ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΜΙΛΑ


Εκτός από τα γνωστά καστέλια του τόπου μας υπάρχουν κι εκείνα τ' άγνωστα, τα ρημαγμένα απ' τους ανέμους και τις βροχές, που ξεπροβάλλουν άξαφνα με τα σαθρά τειχιά τους εκεί που γυροφέρνεις στ' άδηλα ελληνικά μέρη γυρεύοντας την αγκαλιά της φύσης καθώς και κάθε λογής παλαιότητες. Από σπιτάκια έμορφα καμιναδωμένα, μέχρι μνημεία αλλοτινά και κάστρα μεσαιωνικά.

Τέτοιο λησμονημένο πέτρινο κουφάρι είναι και το καστέλι το αβάπτιστο και από αιώνες ορφανεμένο που υψώνεται γιομάτο υπερηφάνεια και θλίψη πλησίον του χωριού «Μήλα» της Μεσσηνίας, θαρρείς σαν όλα τα ξαδέρφια του, τα φράγκικα των σιδεροντυμένων ιπποτάδων κάστρα του Μοριά.

Το' χτισε λένε η περιώνυμη πριγκιπέσσα της Πελοποννήσου η Ισαβέλλα Βιλλεαρδουίνα, όταν κονόμησε την περιουσία της από το θαρραλέο πατέρα της «Γυλιάμο τον Μακρυδόντη». Μια άλλη άποψη μα μάλλον ξεπερασμένη λέει πως το καστέλι ανεγέρθη στα μετέπειτα χρόνια από τον «Νικόλαο Ατζαγιόλη» προς υπεράσπιση των εν της Μεσσηνίας κτήσεων του. Όμως η σωστή άποψη θα πρέπει να είναι η πρώτη ότι το κάστρο χτίστηκε από χέρια φράγκικα (δηλ. από τους μετέπειτα της 4ης σταυροφορίας ιππότες του σταυρού) ενώ αποτελούσε πιθανότατα την έδρα της βαρονίας της «Γριτσαίνης».

Μολονότι το κάστρο είναι ξεχασμένο κι απόμερο δεν είναι δύσκολο να το περπατήσεις. Την είσοδό του δεν τη βλέπεις γιατί είναι κρυμμένη στη βορινή του τη μεριά ξωπίσω από κάτι αφάνες. Μέσα, αφού την περάσεις, θα δεις ένα σωρό από τρύπες καταμεσής των χαλασμάτων. Οι λιγοστές ψυχές αυτού του τόπου, των οποίων τα νοικοκυριά καβαλούν στα νότια τον καστρόλοφο, έχουν να σου ειπούν ιστορήματα για το ανήλιαστο λαγούμι που ξεκινά από το καστέλι και καταλήγει μερικές εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα στο ερημόκλησο της «Βραχοπαναγίτσας» (η παράδοση αυτή θα πρέπει να αντιστοιχεί στην πραγματικότητα λόγω του ότι ακριβώς μπροστά από το εκκλησάκι κυλάει το νερό ενός ποταμού. Επομένως για τους κατοίκους του κάστρου η σήραγγα αποτελούσε πιθανόν τη μυστική έξοδο εν μέσω πολιορκιών, διαμέσου της οποίας προμηθεύονταν νερό).

Εκεί που στέκεσαι, τη ματιά σου κυριεύουν δυο κατασκευές. Ο πύργος του κάστρου στα δυτικά κι ένα ακόμη κατασκεύασμα πέτρινο, ορθωμένο εξ' ολοκλήρου στην ανατολή. Μπροστά σου, καθώς κοιτάς από την είσοδο, ένα σωζόμενο καλοδιατηρημένο τείχος με πλήθος από παραθύρια, που βλέπουν στις πρασινοκάστανες βουνοκορφές της μεσσηνιακής γης. Ετούτο το τοπίο θα τ' αγαπήσεις αν πάρεις την απόφαση να ταξιδέψεις για το κάστρο. Κι άμα το λέει η καρδιά σου, δώσε και τη ζεστή σου συντροφιά στις πέτρες που θα σε περικυκλώσουν. Γιατί όλα τα πράγματα του πλανήτη μας έχουν από μια ψυχή κι έχουν ανάγκη από συντροφιά. Και η ψυχή των καστελιών μας είναι χρυσή, γι αυτό άλλωστε μας εξάπτει πάντοτε με τον αλλιώτικο προσωπικό της τρόπο τη φαντασία.

Πλησιάζοντας το κάστρο. Διακρίνεται στο λόφο πίσω από ένα από τα λιγοστά σπίτια της περιοχής.
Η αρχαία Ιθώμη όπως φαίνεται από το δρόμο που οδηγεί στο κάστρο
Περιπλάνηση στον εξωτερικό χώρο.
Έμορφα μεσσηνιακά λοφοβούνια, όπως φαίνονται από ένα σωζόμενο παραθύρι του κάστρου
Όμορφος σωζόμενος πύργος σε καλή (σχετικά) κατάσταση.
Το εκκλησάκι της «Βραχοπαναγίτσας» μέσα στο βράχο.
Ο ποταμός «Ξάστερος» που κυλάει κάτω από το εκκλησάκι.

Συγγραφέας: Τσαπόγας Μίλτος
Πηγή: Ομάδα Πυθέας

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΚΗΔΕΙΑΣ

Οι γλωσσικοί μας ιδιωματισμοί

Ο Μεσσηνιακός πόλεμος, ο Αριστομένης και η Σπάρτη