Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2009

Τηλεγράφημα των κατοίκων Μερόπης στον Ελευθέριο Βενιζέλο

Εικόνα
Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1914, κάτοικοι της Μερόπης, της Βελανιδιάς και των Καλυβίων, στέλνουν τηλεγράφημα στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, με το οποίο του ζητούν την απαλλαγή τους από τους δημόσιους φόρους, εξαιτίας της ολικής καταστροφής στην παραγωγή των σύκων. Ανάμεσα στις δυσανάγνωστες υπογραφές τους, διακρίνονται να έχουν υπογράψει, οι: Γ. Νασιόπουλος, Π. Αναγνωστόπουλος, Κ. Νικολόπουλος, Γ. Κομίνης, Γ. Γυφτάκης, Ηλίας Γυφτάκης, Δημ. Αρ. Πετρόπουλος, Δημ. Ηλ. Γυφτάκης, Αθ. Παναγόπουλος, Γ. Τράγος, Αθ. Γυφτάκης, Γ. Κωστόπουλος, Κ. Ηλ. Καρμίρης, Κ. Νικολόπουλος, Ι. Γ. Κοντογιαννόπουλος, Κ. Λ. Αντωνόπουλος, Φερέτος, Ιωάννης Μπίνιος, Ι. Ρερές, Κατσιμπάρος, Πετρόπουλος, Δημ. Παπουτσής, Νικολ. Νιάρχος, κ. α.

Ιστορικές Θεομηνίες

Εικόνα
Ισπανική γρίπη : Το έτος 1917- 1918 και ενώ ακόμη διαρκούσε ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος παρουσιάστηκε σε μορφή επιδημίας η αρρώστια της ισπανικής γρίπης. Σαν πυρκαγιά που απλώνεται από τον ισχυρό άνεμο, απλώθηκε και αυτή από στρατόπεδο σε στρατόπεδο και από χώρα σε χώρα και έφτασε και στην πατρίδα μας. Τα ανύπαρκτα τότε μέσα προφύλαξης και καταστολής, οι κακές συνθήκες διαβίωσης, οι εξαρτημένοι από τις κακουχίες και τις συνθήκες του πολέμου οργανισμοί, επέτρεψαν στην αρρώστια να εξελιχθεί σε επικίνδυνη πυρκαγιά που θέρισε χιλιάδες ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, άντρες και γυναίκες, χωριάτες και αστούς. Αρκετοί Μεροπαίοι έπεσαν θύματα της κακής εκείνης αρρώστιας, πολλά σπίτια κρέμασαν τα μαύρα καλύμματα στις εξώπορτες και όσοι έζησαν εκείνη τη θεομηνία διηγούνταν ως το τέλος της ζωής τους το φόβο και τον τρόμο που δοκίμασαν τότε. Ακριδοπόλεμος . Κάτι που δεν το περίμενε κανείς, κάτι που δεν το λογάριαζε άνθρωπος, ήταν η επιδρομή της ακρίδας κατά το 1928 και 1929. Απότομα και ανεξήγ

Η καλλιέργεια σταφίδας (1850 -1950)

Εικόνα
Με την σταφίδα οι πρόγονοί μας πάλεψαν και έζησαν και γλυκές, μα και πικρές στιγμές στη ζωή τους. Ήταν κυριολεκτικά δεμένη η ζωή τους μ' αυτή την καλλιέργεια, μ' αυτό το μικρό φυτό. Κι όχι μόνο γιατί ήταν σπουδαίο και σημαντικό σε οικονομική σημασία, αλλά και γιατί ήθελε πολλή δουλειά, πολύ πάλεμα, ώστε όλο σχεδόν τον χρόνο ο σταφιδοπαραγωγός να βρίσκεται μέσα στη σταφίδα (στο χτήμα). Η σταφιδοπαραγωγή είναι παλιά Πελοποννησιακή καλλιέργεια, που άλλοτε αυξανόταν και άλλοτε ελαττωνόταν από τα Βυζαντινά χρόνια. Συστηματικά όμως καλλιεργήθηκε στην περιφέρειά μας μετά την απελευθέρωση της χώρας από τον τουρκικό ζυγό και κυρίως από το 1850. Δεν έγιναν και πάλι όλα μονομιάς τα σταφιδάμπελα. Πρέπει να τοποθετήσουμε την ανάπτυξη της σταφιδοκαλιέργειας στον τόπο μας από το 1850 - 1880 περίπου. Τότε ψηφίστηκαν και διάφοροι νόμοι και ιδρύθηκαν διάφορα ιδρύματα που είχαν σχέση με την καλλιέργεια και το εμπόριο της σταφίδας. Κατά το 1900 περίπου ολοκληρώνεται η σταφιδοφύτεψη του κάμπου μ

Γαστρονομικά ήθη και έθιμα της Μερόπης

Εικόνα
Εδώ θα αναφέρουμε έθιμα σχετικά με τα φαγητά μας από τρεις απόψεις. Α) από απόψεως διαιτολογίου (λιχουδιές ή γαστρονομικές προτιμήσεις), β) από απόψεως καθαρά εθίμων, για όσα φαγητά ήταν δεμένα με γιορτές η με ασχολίες των κατοίκων και γ) παρασκευής. 1. Και πρώτα πρώτα το ψωμί . Καθώς ξέρουν όλοι, παλιά, οι χωρικοί έτρωγαν ψωμί σπιτίσιο, που το ζύμωναν και το έψηναν οι γυναίκες του σπιτιού: οι μανάδες, οι κυράδες, οι μεγάλες αδερφές. Το ζύμωμα γινόταν περίπου κάθε βδομάδα η κάθε δέκα το πολύ μέρες, γιατί δεν κρατούσε περισσότερο (μούχλιαζε). Η νοικοκυρά καταπιανόταν αποβραδίς με το προζύμι και πρωί πρωί με το χάραμα σηκωνόταν για το ζύμωμα. Ετοιμαζόταν το ζυμάρι και πριν το κόψει και το βάλει στις πινακωτές για το φούσκωμα, έκοβε ένα μεγάλο κομμάτι για τα τηγανόψωμα. Τα τηγανόψωμα γινόντουσαν για δυό λόγους. Α) για το πρόφτασμα των παιδιών, όταν δεν υπήρχε καθόλου ψωμί στο σπίτι και Β) για την ικανοποίηση κάποιου εθίμου. Είχε μια ιδιαίτερη νοστιμιά, αφού γινόταν στο τηγάνι ξεροψημμ

Η μάχη μεταξύ Ελλήνων και Αράβων στο Κατσαρού

Εικόνα
Κατά τα τέλη Μαΐου 1825 οι Άραβες προελαύνοντες σχεδόν ανενόχλητοι στην Άνω Μεσσηνία προκειμένου να συνεχίσουν προς την Αρκαδία, στρατοπέδευσαν γύρω από τον οικισμό Τσαούση όπου και διατηρούσαν εκεί μόνιμο φυλάκιο. Θέλησαν τότε να καταλάβουν το χωριό Κατσαρού για να ανατρέψουν μια μικρή φρουρά Ελλήνων που υπήρχε εκεί και θα ήταν κάπως επικίνδυνη γι αυτούς στα πλευρά τους. Στο Κατσαρού όμως και κυρίως στα υψώματα πάνω από το χωριό είχαν καταφύγει πολλοί φυγάδες από τα χωριά της Οιχαλίας. Τις προθέσεις και τις κινήσεις όμως του εχθρού αντελήφθη ή πληροφορήθηκε ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, που βρισκόταν στρατοπεδευμένος στη Τσακώνα για να παρεμποδίσει την προέλαση του Ιμπραήμ προς την Αρκαδία, και διέταξε τον Δημ. Παπατσώνη, που είχε καταλάβει τα υψώματα στα χωριά Βελανιδιά και Καλύβια, να κινηθεί αμέσως προς βοήθεια στου Κατσαρού υπό την αρχηγία των καπεταναίων Καρακίτσου, Λάσκαρη, και Σιάγκρη που μάχονταν ήδη κατά των επιδρομέων Αράβων. Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης γράφει σχετικά προς τον πατέρ