Η γυναίκα στη Μερόπη

Τις γυναίκες της Μερόπης, οι συνθήκες της παλιάς εποχής και η νοοτροπία των ανθρώπων, τις είχε καταδικάσει να προσφέρουν πολλά, αλλά να φαίνονται λίγο. Να κρατούν και να μάχονται σε μια έκταση 70% της ζωής, αλλά τη νίκη και τη δόξα να την καρπούνται οι άντρες, οι αφέντες της τοτινής ζωής.

Σωματική ή βιολογική κατάσταση. Είναι αναμφισβήτητο ότι η γυναίκα της Μερόπης (του 1900 περίπου), ήταν ένα γερό και καρπερό κλαρί. Καλοφτιαγμένη, γερή, αεράτη, εύστροφη και κοινωνική. Είναι γεγονός ότι ήταν μεγαλύτερο το ποσοστό των «καχεκτικών και ζαβών» ανδρών από το αντίστοιχο των γυναικών. Ιδιαίτερα το κεφάλι της, το βλέμμα της, το πρόσωπό της, η ομιλία της απέδιδαν ένα τύπο υψηλού εξελικτικού επιπέδου.

Δραστηριότητα και εργασίες. Η δραστηριότητα και οι εργασίες της Μεροπαίας γυναίκας ήταν τεράστια σε έκταση και σε βάθος: Αγρότισσα, κτηνοτρόφισσα, (οικόσιτης μορφής) μαγείρισσα, νοικοκυρά, παιδοποιητική μηχανή, υφάντρα, φουρνάρισσα και τόσα άλλα. Δεν υπήρχε τομέας της οικογενειακής και οικονομικής δραστηριότητας που η ευθύνη και η προσφορά της να μην ήταν τεράστια.

Κοινωνική κατάσταση. Είχε μεγάλη και αξιόλογη κοινωνική ανάπτυξη και πείρα (στα μέτρα του καιρού εκείνου). Δεν είχε καμία σχέση με αυτό που λέμε «βλάχα» ή «καθυστερημένη» ή «χωριάτισσα» κ.λπ. Μπορούσε να δεχτεί και να περιποιηθεί τους ξένους στο σπίτι της, όπως και στις πόλεις. Υπήρχαν βέβαια και χαμηλά επίπεδα, αλλά αυτό αποτελεί κανόνα όλων των εποχών και όλων των τόπων.

Ηθική υπόσταση της Μεροπαίας. Ήταν αξιόλογη και υψηλή, μυαλωμένη, συγκρατημένη και σεμνή. Σεβόταν τους γραμμένους και άγραφους νόμους της ζωής και τα περιστατικά των σοβαρών παρεκκλίσεων ήταν λίγα.

Φορέματα και εμφάνιση. Και προ του 1900 τα κορίτσια δεν φορούσαν μαντίλα στο κεφάλι. Την φορούσαν βέβαια μόνο στις δουλειές. Μετά το γάμο τους, όμως, οι γυναίκες φορούσαν στις πιο πολλές περιπτώσεις μαντίλα. Ιδιαίτερα, όταν περνούσαν τα 30 μαντηλοδένονταν ή αν χτυπούσε θανατικό το σπίτι, φορούσαν το μαντίλι και έδεναν και τα σαγόνια τους και επειδή οι ηλικίες αυτές είχαν οπωσδήποτε «χαροκαεί», τα μαντίλια ήταν ολόμαυρα και κάλυπταν και το στόμα ακόμη.Τα μαλλιά των γυναικών της εποχής εκείνης, έμεναν άκοφτα και πλέκονταν πλεξούδες. Οι πλεξούδες, ή τυλίγονταν γύρω- γύρω στο κεφάλι ή στις νέες κοπέλες ρίχνονταν πίσω στις πλάτες και έφταναν κάποιες φορές ως την μέση. Οι παντρεμένες, όσες δεν φορούσαν μαντίλια και ήταν καλής κοινωνικής τάξης ή γυναίκες επιστημόνων, τα έφτιαχναν «κώτσο».

Τα φορέματα τους ήταν πολύ αυστηρά, κλειστά ως το λαιμό και μακριά ως τον αστράγαλο. Των κοριτσιών ήταν ολόσωμα, όπως και των νέων κυριών ή των κυριών της «καλής τάξης». Από μια ορισμένη ηλικία και πάνω ή ανάλογα με την οικονομική κατάσταση ή το επίπεδο της οικογένειας, το φόρεμα αποτελείτο από δύο τεμάχια: Την «πόλκα», είδος μπλούζας με κουμπιά στη μέση και το «φουστάνι» το μακρύ (τη φούστα, από τη μέση και κάτω). Ανάλογα με την εποχή φορούσαν και ζακέττες, μπελερίνες και οι γερόντισσες και «γιουρντιά».

Αυτά, όπως γράψαμε και παραπάνω, για τα χρόνια 1900 ή 1910. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή και τον νέο ευρωπαϊκό αέρα, άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν την και στην Μερόπη, όπως και σε όλα τα χωριά. Τα κορίτσια άρχισαν να κουρεύονται «Α-λα-Γκαρσόν» (φοβερό αμάρτημα για την εποχή) και σιγά σιγά να έχουν μαλλιά «Α-λα-Γκαρσόν» και μερικές νεαρές παντρεμένες (φοβερώτερο αυτό)! Τα φορέματα άρχισαν να κονταίνουν προκλητικώτατα και οι γυναίκες να βάφονται και να κομψεύονται. Οι γυναίκες άρχισαν να ταξιδεύουν στις πόλεις, να πηγαίνουν πιο πολλές στα σχολεία και μάλιστα στα σχολεία Μ. εκπαίδευσης ή και Ανώτερης.

Μόρφωση και γράμματα. Προ του 1900 οι γυναίκες δεν μάθαιναν γράμματα, δεν πήγαιναν στα σχολεία. Αμφίβολο είναι εάν 5 -10 γυναίκες ήξεραν να γράφουν και να διαβάζουν. Μετά το 1900 η κατάσταση αρχίζει να βελτιώνεται και να πηγαίνουν και οι γυναίκες στα σχολεία.

Ακόμη περισσότερο βελτιώθηκε η κατάσταση μετά το 1920 και τη νέα εποχή που άρχισε με το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Η κατάσταση συνεχώς εξελισσόταν και βελτιωνόταν. Πολλά κορίτσια φοιτούσαν στο Δημοτικό σχολείο, αρκετά στο Ελληνικό και όχι λίγα και στο Γυμνάσιο. Η Μεροπαία άρχισε να διαβάζει εφημερίδα και μερικά περιοδικά που έβγαιναν τότε, «ΘΕΑΤΗΣ» και «ΜΠΟΥΚΕΤΟ».

Γενική όμως διαπίστωση είναι, και οφειλόμενη αναγνώριση αντικειμενικής καταστάσεως και πραγματικότητας, ότι στον τομέα αυτό η Μεροπαία υστέρησε, αν και είχε όλα τα φυσικά προσόντα να μάθει γράμματα και να διακριθεί σε επιστημονικούς και υπαλληλικούς τομείς.