαλά.
Το κενό αυτών των χρόνων προσπαθήσαμε να το διερευνήσουμε και να το ερμηνεύσουμε μέσα από τον τύπο της εποχής.
Την πρώτη απάντηση την πήραμε από τη Μεσσηνιακή εφημερίδα "ΕΥΝΟΜΙΑ", η οποία σε άρθρο της με τίτλο "Λησταρχείον", γράφει τα εξής:
"ΕΚ ΜΕΛΙΓΑΛΑ. Αυτό το γλυκύ όνομα, το μέλι και το γάλα, είνε κωμόπολις κατά την μεσημβρινήν άκραν του λεκανοπεδίου της Ανδανίας και πρωτεύουσα της Οιχαλίας της Μεσσήνης.
Είνε γνωστή κωμόπολις εκ της πανηγύρεώς της, ήσυχος και εμπορική. Καυγάς δεν γίνεται.
Αλλ’ έλα που έχει ένα άλλο που δεν το έχουν αι άλλαι κωμοπόλεις.
Το λησταρχείον.
Μη νομίσετε τούτο υπερβολήν.
Είνε λησταρχείον υπό τας όψεις και την ανοχήν των αρχών. Με την υποστήριξιν όμως των κομμάτων. Ενθυμούμαι ότι ο Αστυνόμος ανθυπομοίραρχος κ. Αντωνόπουλος ηθέλησε να τους «πιάση από τον γιακά» και να τους στριμώξη εις τας φυλακάς, μα την άλλη μέρα του έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι.
Και ούτως οι άλλοι αστυνομικοί εχαλαρώθησαν και δεν κάνουν τίποτε.
Έχουν οργανώση ολόκληρον υπηρεσίαν.
Εάν η Κυβέρνησις τους έκαμνε αστυνομικούς υπαλλήλους, να είσθε βέβαιοι πως κλεψιά δεν θα συνέβαινε.
Γνωρίζουν τα πρόσωπα και τα ζώα.
Έχουν κατάλογον όλων των τε μικρών και μεγάλων ζώων.
Αλλά προτού γείνουν αστυνομικοί έπρεπε να τους εξαγνίση δια της φυλακής.
Η εξουσία πρέπει να επέμβη.
Ο Εισαγγελεύς Καλαμών το γνωρίζει αυτό;
Αν δεν το γνωρίζει του το λέγομεν ημείς.
Αν φοβήται όμως την μετάθεσιν ας καθήσει στα αυγά του.
Αν τουναντίων, θα θεωρηθεί Ηρακλής αποκαθαίρων την πολυκέφαλον αυτήν Λερναία Ύδραν.
Ημείς πρώτοι δια της «Ευνομίας» ρήγνομεν κραυγήν φρίκης.
Οι άλλοι – η εξουσία ας τους εξοντώση.
Τους ειδοποιούμεν όμως ότι οι άνθρωποι αυτοί της νυκτός έχουν και τους ισχυρούς της ημέρας.
Ημείς δια του τύπου θα τους καυτηριάζομεν. Αυτός μόνον δυστυχώς μας έμεινεν καταφύγιον."
Από τα τέλη του 1870 με αρχές 1880, περίοδος που αναπτύσσεται ο τοπικός τύπος και ύστερα, υπάρχει μια εξαιρετικά πλούσια αρθρογραφία άκρως διαφωτιστική για τα δρώμενα και τεκταινόμενα στο δήμο Οιχαλίας. Εδώ, θα αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια από αυτά, ικανά όμως να μας διαφωτίσουν για τα της εποχής εκείνης.
Στην εφημερίδα «ΙΘΩΜΗ», στο φύλλο της 7ης Απριλίου 1877 διαβάζουμε: «Η κατάστασις είναι προβληματική […] ενώ έχωμεν Νόμους και Σύνταγμα δεν έχωμεν ατυχώς ασφάλειαν ζωής, τιμής και περιουσίας. […] δεν παρήρχετο εβδομάς και να μην αγγελθεί ενταύθα εις φόνος, μια απαγωγή, ή μια παράνομος και σκανδαλώδης πράξις των οργάνων της διοικήσεως. […] εντός ολίγων ημερών έλαβον χώρα δέκα ανθροπωκτονίαι: 1) εν Κατζαρού εφονεύθησαν οι Ιωάννης Καλογεράκης και Δ. Στερεόπουλος εν Σπανοχώρι εφονεύθη ο Νικολακόπουλος (ακολουθούν τα υπόλοιπα ονόματα) […] Η πολιτική συμμορία εντός ολίγων μηνών έπαυσο και μετέθεσε 9 εισαγγελείς εκ Καλαμών, και με σκανδαλώδεις μεταθέσεις εν τω μέσω του δικαστικού έτους, 10 ισοβίων δικαστών (ακολουθούν τα ονόματα). »
Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας διαβάζουμε: «Ειρηνοδίκαι τινος κατέστησαν μικροί τυραννίσκοι. Τον ειρηνοδίκην Οιχαλίας Ιωαννίδην επανειλημμένως έχουν καταγγείλει δι εγκληματικάς πράξεις και ενεργούνται ανακρίσεις […]
Η «ΜΕΣΣΗΝΙΑ» της 15ης Νοεμβρίου 1878 αναφέρει: «[…] Επί τρεις ήδη μήνας η ‘Μεσσηνία’ εξακολουθεί καταγγέλουσα εις το δημόσιον τας περί την διοίκησιν του τόπου τούτου πολυειδείς ασχυμοσύνας των οργάνων σας, ων ο φατριασμός έφτασε εις το μη περαιτέρω. Σας είπεν ότι η διοίκησίς σας είναι ωργανισμένον σύστημα κλοπής και αρπαγής των δημοσίων, δωροδοκίας, καταθλίψεως και αδικίας. Σας είπεν ότι ενταύθα ουδ’ η στοιχειώδης ατομική ασφάλεια, ης ουδ’ αυταί οι μάλλον ωπισθοδρομημέναι κοινωνίαι στερούνται, δεν υπάρχει.
Από την "ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ" την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 1891. Γράφει ο Σπανίδης Παναγ. Δικηγόρος: ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ «[…] Όμως παρ’ ημήν λειτουργή το σύστημα της Δημοτικής αστυνομίας παν άλλο δύναται να ονομασθή ή Αστυνομία. Οι αστυνόμοι εισί κατά το μάλλον και ήττον οι αίτιοι της διαπράξεως των πολλών εγκλημάτων, το απαίσιον δε έργον των συμπληρούσιν οι Ειρηνοδίκαι, φατριαστικώς χειριζόμενοι την ανατεθείμένην αυτοίς Ποινικήν Δικαιοσύνην. Εντεύθεν και εκ των ιστορικών γεγονότων, κατάδηλον γίνεται ότι η Αστυνομική εξουσία δέον να αφαιρεθή από τους Δημάρχους, και νομοθετηθή σύστυμα Διοικητικής αστυνομίας […]
Γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό, νομίζουμε, ότι η τοπικές αρχές δεν ήταν παρά "νόμιμες" συμμορίες υπό την ανοχή και τη συνεργασία της κεντρικής εξουσίας.
Ο δήμος Οιχαλίας μετά το 1895
Το 1895 φαίνεται να είναι ένα κομβικό χρονικό σημείο για τον τόπο. Εκείνη τη χρονιά, στις δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν έλαβαν μέρος οι υποψήφιοι δήμαρχοι: Κ. Δ. Δεληγιάννης, Ι. Α. Νικολαΐδης, Ι. Δ. Σκλήρης, Ν. Α. Μαράκας, Ι. Π. Μπούτος, Σ. Σταθόπουλος ή Οιχαλιώτης και Π. Γ. Φωτόπουλος. Ύστερα από 27 χρόνια απόλυτης εξουσίας, ο Μπούτος χάνει τις εκλογές και Δήμαρχος εκλέγεται ο Φωτόπουλος.
4 Οκτωβρίου 1895. Η εφημερίδα «Ευνομία» κάνει σχεδόν ολοσέλιδο αφιέρωμα στην εκλογή του Παναγιώτη Φωτόπουλου. Μεταξύ άλλων συγχαίρει τους δημότες Οιχαλίας που εν μέσω βίας και τρομοκρατίας υπάκουσαν στη συνείδησή τους και ενήργησαν φιλελεύθερα. Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας φιλοξενείται και ένα μακροσκελές ευχαριστήριο του νεοεκλεγέντα δημάρχου προς τους συνδημότες του. Από αυτό κρατάμε τούτο: «[…] μεταδιδόμενον το αίσθημα της χαράς εις πάσαν Οιχαλιέως καρδίαν, παλλομένην υπέρ της συντελεσθείσης χειραφεσίας, ης την σημαίαν ανεστηλώσατε υμείς αυτοί σθεναρώς επί της κάλπης μου κατά την αλησμόνηστον και ευτυχή εκείνη εσπέραν δεκάτης Σεπτεμβρίου υπό την σκιάν της οποίας εθραύσθησαν οι δεσμοί της συναλλαγής και και κατηρειπώθησαν τα πρατήρια των ψήφων και επί των ερειπίων αυτών ανεπετάσθη υπό τον ισχυρόν υμών βραχίονα η χαρμόσυνος σημαία των πολιτικών ελευθεριών. […].
Δε γνωρίζουμε αν είναι σύμπτωση, όμως από τότε και ύστερα αρχίζουν να δημοσιεύονται άρθρα που μαρτυρούν μια κάποια ανάταση και κίνηση στο δήμο. Φαίνεται κάτι να αρχίζει να αλλάζει στον τόπο. Το τονίζουμε αυτό. Φαίνεται.
Δύο χρόνια αργότερα, η εμπορική κίνηση στον Μελιγαλά γνωρίζει απίστευτη ακμή. Το πανηγύρι στο Μελιγαλά είναι το μεγαλύτερο στην Ελλάδα προσελκύοντας εμπόρους από όλα τα σημεία της Ελλάδας. Από την «ΕΥΝΟΜΙΑ» της 31ης Αυγούστου 1897 διαβάζουμε: «Εις την εν Μελιγαλά τελουμένην Πανήγυριν κατά την 8ην Σεπτεμβρίου αφίκετο εξ Αραχώβας της Ρούμελης ο κ. Αθανάσιος Σταυρόλης κομίσας άφθονα Ταπητουργικά είδη […]». Αν αναλογιστούμε τις συνθήκες των μετακινήσεων αυτή την εποχή, χωρίς δρόμους, αντιλαμβανόμαστε την εμπορική ακμή του Μελιγαλά. Το ίδιο διαφωτιστικό είναι από το ίδιο φύλλο το παρακάτω:
«Από του προσεχούς Σαββάτου άρχεται η κατ’ έτους τελουμένη εμπορική πανήγυρις εν Μελιγαλά, προς τούτο η εταιρία του Σιδηροδρόμου θέλει θέσει εις κίνησιν εκτάκτους αμαξοστοιχίας και με έκπτωσιν 50 % επί των εισιτηρίων.»
Όμως, τι απέγινε με τα προαναφερθέντα εγκλήματα εις βάρος του λαού του δήμου Οιχαλίας; Πώς αντέδρασε η τοπική κοινωνία ύστερα από την απαγκύλωσή της από την προηγούμενη δημοτική αρχή; Διαφωτιστικό είναι το βιβλίο που γράφτηκε και κυκλοφόρησε λίγα χρόνια αργότερα με τίτλο: "Τα εγκλήματα των υπολόγων του Δήμου Οιχαλίας".
Μέσα από το βιβλίο αυτό μαθαίνουμε ότι καταιγισμός μηνύσεων υπήρξε από τον κόσμο κατά της επί σειράς δεκαετιών προηγούμενης αρχής. Αντιγράφουμε από το βιβλίο: "Κατωτέρω εκτίθενται και περιγράφονται τα εγκλήματα των υπολόγων του Δήμου Οιχαλίας Ιω. Μπούτου πρώην δημάρχου, Αθαν. Σμυρνή δημοτικού εισπράκτωρος, και του όντος δράστου αυτών Περικλέους Μπούτου βουλευτού.
Ο Δήμος Οιχαλίας εδιοικήθη επί εικοσιεπταετίαν συνεχώς υπό των ανωτέρω Μπουταίων του μεν ως δημάρχου, του δε ως βουλευτού, οι οποίοι διαχειρίσθησαν αφ’ ενός μεν τας προσοδους του Δήμου, αίτινες κατά το εν λόγω χρονικόν διάστημα ανήρχοντο περί τας δραχμάς 600.000, και όμως ουδέν εν τω τόπω και εν τω δήμω εποιήσαντο αγαθόν, τουναντίον δε εχρέωσαν τον Δήμον περί τας 70.000 δραχμάς […]
Επί του Απολογισμού της χρήσεως του έτους 1844
Μήνυσις
Λεωνίδα Δεληγιάννη κατοίκου Μελιγαλά
Κατά
1)Ιωάννου Π. Μπούτου πρώην δημάρχου Οιχαλίας. 2) Αθανασίου Σμυρνή Δημοτικού εισπράκτωρος, υπολόγων και 3) Περικλέους Π. Μπούτου ως συνεργάτου και πλαστογράφου, κατοίκων απάντων Μελιγαλά.
Μάρτυρες
1)Λεωνίδας Πουλόπουλος, 2) Δημήτριος Γ. Φρόνιμος, 3) Νικόλαος Κωνσταντόπουλος, 4) Αναστάσιος Διαμαντόπουλος κάτοικοι Σκάλας. 5) Ηλίας Αλεξάκης κάτοικος Καλαμών. 6) Ιωάννης Α. Νικολαΐδης, 7) Νικόλαος Α. Μαράκας κάτοικοι Ζευγολατιό, 8) Δημήτριος Δ. Δεληγιάννης, 9) Γεώργιος Ηλ. Μακρής και Ιωάννης Γ. Φωτόπουλος κάτοικοι Μελιγαλά.
2)Μελιγαλά τη 10η Ιανουαρίου 1889
Επί του Απολογισμού του έτους 1885
Μήνυσις
Περικλέους Α. Κοτσινονού κατοίκου Σκάλας
Κατά
1) Ιωάννου Π. Μπούτου, 2) Αθανασίου Σμυρνή Δημοτικού εισπράκτωρος, υπολόγων και 3) Περικλέους Π. Μπούτου ως συνεργάτου και πλαστογράφου.
Μάρτυρες
1) Δημήτριος Γ. Φρόνιμος, 2) Λεωνίδας Πουλόπουλος, Αναστάσιος Διαμαντόπουλος, 4) Δημήτριος Κοτσινονός κάτοικοι Σκάλας, 5) Αναγνώστης Λάσκαρης, 6) Γεώργιος ιερεύς Καρακήτσος 7) Γεώργιος Δ. Τράγος, 8) Απόστολος Σωτηρόπουλος κάτοικοι Κατσαρού, 9) Ιωάννης Α. Νικολαίδης, 10) Νικόλαος Α. Μαράκας, 11)Αριστομένης Δ. Μαράκας, 12) Δημήτριος Ε. Μαράκας κάτοικοι Ζευγολατιού, 13) Γεώργιος Η. Μακρής, 14) Δημήτριος Δεληγιάννης, 15) Ιω. Γ. Φωτόπουλος και Λεωνίδας Δ. Δεληγιάννης κάτοικοι Μελιγαλά.
Στο βιβλίο περιγράφονται τα "όργια" για τα οποία κατηγορήθηκαν οι παραπάνω, τα οποία για να τα αναφέρει κανείς, θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο...
Επίσκεψη του Βασιλέως Γεωργίου του Α' στο δήμο Οιχαλίας
Κάτι άγνωστο ίσως σε πολλούς, είναι η επίσκεψη του Βασιλιά Γεωργίου του Α' στο Μελιγαλά. Προφανώς μια τέτοια επίσκεψη αποσκοπούσε μόνο στο να διαμορφώσει το πολιτειακό φρόνημα του λαού και σε τίποτα περισσότερο. Όπως και έχει πάντως, ήταν ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της εποχής για το τόπο. Τις όποιες λεπτομέρειες για την επίσκεψη αυτή μας δίνει η "ΕΥΝΟΜΙΑ" στο φύλλο της 10ης Μαίου 1898:
"Την 1ην ώραν της Παρασκευής δια εκτάκτου αμαξοστοιχίας μετέβη άπαντα η Βασιλική οικογένεια εις Μελιγαλά και Διαβολίτσιον ένθα ο λαός των πέριξ χωρίων και δήμων αθρόος προσήλθε και εν ζητωκραυγαίς ανεκδιήγηταις υπεδέχθει Αυτήν χαίρων διότι εν μέσω αυτού βλέπει τον Βασιλέα του όστις μετά ενδιαφέροντος περιελθών την κωμόπολιν περιειργάζοντο τα πάντα. Η Βασιλική συνοδεία εξεκίνησεν δια Σιδιρόδρομον όστις εις έκαστον σταθμόν ίστασα ανά πέντε λεπτά καθότι ο Βασιλεύς εχαιρετίζετο υπό του φρενιτιώντος πλήθους και αντιχαιρέτα αυτό.
Αφίχθη το Τραίνον εις Μελιγαλά και ανθρωποπλημμύρα υπεδέχθει τον Βασιλέαν και συνώδευσεν Αυτόν μετά ζητωκραυγών μέχρι της οικίας του δημάρχου κ. Φωτοπούλου ένθα παρέμεινεν επί ημίσιαν ώρα, […]"
Μπορεί οι βασιλικές επισκέψεις να μην έλειπαν από τον λαό, έλειπε όμως η όποια φροντίδα και όποιο ενδιαφέρον για τις πλέον βασικές του ανάγκες. Τι να σκεφτεί κανείς για τη μοίρα και τη ζωή των προγόνων μας όταν διαβάζει:
"ΚΟΙΛΙΑΚΟΣ ΤΥΦΟΣ ΕΝ ΤΣΑΟΥΣΙΩ. Πληροφορούμεθα ότι εν τω χωρίο της Οιχαλίας Τσαούσι ενέσκηψε καταστρεπτικότατος κοιλιακός τύφος χωρίς ουδέν μέτρον να λάβωσιν οι επιτόποιοι αρχαί. Οι κάτοικοι ετοιμάζουσιν ήδη αναφοράν προς την Νομαρχίαν καθόσον ως εμάθομεν οι τοπικαί αρχαί δεν κατέστησαν γνωστόν το τοιούτον προς τας προϊσταμένας τους ενταύθα." 28 Αυγούστου 1092 ΘΑΡΡΟΣ.
Εγκαταλελειμμένοι από κάθε φορέα και αρχή οι πρόγονοί μας προσπαθούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους. Κατάλαβαν ότι δεν έχουν να περιμένουν από κανέναν κάτι παρά μόνο από τον εαυτό τους. Έτσι, φτάνουμε στην πρώτη ίδρυση συλλόγου του δήμου Οιχαλίας. Στην ίδρυση κτηματικού συλλόγου. Ο κτηματικός σύλλογος Οιχαλίας. "Μετά χαράς ανυποκρίτου χαιρετίζομεν την σύστασιν εν Οιχαλία κτηματικού συλλόγου προς προστασίαν της αγροτικής ιδιοκτησίας. Οι κάτοικοι δύο χωρίων, του Αλητσελεπή και Τσαουσίου, αντιληφθέντες ότι μόνον εν τη συμπνοία είνε και η ισχύς και επομένως η πρόοδος, συνέπηξαν σύλλογον προς προστασίαν των κτημάτων τους. Ας τονισθή ακόμη άπαξ ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είνε εκείνη ήτις φέρει πάντοτε τα αγαθά αποτελέσματα, και ας μη περιμένωμεν από το κράτος. Εις άλλα έθνη το συνησπισμένον άτομον κάμνει θαύματα. Χαιρόμεθα όμως, επανελέγομεν, διότι το τοιούτον αρχίζει να κατανοήται." 12 Οκτωβρίου 1906. Εφημερίδα «ΦΩΣ»
Κάπως έτσι ήταν τα χρόνια εκείνα. Κάπως έτσι ήταν το ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι του δήμου Οιχαλίας. Σαφώς μία ΙΣΤΟΡΙΑ δεν εξαντλείται στα πλαίσια κάποιας ανάρτησης ενός ιστολογίου. Πόσο μάλιστα όταν αυτή δε την γράφει Ιστορικός. Ελπίζουμε, όμως, πως στο μέλλον θα γραφτεί σωστότερα, πληρέστερα και από πιο αρμόδιο.
Παρακάτω δημοσιεύουμε τον πλήρη εκλογικό κατάλογο του δήμου Οιχαλίας του έτους 1865 ανά χωριό:
ΧΩΡΙΟΝ ΜΕΛΙΓΑΛΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΣΚΑΛΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΚΑΤΣΑΡΟΥ
ΧΩΡΙΟΝ ΤΖΕΦΕΡΕΜΙΝΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΣΠΑΝΟΧΩΡΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΜΟΥΣΤΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΤΣΑΟΥΣΙΟΝ
ΧΩΡΙΟΝ ΦΙΛΙΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΔΟΓΑΝΤΖΙΔΕΣ
ΧΩΡΙΟΝ ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΣΙΑΜΟΥ
ΧΩΡΙΟΝ ΣΟΛΑΚΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΚΑΛΥΒΙΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΤΟΣΚΕΣΙ
ΧΩΡΙΟΝ ΑΛΗΤΣΕΛΕΠΗ
ΧΩΡΙΟΝ ΛΟΥΤΡΟ
ΧΩΡΙΟΝ ΜΠΑΛΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΜΑΓΟΥΛΑ
ΧΩΡΙΟΝ ΖΕΥΓΟΛΑΤΙΟ
ΧΩΡΙΟΝ ΖΕΖΑ
Το έτος 1912, εκδόθηκε ο νόμος ΔΝΖ΄ (υπ' αριθ. 4057) της 10-2-1912 (ΦΕΚ 58/14-2-1912), "Περί συστάσεως δήμων και κοινοτήτων". Με το νόμο αυτό, αναδιοργανώθηκαν οι υπάρχοντες δήμοι και θεσπίστηκε για πρώτη φορά ο θεσμός των κοινοτήτων. Αμέσως μετά, και σε εκτέλεση του νόμου αυτού, εκδόθηκαν Β.Δ. με τα οποία διαιρέθηκαν όλοι οι νομοί σε δήμους και κοινότητες. Ο δήμος Οιχαλίας καταργήθηκε και στη θέση του σχηματίστηκαν οι κοινότητες. Τότε δημιουργήθηκε και η κοινότητα Μερόπης.
ΣΥΧΝΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ ΣΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ.
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΘΗΣΑΥΡΟΣ.
ΚΥΡΙΑΚΗ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010
geiasas katagomai apo skala kai hthela na matho thn istoriaths eimai kai ego syxnos amagnosths sas kai synxarithria kai apo mena gia afton ton thysavro opos ton apokalei h prohgoumenh anagnostria me agaph sta patria edafh baggelhs diamantopoulos new jersey--usa nastai panta kala
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήη καταγωγη μου ειναι απο την Οιχαλια,το διαβασα ενω βρισκομαι στην Ελβετια...πολλα συγχαρητηρια για την αψογη δουλεια...λεπτομερεια,ακριβεια,σαφηνεια και πρωτοτυπια...συγκινηση και αναμνησεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητηρια για την δημοσιευση και εγω ειμαι απο την σκαλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ονομα του παππου ζερβας και της γιαγιας παυλοπουλου
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΕΙΜΑΙ ΤΑΚΤΙΚΟΤΑΤΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΚΑΙ ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΑΖΗΤΩ ΤΙΣ ΒΑΘΥΤΕΡΕΣ ΡΙΖΕΣ ΜΟΥ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΝΑΦΟΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΤΟΙΧΕΙΩΝ (ΟΠΩΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥΣ) ΕΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΙΝ ΤΟ 1821 ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.
ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;
ΑπάντησηΔιαγραφήSTOIXEIA ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ Η ΠΡΟΙΚΟΣΥΜΦΩΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Σας ευχαριστώ για αυτό το άρθρο. Βλέπω το όνομα Δημήτριος Γ Φρόνιμος το 1844 και το 1885. Αυτό μπορεί να μου προπάππου. Ξέρετε αν το όνομά του εμφανίζεται πουθενά αλλού στην ιστορία; Το όνομά μου είναι Ματθαίος Φρόνιμος, από το Ντιτρόιτ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συγγνώμη αν έγραψα λάθη. Μιλάω λίγα ελληνικά. Είμαι χρησιμοποιώντας το Google Translator.
ΑπάντησηΔιαγραφή