Meropitopik

Χωριό της επαρχίας Μεσσήνης γνωστό από το 1690 όπου και υπαγόταν στην επαρχία Ανδρούσας (Πελοποννησιακά, τομ. Α’ σελ. 342).Στην Τουρκοκρατία και στα χρόνια της επαναστάσεως αποτελούσε ξανά ιδιαίτερο χωριό και υπαγόταν στην επαρχία Μικρομάνης (ΓΑΚ, Υπ. Εσωτ. 4 Ιουλ. 1824, φακ. 15). Στα 1840 ως ανεξάρτητο χωριό υπάγετε στο Δήμο Οιχαλίας (ΦΕΚ, 18 Δβρ.1840). Σήμερα αποτελεί συνοικία της Μερόπης.

Τουρκική ονομασία ενός εκ των τριών ανεξαρτήτων, αρχικά, συνοικισμών της κοινότητας Μερόπης. Οι άλλοι δύο συνοικισμοί της είναι το Σπανοχώρι και το Μούστα. Στα 1840 το Τσαούσι ήταν έδρα του δήμου Οιχαλίας (Εφ. Αθ. «Αιών», αρ. φύλ. 170 , 12 Ιουν. 1840). Στα 1884 ( 2 Απριλίου)συνεστήθηκε στο Τσαούσι δημοσυντήρητο σχολείο (ΦΕΚ, αρ. φύλ. 129, 4 Απρ. 1884, σελ. 616 β).

Με το κοινό αυτό όνομα είναι γνωστά τα χωριά Μερόπη, Φίλια, Οιχαλία, Μάλτα, Λουτρό κλπ. στην Τουρκοκρατία και μέχρι σήμερα σχεδόν. Κατά τη προέλαση του Ιμπραήμ, ύστερα από την ανατροπή της αντιστάσεως και τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της μάχης στο Μανιάκι, κατά τα τέλη Μαϊου 1825, οι Άραβες, πριν ανέλθουν στην Τσακώνα για τη δίοδό τους στην Αρκαδία, προς Μεγαλόπολη και Τρίπολη στάθμευσαν και στρατοπέδευσαν στα Λακκοχώρια, γιατί τα στενά των Δερβενίων , πάνω δηλ. από τη Μεσσηνία, στο σημερινό δρόμο της Τσακώνας, είχαν καταληφθή και κρατούντο από σημαντικές δυνάμεις Ελληνικές. Χαρακτηριστικά ο αρχιστράτηγος τότε Θεόδ. Κολοκοτρώνης σ’ αναφορά του «προς το Έξοχον Υπουργείον Πολέμου» γράφει : «…Ο εχθρός ήλθεν εις Λάκκους και είναι στρατοπεδευμένος εις τα χωριά του Λάκκου. Ίσως σήμερον προσβάλλει τα Δερβένια…» (ΓΑΚ, Υπουρ. Πολ., 24 Μαϊου 1825, εκ Τριπολιτσάς). Ο στρατηγικότατος όμως Ιμπραήμ απέφυγε να προσβάλλει τα Δερβένια, όπως πίστευε ο Κολοκοτρώνης, γιατί θα απεκρούετο πολύ εύκολα

Γεννήθηκε στη Μερόπη (Τσαούσι) στα 1870. Κατατάχτηκε στο στρατό στο σώμα του πυροβολικού ως υπαξιωματικός, πολέμησε στο 1897 και αφού φοίτησε στο στρατιωτικό σχολείο υπαξιωματικών εξήλθε ανθυπολοχαγός. Έλαβε επίσης μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους, στο Μακεδονικό Μέτωπο και στην εκστρατεία στη Μικρά Ασία. Απεστρατεύθει ως ταγματάρχης στις 12 Ιανουαρίου 1928 (Στρ. – Ναυτ. Εγκ., τομ. Ε΄ σελ. 97 β).

Από τις φωτιές , τα αίματα, τα μαρτύρια και τον πεθαμό, πρόβαλλε μισοκαμένη κι ολομάτωτη η λευτεριά της Ελλάδας. Μια χούφτα Έλληνες, οι λίγοι με τουφέκια και σπαθιά, οι πολλοί με τσεκούρια και ρόπαλα, ξεσηκωθήκαν μιαν ανοιξιάτικη μέρα, τα βάλανε με τη πανίσχυρη Τουρκιά που την έτρεμε η Ευρώπη, κι οχτώ χρόνια πολεμώντας αδιάκοπα, αναπόσταγοι, άκαμπτοι, αδάμαστοι νικήσανε το κολοσσό, λευτερώσανε το τόπο. Είναι από τα θαύματα της Ελληνικής Ιστορίας το Ελληνικό του Εικοσιένα! Μια μέρα τον Αύγουστο του 1830, ένας Φραντζέζος περιηγητής, φορτωμένος το δισάκι του κατέβαινε από τη Τρίπολη στη Καλαμάτα. Ήταν ένας από τους πολλούς που ξεκίνησαν από τη πατρίδα τους, τη λευτερωμένη από τα Μεσαιωνικά δεσμά της Γαλλίας, κι ήρθανε στην Ελλάδα να προσκυνήσουνε τ’ άγιο χώμα της, ελεύθερο από τη Τουρκική σκλαβιά. Περπατούσε και έβλεπε γύρο το τόπο ρημαγμένο, χωριά γκρεμισμένα, μαύρα χαλάσματα, χωράφια χέρσα, δέντρα κομμένα, αμπέλια άσκαφτα, ανθρώπους κουρελιάρηδες, ξυπόλητους, πεινασμένους όμως περήφανο