Η βιομήχανος που αγαπά τη φύση
Αν της στερήσεις την επαφή με τη γη, είναι σαν να της στερείς το οξυγόνο που αναπνέει. Από τη γη ξεκινούν τα πάντα, είναι για εκείνην η ζωή, η αγάπη, η έμπνευση, η δημιουργία. «Δεν ανήκω σε αγροτική οικογένεια, ο παππούς μου ήταν αστός, εγώ έγινα αγρότισσα. Η φύση σού προσφέρει ηρεμία. Βάζεις ένα σποράκι και αυτό μεγαλώνει, γίνεται καρπός, σου δίνει πραγματικά ζωή. Είναι τρομακτική η δύναμη της γης. Στη βιομηχανία πρέπει να δώσεις κόπο, μόχθο και σκληρή δουλειά για να μπορέσεις να φτιάξεις ένα σωστό προϊόν. Η γη το παράγει μόνη της, εάν εσύ βάλεις λίγη αγάπη. Είναι εντυπωσιακό», λέει με μια μορφή νοσταλγίας η κ. Φειδά-Νταή.
Τη συναντήσαμε στις εγκαταστάσεις του νέου της εργοστασίου, τρίτου στη σειρά. Μόλις είχε γυρίσει από την πατρίδα της, στη Μεσσηνία, όπου αυτό τον καιρό επιβλέπει την παραγωγή βιολογικού ελαιολάδου. Αυτό το λάδι πρότεινε στους επισκέπτες του περιπτέρου της στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Παραδοσιακών Προϊόντων που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα.
Η κ. Φειδά-Νταή είναι λοιπόν πρωτοπόρος της βιομηχανίας υποδημάτων και των βιολογικών καλλιεργειών. Ξεκίνησε το 1971, όταν η λέξη «βιολογικό» ήταν άγνωστη στην Ελλάδα. Όλα άρχισαν από την ευαισθησία της για τη σωστή διατροφή, αλλά και από τη νοσταλγία της για την Καλαμάτα. Θυμάται ακόμα πόσο επιθυμούσε τα παιδιά της όταν τα έστελνε στη γιαγιά τους στη Μεσσήνη τα καλοκαίρια. Σχεδόν χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφάσισε να αγοράσει ένα κτήμα στον Μαραθώνα, όπου φύτεψε πορτοκαλιές και ελιές που θα κρατούσαν ζωντανές τις μνήμες από το πατρικό της. Όταν οι επαγγελματικές της υποχρεώσεις την κρατούσαν στην Αθήνα, πήγαινε τα καλοκαίρια για μπάνιο στον Μαραθώνα. Αγάπησε σταδιακά την περιοχή, χάρη στις προφανείς ομοιότητές της με την γενέθλια γη.
«Σκέφτηκα να δημιουργήσω ένα κτήμα και να μεταφέρω εδώ τη φύση της Μεσσηνίας. Ρωτούσα τους μανάβηδες μήπως πουλιέται κάπου γη. Τελικά, βρήκα έναν κύριο που πωλούσε δέκα στρέμματα. Ζητούσε 240.000 δραχμές, αλλά είχα μόνο150.000. Ήταν χρήματα που προόριζα για την έκδοση μιας μεσσηνιακής ηθογραφίας με θέμα "Όταν τα πορτοκάλια γίνουν χρυσά". Πήρα αυτό το ποσό, δανείστηκα μέσω της μητέρας μου από την εταιρεία τα υπόλοιπα και αγόρασα αυτά τα πρώτα δέκα στρέμματα».
Σήμερα έχουν γίνει 45. Το μεράκι της για τα βιολογικά προϊόντα, επισημοποιήθηκε το 1994 με τη σύσταση της εταιρείας Οικολογικές Αγροτικές Καλλιέργειες. Σκοπός της, η προώθηση προϊόντων όπως λάδι, ελιές, φέτα, αβγά, κρασί, κοτόπουλα, χοιρινό κρέας, κουνέλια, εποχικά κηπευτικά, ντομάτες και φράουλες με τη διακριτική επωνυμία «Αγρόκτημα Μίνα». Ο χρόνος της είναι πια μοιρασμένος. Τις καθημερινές βρίσκεται σχεδόν όλη την ημέρα στο εργοστάσιο. Τα Σαββατοκύριακα παρακολουθεί από κοντά τις πωλήσεις των αγροτικών προϊόντων της, που διατίθενται στο πέτρινο σπίτι του Μαραθώνα. «Το βλέπω σαν σχολείο, όχι σαν μαγαζάκι. Θέλω να έρχεται ο κόσμος και να βλέπει το κόσμημα που είναι το κτήμα και τα προϊόντα του. Πρόκειται για ένα είδος εκπαίδευσης στην κατανάλωση καθαρής τροφής. Οι επισκέπτες βλέπουν εδώ τις αγνές δημιουργίες της γης και επεξεργάζονται το οικολογικό μήνυμά τους. Δεν έχει σημασία που δεν βγάζω χρήματα. Κάθε μέρα αποκτώ νέους φίλους. Ο κόσμος με γνωρίζει σήμερα τόσο για τα βιολογικά προϊόντα όσο και για τα παπούτσια της γνωστής εταιρείας μας.
Η σχέση του ανθρώπου με τη γη είναι μια ιστορία απώλειας. Αποξενώνεται όλο και περισσότερο από αυτήν. Μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής δεν έχουν ούτε ένα ζώο και αγοράζουν από εμένα αβγά για τα παιδιά τους. Είναι λυπηρό. Δεν είναι δυνατόν μικρά παιδιά να μη γνωρίζουν πώς είναι το κουνέλι. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να ανοίξω το κτήμα και να δεχτώ σχολεία, να δουν τα παιδιά, να μάθουν. Προς το παρόν, δεν διαθέτω τον απαραίτητο χρόνο». Η κ. Φειδά φτιάχνει και τυρί. Την έμαθε μια γιαγιά που είχε στάνη δίπλα από το εργοστάσιό της. Στο αγρόκτημα υπάρχει μια μικρή τυροκομική μονάδα και ένα σπίτι σε σχήμα παγόδας. «Φτιάχνω το τυράκι μου με παραδοσιακό τρόπο, με πυτιά, αναδεύοντας αργά επάνω από σιγανή φωτιά». Δεν διστάζει να ανέβει στο μικρό τρακτέρ για να οργώσει. Την εποχή του τρύγου, δεν προσπερνά την ευκαιρία να πατήσει τα σταφύλια της με τον παραδοσιακό τρόπο, κατά τη διάρκεια του μικρού, ετήσιου «πανηγυριού» που καταλήγει στην παραγωγή των τριών περίπου τόνων βιολογικού κρασιού.
Στα άμεσα σχέδιά της, συμπεριλαμβάνεται η καλλιέργεια μανιταριών. Έχει στήσει ήδη τις εγκαταστάσεις, τα ειδικά μικρά ξύλινα σπιτάκια. Διαβάζει και ενημερώνεται διαρκώς, αποκτώντας πολλές από τις γνώσεις του επαγγελματία γεωπόνου. Η δραστήρια επιχειρηματίας διαθέτει κατσίκια και πρόβατα βιολογικής εκτροφής. Βρίσκονται στη Μεγαλόπολη, κοντά σε βιολογικό σφαγείο που διοχετεύει στην αγορά το πιστοποιημένο βιολογικό κρέας τους. Κάπου εδώ, η συζήτηση τελειώνει. «Στο αγρόκτημα έχω φέρει ένα πλατάνι από το Ραμοβούνι, τη γενέτειρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη». Μας αποχαιρετά με την υπερήφανη ανακοίνωση ότι είναι πρόγονός της, από το γένος της μητέρας της, και μας συνοδεύει ευγενικά μέχρι την έξοδο. Φεύγοντας, το μάτι μας πέφτει αναπόφευκτα στα αγάλματα των γονιών και του παππού της, τα οποία κοσμούν καλαίσθητα την είσοδο του εργοστασίου.
Όραμα
Το βιολογικό λιοτρίβι
Όνειρο της κας Φειδά παραμένει η δημιουργία ενός μικρού βιολογικού ελαιοτριβείου στο χωριό της, στην Εύα Μεσσηνίας. Η ιδέα προσκρούει, προς το παρόν, στα τυραννικά γρανάζια της γραφειοκρατίας. «Εχω φτιάξει ένα πολύ ωραίο χώρο σε αγρόκτημα 13 στρεμμάτων, αλλά δεν έχω βάλει μέσα μηχανήματα. Είπα στη Νομαρχία ότι θέλω να φτιάξω ένα βιολογικό ελαιοτριβείο και με συνεχάρησαν. Από άλλη υπηρεσία μου απάντησαν ότι δεν μπορούν να μου δώσουν την άδεια, γιατί το λιοτρίβι μου βρίσκεται μέσα στο σχέδιο πόλης και έτσι η ιδέα μου έμεινε στα συρτάρια. Δεν έχω πάρει ακόμα την άδεια και ούτε προβλέπεται. Στην Ελλάδα, όλα σκοντάφτουν στα χαρτιά. Οι άνθρωποι που εργάζονται στις υπηρεσίες οφείλουν να επιταχύνουν τις διαδικασίες. Είναι κρίμα να «θάβονται» όλες αυτές οι δημιουργικές ιδέες των συμπολιτών μας.
 |
| Μαγαζί. Στο βάθος βρίσκεται το μαγαζάκι που διαθέτει τα προϊόντα με την επωνυμία «Αγρόκτημα Μίνα». |
Τη συναντήσαμε στις εγκαταστάσεις του νέου της εργοστασίου, τρίτου στη σειρά. Μόλις είχε γυρίσει από την πατρίδα της, στη Μεσσηνία, όπου αυτό τον καιρό επιβλέπει την παραγωγή βιολογικού ελαιολάδου. Αυτό το λάδι πρότεινε στους επισκέπτες του περιπτέρου της στο 1ο Διεθνές Φεστιβάλ Παραδοσιακών Προϊόντων που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα.
«Σκέφτηκα να δημιουργήσω ένα κτήμα και να μεταφέρω εδώ τη φύση της Μεσσηνίας. Ρωτούσα τους μανάβηδες μήπως πουλιέται κάπου γη. Τελικά, βρήκα έναν κύριο που πωλούσε δέκα στρέμματα. Ζητούσε 240.000 δραχμές, αλλά είχα μόνο150.000. Ήταν χρήματα που προόριζα για την έκδοση μιας μεσσηνιακής ηθογραφίας με θέμα "Όταν τα πορτοκάλια γίνουν χρυσά". Πήρα αυτό το ποσό, δανείστηκα μέσω της μητέρας μου από την εταιρεία τα υπόλοιπα και αγόρασα αυτά τα πρώτα δέκα στρέμματα».
Σήμερα έχουν γίνει 45. Το μεράκι της για τα βιολογικά προϊόντα, επισημοποιήθηκε το 1994 με τη σύσταση της εταιρείας Οικολογικές Αγροτικές Καλλιέργειες. Σκοπός της, η προώθηση προϊόντων όπως λάδι, ελιές, φέτα, αβγά, κρασί, κοτόπουλα, χοιρινό κρέας, κουνέλια, εποχικά κηπευτικά, ντομάτες και φράουλες με τη διακριτική επωνυμία «Αγρόκτημα Μίνα». Ο χρόνος της είναι πια μοιρασμένος. Τις καθημερινές βρίσκεται σχεδόν όλη την ημέρα στο εργοστάσιο. Τα Σαββατοκύριακα παρακολουθεί από κοντά τις πωλήσεις των αγροτικών προϊόντων της, που διατίθενται στο πέτρινο σπίτι του Μαραθώνα. «Το βλέπω σαν σχολείο, όχι σαν μαγαζάκι. Θέλω να έρχεται ο κόσμος και να βλέπει το κόσμημα που είναι το κτήμα και τα προϊόντα του. Πρόκειται για ένα είδος εκπαίδευσης στην κατανάλωση καθαρής τροφής. Οι επισκέπτες βλέπουν εδώ τις αγνές δημιουργίες της γης και επεξεργάζονται το οικολογικό μήνυμά τους. Δεν έχει σημασία που δεν βγάζω χρήματα. Κάθε μέρα αποκτώ νέους φίλους. Ο κόσμος με γνωρίζει σήμερα τόσο για τα βιολογικά προϊόντα όσο και για τα παπούτσια της γνωστής εταιρείας μας.
Η σχέση του ανθρώπου με τη γη είναι μια ιστορία απώλειας. Αποξενώνεται όλο και περισσότερο από αυτήν. Μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής δεν έχουν ούτε ένα ζώο και αγοράζουν από εμένα αβγά για τα παιδιά τους. Είναι λυπηρό. Δεν είναι δυνατόν μικρά παιδιά να μη γνωρίζουν πώς είναι το κουνέλι. Κάποια στιγμή σκέφτηκα να ανοίξω το κτήμα και να δεχτώ σχολεία, να δουν τα παιδιά, να μάθουν. Προς το παρόν, δεν διαθέτω τον απαραίτητο χρόνο». Η κ. Φειδά φτιάχνει και τυρί. Την έμαθε μια γιαγιά που είχε στάνη δίπλα από το εργοστάσιό της. Στο αγρόκτημα υπάρχει μια μικρή τυροκομική μονάδα και ένα σπίτι σε σχήμα παγόδας. «Φτιάχνω το τυράκι μου με παραδοσιακό τρόπο, με πυτιά, αναδεύοντας αργά επάνω από σιγανή φωτιά». Δεν διστάζει να ανέβει στο μικρό τρακτέρ για να οργώσει. Την εποχή του τρύγου, δεν προσπερνά την ευκαιρία να πατήσει τα σταφύλια της με τον παραδοσιακό τρόπο, κατά τη διάρκεια του μικρού, ετήσιου «πανηγυριού» που καταλήγει στην παραγωγή των τριών περίπου τόνων βιολογικού κρασιού.
Στα άμεσα σχέδιά της, συμπεριλαμβάνεται η καλλιέργεια μανιταριών. Έχει στήσει ήδη τις εγκαταστάσεις, τα ειδικά μικρά ξύλινα σπιτάκια. Διαβάζει και ενημερώνεται διαρκώς, αποκτώντας πολλές από τις γνώσεις του επαγγελματία γεωπόνου. Η δραστήρια επιχειρηματίας διαθέτει κατσίκια και πρόβατα βιολογικής εκτροφής. Βρίσκονται στη Μεγαλόπολη, κοντά σε βιολογικό σφαγείο που διοχετεύει στην αγορά το πιστοποιημένο βιολογικό κρέας τους. Κάπου εδώ, η συζήτηση τελειώνει. «Στο αγρόκτημα έχω φέρει ένα πλατάνι από το Ραμοβούνι, τη γενέτειρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη». Μας αποχαιρετά με την υπερήφανη ανακοίνωση ότι είναι πρόγονός της, από το γένος της μητέρας της, και μας συνοδεύει ευγενικά μέχρι την έξοδο. Φεύγοντας, το μάτι μας πέφτει αναπόφευκτα στα αγάλματα των γονιών και του παππού της, τα οποία κοσμούν καλαίσθητα την είσοδο του εργοστασίου.
Όραμα
Το βιολογικό λιοτρίβι
Όνειρο της κας Φειδά παραμένει η δημιουργία ενός μικρού βιολογικού ελαιοτριβείου στο χωριό της, στην Εύα Μεσσηνίας. Η ιδέα προσκρούει, προς το παρόν, στα τυραννικά γρανάζια της γραφειοκρατίας. «Εχω φτιάξει ένα πολύ ωραίο χώρο σε αγρόκτημα 13 στρεμμάτων, αλλά δεν έχω βάλει μέσα μηχανήματα. Είπα στη Νομαρχία ότι θέλω να φτιάξω ένα βιολογικό ελαιοτριβείο και με συνεχάρησαν. Από άλλη υπηρεσία μου απάντησαν ότι δεν μπορούν να μου δώσουν την άδεια, γιατί το λιοτρίβι μου βρίσκεται μέσα στο σχέδιο πόλης και έτσι η ιδέα μου έμεινε στα συρτάρια. Δεν έχω πάρει ακόμα την άδεια και ούτε προβλέπεται. Στην Ελλάδα, όλα σκοντάφτουν στα χαρτιά. Οι άνθρωποι που εργάζονται στις υπηρεσίες οφείλουν να επιταχύνουν τις διαδικασίες. Είναι κρίμα να «θάβονται» όλες αυτές οι δημιουργικές ιδέες των συμπολιτών μας.
ΒΑΣΩ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΥ
vmihop@yahoo.gr
ΦΩTOΓΡAΦIEΣ: ZΩΗ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗ
www.zoehatziyannaki.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Tο Meropitopik δημοσιεύει κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα στο οποίο αναφέρεται το άρθρο. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας φέρει την ευθύνη των όσων γράφει και το Meropitopik ουδεμία ευθύνη φέρει περί αυτών.