Meropitopik

Ένα πρώτο στοιχείο που πρέπει να τονιστεί για τα φρασεολογικά γλωσσικά ιδιώματα του τόπου μας, είναι ότι αυτά έχουν πάντα αμετάβλητο περιεχόμενο και στερεότυπη μορφή. Π.χ. η πρόταση « έκοψε λάσπη », « βλέποντάς με έκοψε λάσπη αυτός », δεν επιδέχεται αλλαγές του τύπου «βλέποντάς με έχυσε πολλή λάσπη» ή «έκοψε από τη λάσπη». Η ιδιωματική φράση είναι πάντα σταθερή. Είναι επίσης χρήσιμο να προσδιορίσουμε και τη διαφορά της ιδιωματικής φράσης, από την παροιμιακή φράση, το γνωμικό και την παροιμία. Η παροιμιακή φράση έχει αλληγορία. Η παροιμία εκφράζει κάτι είτε με τρόπο αλληγορικό είτε σκωπτικό. Το γνωμικό έχει αποφθεγματικό ή διδακτικό χαρακτήρα. Για να γίνει καλύτερα αντιληπτή η διαφορά των όρων αυτών από μια απλή φράση, ας δούμε κάποια παραδείγματα από τη χρήση μιας λέξης σε μια ιδιωματική φράση, της ίδιας λέξης σε μια παροιμιακή , σε παροιμία και σε γνωμικό. Λ. χ. παίρνουμε τη λέξη γατί . Σε ορισμένες περιπτώσεις στον λόγο, συναντάται, πχ σε φράση ιδιωτισμού : εφτάψυχο γατ

Οι αργαλειοί και τα υφαντά, τα παλιά χρόνια, βασικά ήταν μια οικιακή βιοτεχνία πολύ μεγάλης αξίας και χρησιμότητας. Έπειτα ήταν και μια χωριάτικη γραφικότητα. Πρέπει να θυμηθούμε ότι οι πρόγονοί μας, σαν οικογενειάρχες, σ' αυτό το μικρό ξύλινο εργαλείο στήριζαν την υπόστασή τους, βοηθήθηκαν στον δύσκολο αγώνα της τότε ζωής. Και είναι σίγουρα γνωστό ότι και το έργο αυτό, η τεραστίας σημασίας εργασία αυτή ήταν προσφορά των γυναικών. Χωρίς τους αργαλειούς, πως θα ντύνονταν μισή ντουζίνα παιδιά και πως θα αγοράζονταν ο ρουχισμός του σπιτιού; Παντελόνια, πουκάμισα, εσώρουχα, φουστάνια, νυχτικά, πετσέτες, πεσκίρια, σεντόνια, κουβέρτες, στρωματόπανα, προσκεφαλάδες, τραπεζομάντιλα, κιλίμια, κουρελούδες και τόσα άλλα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παλιά, τα κορίτσια όταν παντρεύονταν έπρεπε να έχουν τα προικιά τους: δύο - τρία και τέσσερα κάρα ρουχισμό, που τα έφτιαχνε η μάνα τους και η ίδια η κοπέλα στον αργαλειό του σπιτιού της. Και μπορούμε να πούμε ότι μαζί με αυτόν τον ρουχισμό, που ε

Επιστολή του Ιωάννη Τσιριμώκου,υπουργού των Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαίδευσης προς τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο σχετικά με το διορισμό επιστάτη στο Ελληνικό Σχολείο Μερόπης στις 18 Δεκεμβρίου 1914. Αναφέρει ότι ο αρμόδιος σχολάρχης δε δέχθηκε την αίτηση του Π. Αναγνωστόπουλου για διορισμό του ως επιστάτη στο Ελληνικό Σχολείο της Μερόπης αλλά προτίμησε να διορίσει σε αυτή τη θέση το λοχία Φ. Μπαρδόπουλο, ο οποίος έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες του πολέμου.

Στην ανάρτηση αυτή θα περιλάβουμε μερικά στοιχεία της οικογενειακής, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της Μερόπης, που εκτός από την πρακτική τους σημασία για την ζωή, έδιναν και ένα ιδιαίτερο χρώμα στον στον τόπο κατά τις αρχές του περασμένου αιώνα και μας κατατοπίζουν καλύτερα στις συνθήκες και στη νοοτροπία της εποχής εκείνης. Τα πηγάδια. Τα παλιά χρόνια τα περισσότερα χωριά υδρεύονταν από πηγάδια και κατά μια αντίληψη τα χωριά που είχαν πηγάδια θεωρούνταν προνομιούχα, γιατί είχαν άφθονο και καθαρό νερό, γιατί είχε το κάθε σπίτι το πηγάδι του και οι νοικοκυρές δεν έτρεχαν στη μια βρύση του χωριού για να κουβαλούν το νερό με βαρέλια, αλλά και γιατί τα χωριά που είχαν τρεχούμενο νερό δεν είχαν σύγχρονο σύστημα ύδρευσης, ώστε το νερό να είναι καθαρό και να φτάνει στο κάθε σπίτι. Είχαν μια πρωτόγονη, ακάλυπτη τις πιο πολλές φορές, νεροσυρμή, που έφερνε το νερό σε μια ή δύο βρύσες μέσα στο χωριό. Εκεί, μαζεύονταν άνθρωποι και ζώα, για να ποτιστούν ή να αντλήσουν νερό, με βαρέλια,

Κάθε πόλη και κάθε χωριουδάκι στη Μεσσηνία, οφείλει τα μέγιστα στον Μίμη Φερέτο. Ο σπουδαίος αυτός συντοπίτης μας, εργάστηκε κι ανέδειξε όσο κανείς άλλος την τοπική μας ιστορία. Ο Μίμης Φερέτος γεννήθηκε στο Πήδημα στις 10 Νοεμβρίου 1908. Ήταν έγγαμος με ένα γιο, τον Ηλία, ταξίαρχο ε.α. της Πολεμικής Αεροπορίας. Άρχισε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία τον Ιανουάριο του 1935 στην Καλαμάτα ως συντάκτης της καθημερινής εφημερίδος «Μεσσηνία». Στην περίοδο 1935 – 1940 εργάσθηκε ως συντάκτης, αρχισυντάκτης και διευθυντής στις καθημερινές εφημερίδες της Καλαμάτας «ΣΗΜΑΙΑ» και «ΘΑΡΡΟΣ», ενώ παράλληλα ήταν ανταποκριτής των αθηναϊκών εφημερίδων «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ», «ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ», «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΜΕΛΛΟΝ». Διέκοψε τη δημοσιογραφία τον Ιούλιο του 1940, όταν επιστρατεύτηκε ως έφεδρος ανθυπίλαρχος και έλαβε μέρος στον Ελληνο-Ιταλικό Πόλεμο στην Αλβανία, όπου τραυματίσθηκε, διακομισθείς σε νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη. Μετά την αποθεραπεία του συνέχισε να υπηρετεί στην Αλβανία, μέχρι την κατάρ

Βιογραφικά Μεροπαίων που θυσιάστηκαν για την πατρίδα την περίοδο 1940 - 1944 Γεωργακόπουλος Μιχαήλ: Ιερέας, που στην περίοδο της κατοχής τον αποκαλούσαν «παπά της Αλλαγής». Ως εκπρόσωπος του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, διενεργούσε ελέγχους στα μέσα μεταφοράς στην περιοχή. Εκτελέστηκε από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής και τους συνεργάτες τους, στις 2 Μαΐου 1944. Γεωργιόπουλος Παναγιώτης του Βασιλείου: Γεννήθηκε το 1910. Υπηρετούσε στρατιώτης στο 30ό Σ.Π. Πέθανε στο Τομόρι, στις 20 Δεκεμβρίου 1940. Γυφτάκης Θεόδωρος του Θεοχάρη: Γεννήθηκε το 1926. Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στην Καισαριανή , στις 27 Νοεμβρίου 1943. Δημητρακόπουλος Δημήτριος: Εκτελέστηκε στις 17 Μαίου 1944. Δημητρόπουλος Δημήτριος: Γεννήθηκε το 1916. Εκτελέστηκε από συνεργάτες των Γερμανών στις 17 Μαίου 1944. Ηλιόπουλος Σταύρος του Παναγιώτη. Γεννήθηκε το 1910. Υπηρετούσε στρατιώτης στο 30ό Σ.Π. Φονεύθηκε στο Ντομπρένι, βορειοδυτικά της Μοσχοπόλεως, στις 24 Ιανουαρίου 1941. Λυμπερόπουλος Παναγιώτης. Γεννήθηκε