ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΕΡΟΠΗΣ


Η δημοσίευση αυτή, όπως και ολόκληρο το ιστολόγιο, είναι ένα έργο αγάπης για τον τόπο μας, για τη Μερόπη μας. Είναι έργο αγάπης για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν και πέθαναν εκεί. Για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν και ζουν εκεί. Για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν εκεί και ζούνε ή πέθαναν στα ξένα. Και, τέλος, για τους Μεροπαίους που δε γεννήθηκαν εκεί, μα που θέλουν να έχουν μέσα στη καρδιά τους «λίγο χώμα, χώμα… Μεροπαίικο», κάτι από τη γη των πατέρων τους.

Η δημοσίευση αυτή, καθώς και όλες οι δημοσιεύσεις σε αυτό το ιστολόγιο που αφορούν την ιστορία μας και τη λαογραφία μας, είναι έργο αγάπης και για τον άψυχο τόπο μας, που έχει ψυχή και μας μιλάει και θα μας μιλάει ως το μνήμα. Για τα σπίτια μας, για τους δρόμους μας, για τα σχολεία μας, για τα κλαριά μας και για τα μνήματα των προγόνων μας.

Σε τούτη τη δημοσίευση έγινε προσπάθεια να διασωθούν και να ταξινομηθούν όσα στοιχεία υπήρχαν σκόρπια, πολλά από αυτά άγνωστα και που μας μαρτυρούν τα εξελικτικά στάδια της ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΕΡΟΠΗΣ από την ίδρυσή της μέχρι τη σημερινή της μορφή, και που μαρτυρούν επίσης το μόχθο, τις προσπάθειες και τις αγωνίες των προγόνων μας για αυτή την εξέλιξη, τις επιτυχίες τους και τις αποτυχίες τους.

Σίγουρα θα διαπιστωθούν και ελλείψεις και ατέλειες, είναι ανθρώπινο. Πρέπει να έχουμε όμως υπόψη μας, ότι τίποτα δεν υπήρχε έτοιμο σε αρχεία, βιβλία ή προηγούμενες δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο. Όλα τα ανακάλυψε, τα συνέλεξε και τα έγραψε ο μόχθος και η αγάπη αυτού που τα δημοσιεύει.

Όμως, ας γυρίσουμε νοερά 100 χρόνια πίσω στο χρόνο κι ας παρακολουθήσουμε τα «βήματα» της κοινότητας και των ανθρώπων της.

1910. Η εικόνα της περιοχής όλης είναι εντελώς διαφορετική από τη σημερινή σε όλα. Το «οδικό δίκτυο» που επικοινωνούν οι οικισμοί τόσο μεταξύ τους όσο και με τη γύρω ευρύτερη περιοχή, αποτελείται από «σοκάκια» ή σε κάποιες καλύτερες περιπτώσεις, από ημιονόδρομους. Ο μοναδικός καρόδρομος που υπάρχει, είναι αυτός που ξεκινάει από το Μελιγαλά, περνάει ενδιάμεσα από τα χωριά Σπανοχώρι και Τσαούσι και καταλήγει στο Λουτρό. Όμως κι αυτός είχε τα χάλια του. Κατασκευασμένος το 1880, χωρίς κάποια συντήρηση στη συνέχεια, στενός και, τους χειμώνες εξαιτίας των βροχών, σχεδόν πάντα απροσπέλαστος. Οι εκτάσεις όλες γύρω από τους οικισμούς είναι γεμάτες από καλλιέργεια σταφίδας και συκοπερίβολα. Ένα μικρό μέρος των εκτάσεων καταλάμβαναν οι ελαιώνες. Τα σπίτια είναι πέτρινα και πλίθινα. Η ύδρευση και η άρδευση καλύπτονται αποκλειστικά από τα πηγάδια. Το ηλεκτρικό ρεύμα είναι παντελώς άγνωστο. Οι κάτοικοι, όμως, εξαιρετικά δραστήριοι και φιλοπρόοδοι, γεμάτοι ψυχικό σθένος και ζωντάνια (χωρίς ίχνος υπερβολής), έχουν ήδη κατορθώσει να είναι ο τόπος τους από τους πιο πλούσιους του Νομού.

Ίδρυση της κοινότητας
Το έτος 1912, εκδόθηκε ο νόμος ΔΝΖ΄ "Περί συστάσεως δήμων και κοινοτήτων". Με το νόμο αυτό καταργήθηκε ο δήμος Οιχαλίας και στη θέση του ιδρύθηκαν κοινότητες. Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα χρόνο πριν, ήδη οι κάτοικοι έκαναν ενέργειες προς ίδρυση κοινότητας, ανυπομονώντας να αποδεσμευτούν από το άρμα του δήμου Οιχαλίας.
Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας ΘΑΡΡΟΣ στις 21 Ιουνίου 1911: «ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΙΣ ΧΩΡΙΩΝ. Τα χωρία Τσαούσι, Μούστα, Σπανοχώρι και Αλλαγή, εζήτησαν την συγχώνευσιν αυτών εις εν χωρίων υπό μία ονομασίαν».

Και το όνομα αυτής…: Μερόπη!
Το όνομα που θα έπρεπε να λάβει η νεοσύστατη κοινότητα δεν απασχόλησε στιγμή κανέναν. Ήταν ήδη έτοιμο, καθώς το είχε προτείνει αρκετά χρόνια πριν ο σπουδαίος Μεσσήνιος καθηγητής Αρχαιολογίας και πατέρας της Λαογραφίας, Νικόλαος Πολίτης. Συγκεκριμένα, ο Νικόλαος Πολίτης το 1899 απέστειλε επιστολή στο δήμαρχο Οιχαλίας με θέμα: «Η ονομασία των χωρίων Οιχαλίας», στην οποία προέτρεπε την αντικατάσταση των ονομάτων των οικισμών και χωριών του δήμου που δεν έφεραν ελληνικά ονόματα, με ονομασίες που παραπέμπουν στην αρχαία ιστορία του τόπου τους. Σ’ αυτή, λοιπόν, πρότεινε η τουρκογενής ονομασία «Τσαούσι» να αντικατασταθεί με το όνομα «Μερόπη», όνομα της πρώτης βασίλισσας της Μεσσηνίας που εκεί ήταν το βασίλειό της. Το Τσαούσι όμως δε μετονομάστηκε ποτέ σε Μερόπη. Μερόπη ονομάστηκε η νέα κοινότητα των συνενούμενων οικισμών.

Η νέα κοινότητα
Η Μερόπη αναγνωρίστηκε επισήμως ως κοινότητα με το Β.Δ. 31 – 8 – 1912, (ΦΕΚ. Α 262/ 1912).
Οι συνοικισμοί που αρχικά είχαν απαρτίσει την κοινότητα ήταν τα: Τσαούσι, Σπανοχώρι, Μούστα, Αλλαγή, Βελανιδιά και Καλύβια. Ύστερα από 18 χρόνια, όμως, ο συνοικισμός «Καλύβια» αναγνωρίστηκε σε αυτόνομη Κοινότητα με το Δ. 14 – 7 – 1930, ΦΕΚ. Α 247) 1930. Οι κάτοικοι της «Βελανιδιάς» εγκατέλειψαν τον οικισμό και κατοίκησαν στους οικισμούς Τσαούσι και Σπανοχώρι.

Ας δούμε τώρα με χρονολογική σειρά την εξελικτική πορεία της κοινότητας και της κοινωνίας της μέσα από τα σημαντικότερα γεγονότα.

11 Αυγούστου 1912. Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος επισκέπτεται με αμαξοστοιχία την Καλαμάτα. Οι κάτοικοι της Μερόπης πηγαίνουν στον σιδηροδρομικό σταθμό Μελιγαλά, τον αποκλείουν και σταματούν την αμαξοστοιχία που μετέφερε τον πρωθυπουργό, απαιτώντας να συζητήσουν μαζί του ζωτικά γι’ αυτούς ζητήματα. Ο πρωθυπουργός συζητάει μαζί τους και μένει έκπληκτος από τη δυναμική τους. Έκτοτε παρατηρείται μια ιδιαίτερη σχέση Μερόπης – Βενιζέλου.

24 Ιανουαρίου 1915 Συγκροτήθηκε στην Μερόπη συνέδριο στο οποίο εκλήθησαν να παραβρεθούν όλοι οι πρόεδροι των κοινοτήτων, των δύο τέως δήμων Οιχαλίας και Ανδανίας. Το θέμα του συνεδρίου ήταν τα υδραυλικά έργα του Παμίσου, έργα για τα οποία οι κοινότητες αυτές πλήρωναν κάθε χρόνο αρκετές χιλιάδες δραχμές, αλλά χωρίς βελτίωση ή όφελος για αυτές. Από αυτό βλέπουμε ότι η Μερόπη αποτελεί ήδη την αιχμή του δόρατος για τους αγώνες και τις διεκδικήσεις των κατοίκων της άνω Μεσσηνίας.

15 Μαρτίου 1915 Γίνεται η έναρξη μιας προσπάθειας για έναν πιο πολιτισμένο βίο των ανθρώπων. Ιδιαίτερα «θερμοκέφαλοι» οι άνθρωποι τότε, και η ανάγκη της απαγόρευσης οπλοχρησίας ήταν επιβεβλημένη. Από την Αστυνομική διεύθυνση Καλαμάτας εκδόθηκε διάταξη απαγόρευσης περί του «ασκόπως πυροβολείν εις κατοικημένα μέρα και δημοσίας οδούς» και προέβλεπε ποινή φυλάκισης ως 15 μέρες. Στη Μερόπη, η διάταξη αυτή έγινε «μάθημα» στα σχολεία για αρκετό χρόνο αλλά και διδαχή στις εκκλησίες.

5 Απριλίου 1915 Στέλνεται τηλεγράφημα από τους κατοίκους της Μερόπης προς τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο (διαφωνία μεταξύ βασιλιά και πρωθυπουργού οδήγησε στην παραίτηση της Κυβέρνησης Βενιζέλου την 21η Φεβρουαρίου 1915.)
«Αποχώρησίν σας εκ πολιτικής θεωρούμεν μέγιστον εθνικόν δυστύχημα, ικετεύομεν επανέλθητεν τάχιστα προς δόξαν και μεγαλείον φιλτάτης πατρίδος. Δηλούμεν πιστοί σου στρατιώται: Ηλ. Γυφτάκης ιατρός, Χρ. Κομίνης, Δημ. Αλεβίζος, Χρ. Γεωργακόπουλος, Ιω. Γυφτάκης, Θ. Τσίρος, Κ. Δημόπουλος, Ιω. Νικολακόπουλος, Γεώργ. Γυφτάκης, Δημ. Μουτσιάκος, Νικ. Γεωργακόπουλος, Δημ. Πετρόπουλος, Δημ. Γυφτάκης, Χρ. Παπαθανασόπουλος, Λεων. Γυφτάκης, Αν. Σπυρόπουλος. Ν. Μουτσιάκος, Π. Κατσιμπάρος, Κ. Πουλόπουλος, Ηλ. Μπαλτουμάς, Αρ. Τράγος, Λεων. Μπαλτουμάς, Δημ. Γιαννακόπουλος, Π. Γυφτάκης, Γ. Χρυσοσπάθης, Δημ. Σγουμπόπουλος, Ν. Μπαρδόπουλος, Ιω. Γιαννακόπουλος, Π. Θεοδωρόπουλος, Αν. Κωστόπουλος, Χρ. Κατσιμπάρος, Κ. Λυμπερόπουλος, Λ. Ηλιόπουλος, Δ. Νιάρχος, Ιω. Παναγόπουλος, Κ. Λυμπερόπουλος, Νικ. Κωσταρέλος, Αθ. Γυφτάκης, Φώτ. Καραφωτιάς, Παν. Αδαμόπουλος, Δημ. Μπαρδόπουλος, Χρ. Παναγιωτόπουλος, Ευστ. Κυριακόπουλος, Α. Μπαρδόπουλος, Γ. Βασιλόπουλος, Κ. Κατσιμπάρος, Χρ. Παναγιωτακόπουλος, Π. Αλεξόπουλος, Κ. Νιάρχος, Ν. Παπαδόπουλος, Α. Σπυρόπουλος, Ιω. Σπυρόπουλος, Ιω. Ηλιόπουλος, Ν. Χίλιαρχος, Δ. Κωστόπουλος, Γεωργ. Κομίνης, Περ. Μπίνιος, Αν. Κομίνης, Χρ. Γεωργακόπουλος, Χρ. Γυφτάκης, Δημ. Κομίνης.

1920
Ο πληθυσμός της Μερόπης (συνολικά) ανέρχεται στους 1370 κατοίκους. Ο πληθυσμός κατά οικισμό ήταν: Σπανοχώρι 445, Τσαούσι 377, Μούστα 196, Αλλαγή 157, Καλύβια 135, Βελανιδιά 60

26 Οκτωβρίου 1927 Εφαρμόζεται ο θεσμός του κοινοτικού γιατρού. Από κοινού οι κοινότητες Μερόπης και Οιχαλίας προτείνουν τον γιατρό Δημ. Γιαννακόπουλο για τη θέση αυτή.

1 Νοεμβρίου 1927 Κατασκευάζεται η γέφυρα της οδού Μούστα – Ζευγολατιού και Μερόπης – Ζευγολατιού, δρόμος που τότε ήταν από τους πλέον κεντρικούς αλλά που σήμερα έχουν χαθεί τα ίχνη του. Ξεκινούσε από τον κάμπο της Μερόπης και κατέληγε στο νότιο μέρος του Ζευγολατιού.

1928
Συνολικός πληθυσμός Μερόπης: 2119

1928 Για πρώτη φορά υπάρχει πρόνοια άγαμης μητέρας. Η κοινότητα ζητά βοήθεια από τη νομαρχία για εξασφάλιση στέγης και τροφής μιας άγαμης μητέρας κατοίκου Μερόπης.

25 Μαρτίου 1928 Για πρώτη φορά απονέμεται σύνταξη ανάπηρου πολέμου στο χωριό. Δικαιούχος ήταν ο Θεοδ. Κ. Ηλιακόπουλος.

6 Δεκεμβρίου 1928 Το κοινοτικό συμβούλιο της Μερόπης διαθέτει 3.000 δρχ. και για πρώτη φορά γίνονται υποτυπώδη αντιπλημμυρικά έργα στους χείμαρρους, κυρίως στο ντουράκο, με τοποθετήσεις συρματοπλεγμάτων και κατασκευές προβόλων.

15 Απριλίου 1930 Στις 3 το μεσημέρι στην Μερόπη και συγκεκριμένα στο δημοτικό σχολείο, συγκεντρώθηκαν όλοι οι πρόεδροι των κοινοτήτων και συνεταιρισμών και πολλοί συκοπαραγωγοί, για να συσκεφτούν επί του ζητήματος της φορολογίας που τους επιβλήθηκε από τον δήμο Καλαμάτας για τα σύκα τους. Αφού αντάλλαξαν διάφορες γνώμες, συνέταξαν ψήφισμα το οποίο απέστειλαν στον υπουργό των εσωτερικών και τη νομαρχία, με το οποίο διαμαρτύρονται για τη φορολογία που τους επιβλήθηκε, ζητούν τη μη έγκριση της και απειλούν με κινητοποιήσεις.

15 Απριλίου 1930 Όλοι οι δρόμοι βρίσκονται σε απελπιστικά χάλια. Το χειρότερο είναι όμως ότι κατά μήκος των δρόμων έχουν εναποτεθεί σωροί αδρανών υλικών που όχι απλά δυσχεράνουν την συγκοινωνία (με κάρα) αλλά την καθιστούν αδύνατη. Η κοινότητα λαμβάνει άμεσα μέτρα και απαιτεί πίστωση από το ειδικό ταμείο για έργα.

5 Νοεμβρίου 1931. Το διοικητικό συμβούλιο του ειδικού ταμείου επαρχιακής οδοποιίας του νομού Μεσσηνίας, ενέκρινε πίστωση 250.000 δρχ. προς επισκευή της οδού Μερόπης, Οιχαλίας, Λουτρού. Τα χρήματα δαπανήθηκαν σε απαλλοτριώσεις για διαπλάτυνση του δρόμου.

3 Μαρτίου 1932 Ίδρυση παραρτήματος του Αγροτικού Κόμματος της Ελλάδας στη Μερόπη. Η ίδρυση αυτή φανερώνει την ανεπτυγμένη συνείδηση της αγροτικής τάξης στους κατοίκους.

1933 Η οικονομική και επαγγελματική οργάνωση των παραγωγών του χωριού είναι ο συνεταιρισμός τους. Ο συνεταιρισμός είναι Γεωργικός Πιστωτικός με την επωνυμία «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» και αριθμεί 106 συνεταίρους. Πρέπει να τονίσουμε ότι είναι ο μεγαλύτερος από το σύνολο των 52 που λειτουργούν σε ολόκληρο το Μεσσηνιακό κάμπο. «Η ΠΡΟΟΔΟΣ» εκτελεί σχεδόν αποκλειστικά πιστωτικές εργασίες καθώς και επεξεργασία και πώληση των σύκων.

25 Σεπτεμβρίου 1933 Για άλλη μια φορά η Μερόπη αποτελεί την αιχμή του δόρατος σε αγροτικές κινητοποιήσεις. Διοργανώνεται παμμεσσηνιακό συλλαλητήριο συκοπαραγωγών στο Μελιγαλά με τεράστια επιτυχία.

5 Ιουνίου 1934. Ο υπουργός εθνικής Οικονομίας Πεσμαζόγλου επισκέφτηκε τη Μερόπη όπου τον ανέμεναν αγανακτισμένοι οι κουκουλοπαραγωγοί για να του θέσουν τα προβλήματά τους. Εκεί τότε, του παρέθεσαν γεύμα και απέσπασαν την υπόσχεσή του για λήψη μέτρων προστασίας της παραγωγής τους. Για την ιστορία να πούμε, οι κουκουλοπαραγωγοί της Μερόπης είχαν είδη προβεί από καιρού σε δυναμικά συλλαλητήρια. Τέλος, απέστειλαν τηλεγράφημα στον υπουργό εθνικής οικονομίας, το οποίο και τον οδήγησε να επισκεφτεί τη Μερόπη. Το τηλεγράφημα είχε ως εξής: «Κάτοικοι κοινότητος Μερόπης συνελθόντες συλλαλητηριακώς εξεδήλωσαν αγανάκτησίν των δια τραστ εμποροβιομηχάνων κουκουλίων Καλαμών εξευτελίζοντες τιμάς και καταστρέφοντας παραγωγούς. Διαμαρτυρούμενοι εντόνως παρακαλούμε επέμβητε.
Την επιτροπή των κατοίκων αποτελούσαν οι: Κουτσουμπέλης, Σγουμπόπουλος, Ηλιακόπουλος, Κωστόπουλος, Δημόπουλος, Ντόγκας και Τζώρτζης. Αγνοούμε δυστυχώς τα μικρά τους ονόματα.

22 Μαΐου 1935. Το ημιγυμνάσιο Μερόπης λαμβάνει μέρος σε αγώνες στο Παμμεσσηνιακό στάδιο και εντυπωσιάζει. Ο τύπος της εποχής αναφέρεται σε αυτό με εξαιρετικά σχόλια.
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τη «ΛΑΙΚΗ ΦΩΝΗ»: «Εθαυματούργησε κυριολεκτικά το ημιγυμνάσιον της Μερόπης με τον Γυμναστήν του κ. Δημόπουλον. Οι μικροί Γυμνασιόπαις εθαυμάσθησαν κυρίως δια το αθλητικόν παράστημά των και δια την τάξην την οποία ετήρησαν στο γήπεδον. Μπράβο τους.»

1936 Αρχίζει τη λειτουργία του στη Μερόπη ένα μικρό εργοστάσιο παραγωγής Ηλεκτρισμού ιδιοκτησίας Τζαμουράνη συμβεβλημένο με τη κοινότητα. Από αυτό ηλεκτροφωτίζεται ένα πολύ μικρό τμήμα της Μερόπης και συγκεκριμένα, η διασχίζουσα αυτή κεντρική οδική αρτηρία, τα σπίτια εκατέρωθεν αυτής και η αγορά.

20 Ιανουαρίου 1937 Ψήφισμα του κοινοτικού συμβουλίου περί δημόσιας καθαριότητας. Απαγορεύει τη ρίψει απορριμμάτων στους δρόμους και απειλεί τους παραβάτες με πρόστιμο.

15 Νοεμβρίου 1937 Ιδρύεται σωματείο με σκοπό «την παρακολούθηση των ζωτικών τοπικών ζητημάτων»(!) Πρόεδρος του σωματίου ήταν ο Γ. Γαλανόπουλος.

7 Μαΐου 1938 Αξιοσημείωτες είναι οι σχολικές εκδρομές που έκανε το δημοτικό σχολείο και η ανάπτυξη της παιδείας στο τόπο. Ενδεικτικά, την ημερομηνία αυτή το σχολείο πραγματοποίησε εκδρομή στο χωριό Φίλια. Εκεί, αφού οι δάσκαλοι έκαναν διδακτικές ομιλίες στους συγκεντρωμένους μαθητές, ακολούθησε πλούσιο γεύμα και στη συνέχεια ένας καλός χορός. Ύστερα έγιναν θεατρικές παραστάσεις από τα παιδιά με θέμα διάφορα ηρωικά - ιστορικά γεγονότα του τόπου. Στη Μερόπη τότε υπηρετούσαν οι δάσκαλοι Πανουσόπουλος και Δημόπουλος.

1940
Συνολικός πληθυσμός Μερόπης: 1929

Αρχίζει η κατοχή της πατρίδας μας κι ακολουθεί ο εμφύλιος.

18 Φλεβάρη 1943. Μια ημερομηνία που από θαύμα το χωριό τότε δεν έσβησε από το χάρτη. Την προηγούμενη νύχτα, αντάρτες εκτέλεσαν στο δρόμο Μερόπης – Οιχαλίας κάποιους Ιταλούς. Όταν ξημέρωσε, οι Ιταλοί συγκέντρωσαν όλους τους άνδρες, ακόμα και τα μικρά αγόρια και τους γέρους. Η απόφαση των κατοχικών δυνάμεων ήταν ξεκάθαρη: εκτέλεση των ανδρών και κάψιμο του χωριού. Πρόεδρος της κοινότητας ήταν ο Αδάμης Ηλιακόπουλος. Πήρε την τύχη όλου του χωριού στις πλάτες του. Με εξαιρετικό διπλωματικό χειρισμό αποσόβησε τα χειρότερα. Λίγο αργότερα, πηγαίνοντας με κάρο στη Καλαμάτα, στον πλάτανο του αγίου Φλώρου ένα 16χρονο αμούστακο παλικαράκι με προτεταμένο όπλο τον ρώτησε το όνομά του. Τον οδήγησε λίγο έξω από τον δρόμο κι από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Η ιστορία έγραψε ότι εκτελέστηκε από τις δυνάμεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Η κοινότητα του χρωστά τα μέγιστα.

1951
Συνολικός πληθυσμός Μερόπης: 1601

1951 Οι κοινοτάρχες πλέον εκλέγονται από τους κατοίκους των κοινοτήτων. Από το 1937 τους διόριζε η Νομαρχία για να εκτελούν καλύτερα τα έργα των «Εθνικών κυβερνήσεων». Οι εκλεγμένοι κοινοτάρχες της Μερόπης ήταν οι:
Μίμης Γυφτάκης, Παναγιώτης Κατσιμπάρος, Γεώργιος Γεωργιλές, Γεώργιος Θεοδωρόπουλος, Φώτιος Καραφωτιάς , Φώτιος Κοντογιαννόπουλος

Στη Μερόπη μέχρι το 1958 υπάρχει απόλυτη «άπνοια» σε θέματα προόδου της κοινότητας.

10 Αυγούστου 1957 Γεννιέται μια πρώτη σπίθα ελπίδας για ανάταση του χωριού. Αρχίζουν κάποιες ενέργειες προς ίδρυση πολιτιστικού συλλόγου.

1958 Ολοκληρώθηκε η μελέτη και ο σχεδιασμός για ανέγερση του οικοδομικού σκελετού του νέου 4θέσιου δημοτικού σχολείου. Το έργο εκτιμήθηκε ότι θα στοίχιζε 140.000 δρχ. Το δημοτικό σχολείο Μερόπης, απολύτως σύγχρονο για την εποχή εκείνη, υπολογίστηκε ότι θα είναι έτοιμο εντός του έτους.

13 Ιανουαρίου 1958 Ο Κωνσταντίνος Δημόπουλος (πρόεδρος πανελληνίου ιατρικού συλλόγου), ο οποίος πρωτοστατεί για την ίδρυση συλλόγου «των εκ Μερόπης καταγόμενων» καλεί σε γενική συνέλευση προς ενέργεια αρχαιρεσιών τους Μεροπαίους που κατοικούν στην Αθήνα.

20 Απριλίου του 1958 Μέλη του υπό ίδρυση συλλόγου δηλώνουν ότι το πρώτο έργο που θα επιδιωχθεί η εκτέλεση του από το σύλλογο θα είναι η ανέγερση του δημοτικού σχολείου Μερόπης. «Το σχολείο θα ιδρυθεί σε οικόπεδο το οποίο είχε αφήσει με διαθήκη του ο αποβιώσας προ ετών ο συμβολαιογράφος Ηλίας Παπαδόπουλος. Ήδη έχουν γίνει τα θεμέλια του σχολείου, χωρίς να προχωρήσουν, όμως, περαιτέρω οι εργασίες, καθόσον δεν εκδηλώθηκε από τότε ενδιαφέρον ούτε εκ μέρους του κράτους ούτε από κάποιον άλλον».

29 Σεπτεμβρίου 1958 Οι πριν από τρεις μήνες οι εργασίες που ξεκίνησαν για τη σύσταση συλλόγου τελείωσαν. Ο σύλλογος θα φέρει την επωνυμία «σύλλογος των εκ Μερόπης καταγόμενων ‘Η ΠΡΟΟΔΟΣ’». Το καταστατικό του συλλόγου αφού εγκριθεί από τα ιδρυτικά μέλη, θα υποβληθεί προς έγκριση στο πρωτοδικείο της Αθήνας. Την προσωρινή διοικητική επιτροπή αποτελούν οι: Δημήτριος Γυφτάκης συμβολαιογράφος, αδελφοί Κοντογιαννόπουλοι έμποροι, Ηλίας Μανώλης δικηγόρος, Γεώργιος Σγουμπόπουλος δικηγόρος, Δημήτριος Κουτσουμπέλης δικηγόρος, Κωνσταντίνος Δημόπουλος πρόεδρος πανελληνίου ιατρικού συλλόγου και Κωνσταντίνος Δημητόπουλος.
Χειρόγραφη σελίδα από το καταστατικό δια χειρός του Μίμη Γυφτάκη

18 Οκτωβρίου 1958 Υπεβλήθη στο πρωτοδικείο Αθηνών για έγκριση το καταστατικό του ιδρυθέντος συλλόγου των «εν Αθήναις Μεροπαίων» «Η πρόοδος». Σύμφωνα με τα ιδρυτικά του μέλη, ο σκοπός του συλλόγου θα ήταν: Η σύμπραξη των μελών με αδελφική ομόνοια και αγάπη προς ηθική, πνευματική και υλική προαγωγή των κατοίκων της ιδιαίτερης πατρίδας τους Μερόπης Μεσσηνίας. Η εκτέλεση σε αυτή κοινωφελών έργων. Η ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των μελών του συλλόγου και η παροχή ψυχαγωγίας στα μέλη με εκδρομές, διαλέξεις, θεατρικές παραστάσεις, καλλιτεχνικές και προοδευτικές εκδηλώσεις. Για τη σύνταξη του καταστατικού του συλλόγου την πρωτοβουλία είχαν οι Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος και Γεώργιος Σγουμπόπουλος δικηγόρος οι οποίοι συνεργάστηκαν και με άλλους παράγοντες του τόπου. Τα ιδρυτικά μέλη του συλλόγου των Μεροπαίων ήταν: Ιωάννης Λυμπερόπουλος, Χρήστος Κοντογιαννόπουλος, Κωνσταντίνος Σγουμπόπουλος, Αθανασία Ανδρεοπούλου, Ιωάννης Μητσάκος, Δημοσθένης Γυφτάκης, Δημήτριος Τζώρτζης, Νικόλαος Μανιάτης, Βασιλική Αδάμ Ηλιακοπούλου, Κωνσταντίνος Κοντογιαννόπουλος, Γεώργιος Κομίνης, Κωνσταντίνος Παναγόπουλος, Ηλίας Μανώλης, Αθανάσιος Δημητρόπουλος, Γεώργιος Σγουμπόπουλος, Διονύσιος Χιλίαρχος, Γεωργία Βασιλείου Ηλιακοπούλου, Αριστομένης Πετρόπουλος, Κωνσταντίνος Δημόπουλος, Παναγιώτης Σιώλης, Θεοχάρης Δημητρίου Γυφτάκης, Θεόδωρος Δημόπουλος, Παναγιώτης Τσετσέκος, και Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος. Ως προσωρινή διοίκηση του συλλόγου που ορίστηκαν οι: Ηλίας Μανώλης, Γεώργιος Σγουμπόπουλος, Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος, Δημοσθένης Γυφτάκης, Ιωάννης Μητσάκος, και Παναγιώτης Σιώλης.

15 Ιανουαρίου 1959 Την ηλεκτρική επιχείρηση Τζαμουράνη εξαγόρασε η Δ.Ε.Η., βάσει του σχετικού νόμου. Οι κάτοικοι ήλπιζαν προς στιγμή ότι μετά την εξαγορά του εργοστασίου από τη Δ.Ε.Η. η τελευταία θα έσπευδε να επεκτείνει το δίκτυο φωτισμού σε ολόκληρη την κωμόπολη της Μερόπης. Δυστυχώς οι προσδοκίες και οι ελπίδες τους δεν πραγματοποιήθηκαν. Τόσο η κοινοτική αρχή όσο και οι κάτοικοι προέβαιναν διαρκώς σε διαβήματα και έντονες διαμαρτυρίες διεκδικώντας από τους αρμόδιους την επέκταση του ηλεκτρικού δικτύου σε ολόκληρη τη κοινότητα.

11 Απριλίου 1959 το πρωτοδικείο Αθηνών ενέκρινε το καταστατικό του νεοϊδρυθέντος συλλόγου των «εκ Μερόπης καταγόμενων» με την επωνυμία «Η πρόοδος». Οι σκοποί του συλλόγου, όπως αναγράφονται στο καταστατικό είναι: κυρίως η προώθηση των ζητημάτων του χωριού, η κατά το δυνατόν επίλυση αυτών, η δημιουργία στενών δεσμών αλληλεγγύης μεταξύ των μελών και μη, καθώς η ενίσχυση κάθε πολιτιστικής προσπάθειας της κοινότητας για τη δημιουργία κοινωφελών έργων. Το σωματείο αριθμούσε ήδη περισσότερα από 120 μέλη. Εντός των επόμενων ημερών συμφωνήθηκε σύγκλιση γενικής συνέλευσης για εκλογή οριστικής διοίκησης. Κατά τη διαδικασία για την έγκριση του καταστατικού παρέστη ο δικηγόρος συμπατριώτης μας – από τη Μερόπη – Γ. Σγουμπόπουλος.

14 Μαρτίου 1960 Διαμορφώνεται ο κεντρικός δρόμος της Μερόπης. Ο δρόμος ως τότε ήταν πολύ πιο στενός, με τεράστια «πεζοδρόμια» μπροστά από τα μαγαζιά και με πολλά, μεγάλα, ψηλά δέντρα κατά μήκος τους. Με πρωτοβουλία του κοινοτάρχη Π. Κατσιμπάρου, εκριζώθηκαν τα δέντρα και διαπλατύνθηκε ο δρόμος παίρνοντας τη μορφή που έχει ως σήμερα.

1960 Στρώθηκε με χαλίκι ο δρόμος από την Αλλαγή ως το Κατσαρού. Το γεγονός αυτό ήταν ιδιαίτερης σημασίας για τους κατοίκους τις εποχής. Ήταν ο πρώτος δρόμος που στρώθηκε, έστω με χαλίκι, και φάνταζε στα μάτια τους ως κάτι ιδιαιτέρως εξελιγμένο.

16 Φεβρουαρίου 1960 Ανακοίνωση του συλλόγου: «ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΡΟΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ. Ο Σύλλογος των Μεροπαίων Αττικής εντός ολίγου θα πραγματοποιήσει την πρώτη γενική συνέλευση των μελών. Εν τω μεταξύ η νοσταλγική για και η αγάπη των συμπατριωτών μας και την ιδιαίτερη μας πατρίδα γίνεται μέρα με τη μέρα εντονότερη.
Δεν είναι μια απλή συνήθεια, αλλά ψυχική ανάγκη να επικοινωνήσουμε, να θυμηθούμε την πατρίδα μας, να χαρούμε και να συνδιασκεδάσουμε, αλλά και να ενδιαφερθούμε για τις ανάγκες και βοηθήσουμε για την πρόοδο της ιδιαίτερης πατρίδας μας.
Πρέπει δυστυχώς, να αναγνωρίσουμε ότι τα τελευταία χρόνια το χωριό μας περιέπεσε σε μαρασμό και παρακμή και δεν μπορούμε να καυχηθούμε, όπως οι παλιότεροι, με υπερηφάνεια γι' αυτό. Ο μαρασμός, όμως, και η παρακμή δεν πρέπει να αποδοθεί στους συμπατριώτες μας, αλλά στην μεταβολή των συνθηκών, στην μεταβολή των κέντρων οικονομικής δραστηριότητας και τη μεταφορά τους σε άλλες πλουσιότερες περιοχές, και σε άλλους τομείς, οι οποίοι προσέλκυσαν τους συμπατριώτες μας, και έτσι οι πλείστοι αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν μακριά από την προσφιλή πατρίδα, όπου οι συνθήκες δεν βοηθούν για τη συντήρηση όλων.
Όμως, και οι συμπατριώτες μας που μετοίκησαν δεν την ξέχασαν. Την νοσταλγούν πάντοτε και σε κάθε ευκαιρία που θα τους δοθεί σπεύδουν να την επισκεφθούν για να αισθανθούν τη χαρά και την αγαλλίαση, να ξαναδούν το σπίτι που γεννήθηκαν, τα μέρη που έζησαν τα παιδικά τους χρόνια, τους φίλους και συγγενείς τους, και, ξαναγεννημένοι πια, να ξαναγυρίσουν εκεί όπου η βιοπάλη και η εργασία τους κρατά καθηλωμένος.
Έχει πολλά ζητήματα η Μερόπη, και πολλές ανάγκες. Και όλα αυτά μπορούν και πρέπει να λυθούν ριζικά. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να βοηθήσουμε όλοι οι Μεροπαίοι. Ιδιαιτέρως θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τις φυσικές καλλονές του χωριού, έτσι που και η διαμονή των μόνιμων κατοίκων, αλλά και των επισκεπτών της, να γίνει πιο άνετη πιο ευχάριστη και ανάλογη προς τις σημερινές απαιτήσεις της ζωής και του πολιτισμού.
Και απαρχή επιλύσεως των βασικών προβλημάτων της Μερόπης είναι η ανοικοδόμηση του δημοτικού σχολείου. Το χωριό μας, όπως είναι γνωστό, έχει ιδιόρρυθμη γεωγραφική θέση. Γι' αυτό και το οικόπεδο που δώρισε ο αείμνηστος Β. Παπαδόπουλος για την ανέγερση σχολείου, κρίθηκε τελικώς ακατάλληλο. Γιατί, για τα παιδιά μεν της συνοικίας Τσαούσι ήταν εξυπηρετικό. Δεν ήταν όμως για τα παιδιά των δύο άλλων συνοικισμών, Σπανοχωρίου και Μούστα. Γιατί βρίσκεται μακριά τους. Έτσι, δεν έγινε τίποτα για το σχολείο, γιατί τα παλαιότερα κοινοτικά συμβούλια επέδειξαν ασυγχώρητη αδράνεια και αδιαφορία. Ας ελπίσουμε ότι το σημερινό κοινοτικό συμβούλιο θα λύσει οριστικά το θέμα της εκλογής τοποθεσίας για το σχολείο. Κατά τη γνώμη μας ιδανικότερη θέση για σχολείο είναι το οικόπεδο του κ. Γυφτάκη που βρίσκεται στο κέντρο της Μερόπης και μπορεί να επεκταθεί προς ανατολικά κατά 4 - 5 μέτρα προς το χώρο των αδελφών Α. και Δ. Γυφτάκη.
Οπωσδήποτε το θέμα της ανέγερσης σχολείου είναι βασικό και πρέπει σύντομα να λυθεί. Και όταν εκλεγεί ο κατάλληλος τόπος, τότε όλοι θα πρέπει να εισφέρουμε, ακόμη και από το υστέρημά μας για την ταχύτερη ανέγερση του σχολείου, στο οποίο θα πρέπει να στεγαστεί και γυμνασιακό παράρτημα. Και είναι χρέος τιμής και καθήκοντος να εισφέρουμε
για το σχολείο. Το Δ.Σ. του συλλόγου μας, το οποίο θα εκλεγεί στην προσεχή γενική συνέλευση, θα πρέπει να εργαστεί με ζήλο και αυταπάρνηση για το κοινωφελέστατο αυτό ίδρυμα. Θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία συλλογής εράνων τόσο μεταξύ των εν Ελλάδι Μεροπαίων, όσο και μεταξύ των εις Αμερική εγκατασταθέντων, οι οποίοι, είμαστε βέβαιοι, ότι θα σπεύσουν πρόθυμοι να ανταποκριθούν στη φωνή της πατρίδας. Γιατί ο σύλλογος των Μεροπαίων θα αντιπροσωπεύει τη Μερόπη. Για να βοηθήσουν, όμως, οι απόδημοι Μεροπαίοι της Αμερικής πρέπει να πεισθούν ότι και εμείς εδώ Κάνουμε το καθήκον μας και δεν τα περιμένουμε όλα από αυτούς. Γι' αυτό επιμένουμε ότι η εισφορά η δική μας πρέπει να είναι καθολική αλλά και γνήσια.
Εκτός από το σχολείο θα πρέπει να ιδρυθούν κοινοτική βιβλιοθήκη που θα συμβάλει τα μέγιστα στην πνευματική ανάπτυξη του λαού, καθώς και ένα κέντρο παιδικής χαράς για τον μικρόκοσμο της Μερόπης που σήμερα έχει τις δικαιολογημένες του απαιτήσεις. Έτσι, με αυτό τον τρόπο θα προστατεύσουμε τη νεολαία και μάλιστα τη μαθητική, από το χαρτοπαίγνιο. Εν συνεχεία θα πρέπει να επισκευαστούν οι δρόμοι και να αγωνιστούμε για την παροχή ρεύματος της ΔΕΗ, που θα μεταμορφώσει τελείως τη Μερόπη μας, που έχει όλες τις δυνατότητες να εξελιχθεί σε μια σύγχρονη κωμόπολη.
Σ’ όλα αυτά, όμως, θα πρέπει να μπει μπροστά ο Σύλλογος, στον οποίο επιβάλλεται να ενταχθούμε όλοι οι Μεροπαίοι. ΚΩΝ. ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ 16 Φεβρουαρίου 1960.

9 Απριλίου 1960 Εκ μέρους των κοινοταρχών Μερόπης, Οιχαλίας, Ανδανείας, Λουτρού, Φίλια και Καλυβίων απεστάλη προς τον υφυπουργό Πρόνοιας και το Πρόεδρο του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου το εξής τηλεγράφημα: «Κάτοικοι Κοινοτήτων περιφερείας Κοινοτικού Ιατρείου Οιχαλίας υποβάλλουν θερμήν παράκλησιν συμπληρώσετε κενήν θέσιν μονίμου Ιατρού. Ανάγκη μεγίστη».

24 Δεκεμβρίου 1960 Η οδός από Μελιγαλά προς Μερόπη, Οιχαλία, Λουτρό και Φίλια, η μοναδική δηλαδή οδός επικοινωνίας μιας πυκνοκατοικημένης περιοχής έχει καταστεί «λίμνη αδιάβατος». Τηλεγραφήματα διαμαρτυρίας από τους κατοίκους.

23 Μαΐου 1960. Δημοσιεύεται στον τύπο επιστολή σχετικά με το σύλλογο: «Κύριε διευθυντά, ήθελα να σας παρακαλέσω να διαθέσεις λίγες γραμμές στην έγκριτη εφημερίδα σας για το σύλλογο των άτυχων Μεροπαίων. Τι γίνεται; Υπάρχει; Διαλύθηκε; Τυγχάνει να είμαι από τα ιδρυτικά μέλη - ίσως από τους πρώτους - και όπως πολύ καλά γνωρίζετε, πρωτοστάτησα στην ίδρυση του. Έχουν περάσει όμως δύο χρόνια και δεν γνωρίζω τίποτα περί αυτού. Δυστυχώς η προσωρινή διοίκηση δεν συνεκλήθη ούτε μία φορά. Γιατί; Αν οι συμπατριώτες μας της προσωρινής διοικητικής επιτροπής δεν έχουν τον καιρό, νομίζω ότι υπάρχουν άλλοι οι οποίοι θα διαθέτουν μία ώρα το μήνα για τα ζητήματα του συλλόγου μας και του χωριού μας. Σας παρακαλώ λοιπόν «τσιγκλήστε» λίγο την προσωρινή διοικούσα επιτροπή του συλλόγου των Μεροπαίων μήπως και δραστηριοποιηθεί. Ευχαριστώ. Ε.Ν. Δημόπουλος, διευθυντής πανελληνίου ιατρικού συλλόγου. Αθήνα, 23 Μαΐου 1960.

6 Οκτωβρίου 1961 Ιδρύεται σύνδεσμος από τις κοινότητες Μερόπης, Οιχαλίας, Λουτρού, Καλυβίων και Σολάκι για την από κοινού αντιμετώπιση του θέματος της ύδρευσης. Οι κοινότητες υδρεύονταν αποκλειστικά από τα πηγάδια, τα οποία το καλοκαίρι ούτε επαρκή νερό είχαν ούτε ήταν απαλλαγμένα από τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Τότε απασχολεί το κοινοτικό συμβούλιο της Μερόπης για πρώτη φορά, μάλλον και για τελευταία, η δημιουργία – διαμόρφωση πλατείας στην κοινότητα.

6 Οκτωβρίου 1961 Ο δρόμος από τη Μερόπη προς το Μελιγαλά και από τη Μερόπη προς την Αλλαγή δεν επισκευάστηκε ποτέ από το 1880 που κατασκευάστηκε. Έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων και της κοινοτικής αρχής για πίστωση κονδυλίου με σκοπό τη βελτίωσή του.

15 Δεκεμβρίου 1961 Η σχολική εφορία της Μερόπης εξέδωσε δημόσια ευχαριστία προς όσους της φέρουν χρήματα προς αγορά οικοπέδου για ανέγερση σχολείου.
«Οι δάσκαλοι, η σχολική επιτροπή, οι γονείς και κηδεμόνες και οι μικροί μαθητές του δημοτικού σχολείου Μερόπης θεωρούν καθήκον τους επιβεβλημένο να εκφράσουν δημόσια τις ευχαριστίες τους προς τους εγκατεστημένους συγχωριανούς μας στην Αθήνα οι οποίοι με την εισφορά τους βοήθησαν στην απόκτηση οικοπέδου προς ανέγερση διδακτηρίου. Αυτοί είναι οι: Χρ. Κοντογιαννόπουλος, Ι. Λυμπερόπουλος, Δημοσθένης Γυφτάκης, Χρ. Κατσιμπάρος, Κ. Σγουμπόπουλος, Ανδ. Γυφτάκης, Χρ. Καμπούρης, Κ. Δημόπουλος, Ι. Πανουσόπουλος, Αν. Νικολακόπουλος, Κων. Νικολακόπουλος, Σωτ. Νικολακόπουλος, Σωτ. Κατσιμπάρος, Κων. Γυφτάκης, Σ. Μπιρμπιλόπουλος, Παν. Σιώλης, Δημ. Τζώρτζης, Β. Κοντογιαννόπουλος, Δ. Καραφωτιάς, Γ. Σγουμπόπουλος, Η. Μανώλης, Διον. Γυφτάκης, Ν. Πουλόπουλος, Αντ. Γυφτάκης, Ηλ. Μπαρδόπουλος, Δ. Κωστόπουλος, και Ν. Πετρόπουλος.
Φωτογραφία από τη διάνοιξη θεμελίων του σχολείου

7 Απριλίου 1962 Κι άλλη επιστολή που δημοσιεύεται στον τόπο περί του συλλόγου, ανώνυμη αυτή τη φορά. « Κύριε διευθυντά, στα «Μεσσηνιακά Νέα» είχαν δημοσιευθεί άλλοτε, κατ' επανάληψη μάλιστα, πληροφορίες στις οποίες προβάλλονταν προσπάθειες για δημιουργία στην Αθήνα συλλόγου «των εκ Μερόπης καταγόμενων». Έπειτα, παρόλο που πέρασε αρκετός χρόνος δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη συνέχεια ή μη, των φιλόδοξων και πατριωτικών εκείνων των προσπαθειών. Γιατί; Και αν απέτυχε η προσπάθεια που άραγε οφείλεται; Θέλουμε να πιστεύουμε όχι στην απροθυμία των υπερτριακοσίων εγκατεστημένων Μεροπαίων στην Αθήνα. Αν πάλι αυτοί που ανέλαβαν την προσπάθεια είναι επαγγελματικώς πολύ απασχολημένοι, γιατί δεν αναλαμβάνουν άλλοι; Είναι σωστό να υπάρχουν τόσοι σύλλογοι στην περιοχή της άνω Μεσσηνίας και να μην υπάρχει σύλλογος Μεροπαίων; Μήπως εμείς υστερούμε στην αγάπη για τον τόπο μας; ΜΕΡΟΠΑΙΟΣ.

20 Ιουλίου 1962 Ο δρόμος από την Αλλαγή προς τη Κυπαρισσία είναι σε εξαιρετικά άθλια κατάσταση. Η κίνηση με αυτοκίνητο είναι τόσο προβληματική, που οι επιβάτες αναγκάζονται σε δύο σημεία του δρόμου να αποβιβαστούν και να πεζοπορήσουν λόγω του ανωμάλου της οδού.

8 Ιουνίου 1963. Προκηρύχτηκε δημοπρασία για την ασφαλτόστρωση της οδού από Μελιγαλά προς Μερόπη και μέχρι την Αλλαγή. Το έργο αυτό έγινε με πρωτοβουλία του τότε υφυπουργού Συντονισμού Ιωάννη Μπούτου, ο οποίος είχε υπογράψει απόφαση χορήγησης 920.000 δρχ. για τον σκοπό αυτό.

29 Ιουνίου 1963. Από τον τύπο: «Συνεχίζεται ή εγκαταλείφτηκε η σκέψη περί ίδρυσης Συλλόγου Μεροπαίων εν Αθήναις; Και αν συνεχίζεται γιατί καθυστερεί περισσότερο από τριετία η ίδρυση; Αν εγκαταλείφτηκε η πατριωτική αυτή προσπάθεια, που προσέκρουσε;»

Άρθρο από τα «ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΑ ΝΕΑ» (17 Μαρτίου 1965): «Η Μερόπη έχει συνδεθεί ως γνωστόν με το δίκτυο της ΔΕΗ από αρκετού χρόνου. Όμως, προς τους συνοικισμούς της Μούστα και Αλλαγή δεν έχει επεκταθεί παρόλες τις διαμαρτυρίες των κατοίκων τους. Δεν γνωρίζουμε ποιος εισηγήθηκε τον αποκλεισμό τους για να στιγματίσουμε την πράξη του και δημόσια, όπως του αξίζει. Όμως είναι, το λιγότερο, απαράδεκτο να συνεχίζεται το άτοπο αυτό. Η ΔΕΗ επιβάλλεται να επεκτείνει το δίκτυό της στο Μούστα και την Αλλαγή, και μάλιστα, εντός του έτους. Οι Μεροπαίοι των Αθηνών, οι οποίοι κατέχουν εξέχουσες θέσεις, θα πρέπει να εντείνουν τις διαμαρτυρίες τους και τις αντιδράσεις τους προς τους αρμοδίους.»

σε άλλη σελίδα του ίδιου φύλλου διαβάζουμε:

«Θα ανεγερθεί το Γυμνάσιο Μερόπης ή όχι; Μας γράφουν εκ Μερόπης, ότι ενώ έχει διατεθεί πίστωση 400.000 δρχ. καθώς και δωρεά κατάλληλου οικοπέδου από τον Πέτ. Λαγογιάννη, εντούτοις μέχρι σήμερα δεν άρχισε η ανέγερση του σχολείου, προς δόξα της γραφειοκρατίας μας. Και διερωτούνται οι κάτοικοι, οι οποίοι δικαίως φοβούνται ανάκληση της πίστωσης και ματαίωση του έργου, γιατί δεν αρχίζει η ανέγερση; Είμαστε περίεργοι να πληροφορηθούμε την δικαιολογία την δικαιολογία της καθυστέρησης των εργασιών.

31 Μαρτίου 1965. Η ύδρευση της Μερόπης. Η Μερόπη, αν και ήταν από τα σημαντικότερα κεφαλοχώρια της Άνω Μεσσηνίας υδρευόταν κατά τρόπο πλημμελή και ανθυγιεινό. Είχε γίνει κατανοητό και στους κατοίκους και στην κοινοτική αρχή ότι η λύση στο πρόβλημα της ύδρευσης βρισκόταν μόλις 5 χλμ από το χωριό, σε πηγή που υπήρχε με εξαιρετικό και άφθονο νερό. Η δαπάνη της μεταφοράς του νερού είχε εκτιμηθεί στις 700.000 δρχ., ποσό που δεν εννοούσε να εγκρίνει το Νομαρχιακό Ταμείο Μεσσηνίας, παρά τις επίμονες και επί σειρά ετών αιτήσεις της κοινότητας. Το θέμα της λύσης της ύδρευσης ήταν για χρόνια πρωτεύον ζήτημα για το χωριό αλλά αδιάφορο για τους αρμόδιους της Νομαρχίας.

23 Μαΐου 1965. Η δυναμική, η αγωνιστικότητα και η συμμετοχή που διέκρινε ανέκαθεν τους ανθρώπους της Μερόπης αποτυπώνεται ολοφάνερα στην παρακάτω φωτογραφία. Αυτοκίνητο από το χωριό, με τεράστια γράμματα ψηλά: "ΜΕΡΟΠΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ" κατευθύνεται στη Γ΄Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης

2 Ιουνίου 1965 Ανακοινώνεται ότι αρχίζει η ανέγερση του Γυμνασίου συνολικής δαπάνης 540.000 δρχ.

23 Οκτωβρίου 1965 Ξεκινά κατασκευή εξωτερικού υδραγωγείου στη κοινότητα.

17 Ιανουαρίου 1966 Η κοινότητα διέθεσε 38.000 δρχ για την ανακαίνιση της αγροτικής οδού Μερόπης Μούστα.

18 Μαΐου 1969 Θεμελιώθηκε επισήμως το Γυμνάσιο, επί οικοπέδου έκτασης 6 στρεμμάτων. Το οικόπεδο είναι δωρεά του Πετ. Λαγογιάννη, καταγόμενου από τα Αρφαρά και εγκατασταθέντος στη Μερόπη μετά την άφιξή του από την Αμερική.

23 Ιουλίου 1966 Προκηρύχτηκε διαγωνισμός για την αποπεράτωση του Δημοτικού μας σχολείου. Το σχέδιο του διδακτηρίου προέβλεπε τη δημιουργία 4 αιθουσών διδασκαλίας, 2 γραφείων και χώρους υγιεινής, συνολικής δαπάνης 630.000 δρχ.

17 Ιουνίου 1969 Αρχίζει ασφαλτόστρωση των περισσότερων οδών στη Μερόπη.

Μάρτιος του 1970 Οι εργασίες ανέγερσης του Γυμνασίου προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς. Σε λίγους μόλις μήνες είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του υπογείου και από το ισόγειο το τμήμα αιθουσών διδασκαλίας. Το Μάρτιο του 1970 ξεκίνησε η ανέγερση του 1ου ορόφου. Πρώτος γυμνασιάρχης στο καινούριο πια Γυμνάσιο ήταν ο Γεώργιος Ζυγαρόπουλος.

26 Σεπτεμβρίου 1971 Ξεκίνησε η ασφαλτόστρωση του κοινοτικού δρόμου επί του Αγίου Δημητρίου για την οποία διατέθηκαν 170.000 δρχ.

9 Φεβρουαρίου 1972 «Κάποτε, κάποιοι συμπατριώτες μας από τη Μερόπη, είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον κι ανέλαβαν την πρωτοβουλία για την ίδρυση Συλλόγου στην Πρωτεύουσα. Έκτοτε, «σιγή ασφαλείας» τηρείται γύρω από την αξιέπαινη εκείνη πρωτοβουλία. Γιατί άραγε; Που σκόνταψε η προσπάθεια εκείνης; Γιατί οι πρωτοσταντήσαντες τότε, ή άλλοι, δεν αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία για ίδρυση Συλλόγου;»

18 Απριλίου 1973 Αρχίζει η ασφαλτόστρωση του δρόμου από την Αλλαγή ως το Σιάμου. Το έργο τότε στοίχησε 900.000 δρχ.

Τον Ιούλιο του 1973, με πρωτοβουλία και ενέργειες του τότε νομάρχη Αν. Μάλλιαρη το ημιτελές ακόμα γυμνάσιο αποκτά οικονομικό κονδύλι για την ολοκλήρωση της κατασκευής του.

20 Μαρτίου 1974 Οι σεισμόπληκτοι υποχρεώθηκαν να κατεδαφίσουν τα σπίτια τους για να μπορέσουν να πάρουν δάνειο ανακατασκευής οικίας.

30 Ιουλίου 1974 Νέο κονδύλι 8.000.000 δρχ. για να ολοκληρωθεί το Γυμνάσιο. Μηχανικός ανέλαβε ο Κ. Κουτουμάνος, πρώην δήμαρχος Καλαμάτας.

25 Απριλίου του 1975 Επιτεύχθηκε η ίδρυση συλλόγου. Ήδη υποβλήθηκε προς έγκριση καταστατικό και ορίστηκε προσωρινή διοικητική επιτροπή για την προετοιμασία της γενικής συνέλευσης προς εκλογή διοίκησης. Την προσωρινή διοίκηση αποτελούσαν οι: Δημήτριος Γυφτάκης πρόεδρος, Ευστάθιος Γεωργόπουλος αντιπρόεδρος, Κωνσταντίνος Δημόπουλος γενικός γραμματέας, Δημήτριος Πετρόπουλος ταμίας και οι Γεώργιος Κωνσταντόπουλος, Παναγιώτης Σιώλης, Ορέστης Τσίρος σύμβουλοι. Τα γραφεία του συλλόγου βρίσκονταν στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Αχαρνών 8.

24 Φεβρουαρίου 1976. Οι εργασίες στο Γυμνάσιο δεν έχουν ολοκληρωθεί. Με εισήγηση του τότε αναπληρωτή υπουργού Συντονισμού Ι. Μπούτου, διατίθεται από τον προϋπολογισμό Δημοσίων Επενδύσεων το απαιτούμενο ποσό για την ολοκλήρωση.

30 Μαρτίου 1976 Έγινε δημοπράτηση για ασφαλτόστρωση του κοινοτικού δρόμου από τα Καλύβια ως την Αλλαγή.

5 Οκτωβρίου 1976. Κατασκευάστηκαν υπόνομοι στο Σπανοχώρι. Δαπάνη 150.000 δρχ.
28 Μαρτίου 1977 Πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση του νεοϊδρυθέντα συλλόγου των Μεροπαίων για την εκλογή διοίκησης. Μέλη προσωρινής διοίκησης είναι ο Μίμης Γυφτάκης και ο Κωνστ. Δημόπουλος.


Σταυρούλα Ηλιακοπούλου। Γραμματέας της κοινότητας επί πολλά χρόνια

Περισσότερα ιστορικά στοιχεία του χωριού διαβάστε στους παρακάτω συνδέσμους:


Χρονικά της κοινότητας για την τελευταία 20ετία της διαδρομής της δεν συμπεριελήφθησαν, διότι είναι νωπά, ζωντανά και λίγο - πολύ είναι γνωστά. Εδώ απλά επιχειρήθηκε να διασωθούν τα στοιχεία εκείνα της παλιάς Μερόπης, που έφυγε και κινδυνεύει να χαθεί οριστικά.

Η κοινότητα της Μερόπης καταργήθηκε το 1997 με το σχέδιο «Καποδίστριας», έκτοτε είναι δημοτικό διαμέρισμα και έδρα του δήμου Οιχαλίας.

Σχόλια

  1. γράφω αυτό το μήνυμα για να εκφράσω τον θαυμασμό μου για την δουλειά σχετικά με την Μερόπη.
    Ομολογώ ότι όχι μόνο δεν γνώριζα τίποτε για το χωριό μου αλλά το είχα και σε κακή υπόληψη λόγω διαφόρων καταστάσεων.
    Διάβασα συγκλονιστικά ντοκουμέντα (σε κάποια από τα οποία περιέχονται και ονόματα συγγενών μου) και ομολογώ ότι έπεσα από τα σύννεφα.
    Σίγουρα θα ενημερώνομαι πλέον σε τακτική βάση για τα τεκταινόμενα.

    Καλημέρα και καλή δύναμη στην εξαιρετική αυτή προσπάθεια.

    Γιάννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντώνης ΑντωνόπουλοςΚυριακή, 26 Σεπτεμβρίου, 2010

    Μάρτιος 1970. ο πρώτος Γυμνασιάρχης ήταν ο Γεώργιος Ζαφειρόπουλος (φιλόλογος) Μαθηματικός ήταν ο Ηλίας Σοφρωνάς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν έχω προσωπική άποψη για το ποιός ήταν ο πρώτος Γυμνασιάρχης.
    Την πληροφορία την αντλώ από την εφημερίδα "ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΑ ΝΕΑ", αριθμός φύλλου 225, σελ. 3, με ημερομηνία 16 Μαρτίου 1970. Εκεί, φιλοξενεί δηλώσεις του Γυμνασιάρχη - όπως αναφέρει - Γεωργίου Ζυγαρόπουλου, για το νέο Γυμνάσιο Μερόπης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. kalimera se oloys toys patriotes iparxei sillogos meropaion stin athina
    alexandros

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα! Στείλτε μας περισσότερες πληροφορίες περί του συλλόγου να τις δημοσιεύσουμε προς ενημέρωση όλων των Μεροπαίων.
    meropitopik@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. kalimera de xero an iparxei sillogos erotisi ithela na kano apla xexasa to erotimatiko opote i sosti diatiposi einai iparxei sillogos meropaion stin athina????alexandros

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νομίζω δεν υπάρχει, τουλάχιστον ενεργός.... Υποθέτω πως αν υπήρχε κάπου θα φαινότανε...
    Μήπως θα πρέπει να γίνει καμμιά νέα δυναμική αρχή για σύλλογο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΥΠΕΡ ΑΝΩ ΟΛΩ Η ΠΑΤΡΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και βέβαια υπάρχει Σύλλογος των Απανταχού Μεροπαίων,φυσική συνέχεια του ιδρυθέντος το 1975 με εκσυγχρονισμένο Καταστατικό που είναι στη διάθεσή μου, ο οποίος όμως έχει περιπέσει σε αδράνεια λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος.
    Σύντομα θα σας ενημερώσω με όλες τις λεπτομέρειες σχετικά (ιστορικό, νομιμοποίησή του, εγγραφέντες ως ιδρυτικά αλλά και τρέχοντα μέλη κλπ.).
    Άν πράγματι υπάρχει ενδιαφέρον, αρκεί μια σύγκληση Γεν. Συνελεύσεως και είναι πολύ εύκολο να επαναδραστηριοποιηθεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Επανέρχομαι στο σχόλιο #9. Ολα τα νομιμοποιητικά έγγραφα και στοιχεία του Συλλόγου αυτού είναι στη διάθεσή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σαφώς και είναι ευπρόσδεκτη κάθε συνεισφορά σε αρχειακό υλικό! Το ίδιο ισχύει για κάθε τι που μπορεί να εμπλουτίσει τις τοπικές καταγραφές και αναφορές! Δε χρειάζεται καν ερώτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Έψαχνα πληροφορίες για το χωριό της μητέρας μου την Αλλαγή και "έπεσα" στη σελίδα σας.Μέσα σε λίγη ώρα "ζωντάνεψαν" διηγήσεις της μάνας μου για πρόσωπα και χωριά αλλά έμαθα και πράγματα που δεν γνώριζα.Συγχαρητήρια για τη δουλειά που έχετε κάνει.
    Τζίνα Μιτάκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Tο Meropitopik δημοσιεύει κάθε σχόλιο το οποίο είναι σχετικό με το θέμα στο οποίο αναφέρεται το άρθρο. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές και ο διαχειριστής διατηρεί το δικαίωμα να μην δημοσιεύει συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια. Σε κάθε περίπτωση ο καθένας φέρει την ευθύνη των όσων γράφει και το Meropitopik ουδεμία ευθύνη φέρει περί αυτών.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΚΗΔΕΙΑΣ

Οι γλωσσικοί μας ιδιωματισμοί

Ο Μεσσηνιακός πόλεμος, ο Αριστομένης και η Σπάρτη