Meropitopik

H ελαιοκαλλιέργεια στη Μερόπη δεν ήταν σημαντικός κλάδος της γεωργικής απασχόλησης των κατοίκων, τόσο από άποψη ποσοτήτων, όσο και από άποψη εργασιών. «Η ευλογημένη» ελιά δεν έχει πολλές εργασίες καλλιέργειας. Ένα όργωμα το χρόνο τη φτάνει και λίγο καθάρισμα και λίπασμα. Πολλές φορές ούτε αυτό το όργωμα δεν της έδιναν οι καλλιεργητές της. Γι’ αυτό η μόνη ή η πιο μεγάλη φασαρία της ελιάς ήταν η συγκομιδή, που λόγω του καιρού (από Νοέμβριο μέχρι Γενάρη) γίνεται πιο δύσκολη. Οι πρώτες ελιές φυτεύτηκαν στο τόπο μας μετά το 1830. Οι ελαιώνες της Μερόπης βρίσκονταν και βρίσκονται πάνω από το χωριό εκατέρωθεν της εθνικής οδού Τσακώνας - Καλαμάτας. Υπάρχουν βέβαια ελιές και μέσα στην έκταση του χωριού και κάτω από το χωριό. Είναι γνωστό ότι η καλύτερη ποιότητα λαδιού βγαίνει πάνω από το χωριό, γιατί το ελαιόδεντρο θέλει στεγνό και όχι υγρό τόπο. Όταν, λοιπόν , κατά το Νοέμβριο, άρχιζε η συγκομιδή της ελιάς, οι γεωργοί «καιροφυλακτούσαν» όλοι να έρθουν καλές μέρες και να ριχτούν με εργάτες,

Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα μια πολύ μεγάλη γιορτή της χριστιανοσύνης και αναμένονταν με μεγάλη λαχτάρα, έπειτα από 40ήμερη νηστεία και προσευχή. Τα πολύ παλιά χρόνια, έως το 1920 περίπου, η χριστουγεννιάτικη λειτουργία στην Μερόπη γινόταν τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, προφανώς για να αναπαριστά την νυχτερινή «έλευση - γέννηση του Κυρίου». Αποβραδίς ετοιμάζονταν οι χριστιανοί Μεροπαίοι για τη νυχτερινή λειτουργία: Τα καινούργια κοστούμια, τα παπούτσια, τις γραβάτες και τα ρεπούμπλικα. Και όταν χτυπούσε η καμπάνα τα μεσάνυχτα, πετάγονταν όλοι από τα στρωσίδια τους για να ντυθούν και να τραβήξουν για την εκκλησία. Το χριστουγεννιάτικο - χειμωνιάτικο βράδυ ήταν θεοσκότεινο (ας μη ξεχνούμε ότι δεν υπήρχε δημόσιος φωτισμός) και το κρύο συνήθως τσουχτερό. Γι' αυτό όλοι κρατούσαν φανάρια για να βλέπουν να περπατούν και ήταν καλά κουκουλωμένοι. Μέσα στην εκκλησία έκαιγαν μια - δύο και τρεις φουφούδες - μαγκάλια. Ακριβώς αυτά τα στοιχεία έδιναν στο γιορτασμό μεγαλοπρέπεια, ατμόσφαιρα μυστηρίου

Τα τοπωνύμια αποτελούν ένα λεξικό, χαραγμένο στο έδαφος. Όπως και τις άλλες λέξεις, αυτά δεν τα έπλασαν οι σημερινοί χρήστες τους, αλλά τα κληρονόμησαν από τους προγόνους τους, που έζησαν στον ίδιο χώρο. Γι’ αυτό τα τοπωνύμια μαρτυρούν για τις ιστορικές και κοινωνικές διαδρομές του τόπου. Μέσα στο γλωσσικό πλούτο του τοπωνυμικού υλικού αποτυπώνονται ασχολίες, ήθη, στάσεις και νοοτροπία των κατοίκων, συνήθειες και συμπεριφορά, όροι τοπογραφίας, πανίδας και χλωρίδας, καταδηλώσεις κτισμάτων και καιρικών φαινομένων. Στο γλωσσικό πλούτο του τοπωνυμικού υλικού αποτυπώνονται πολύτιμα ιστορικά στοιχεία γιατί οι παλιές συνθήκες μπορεί να άλλαξαν, κτίσματα κατεδαφίστηκαν και είδη πανίδας μπορεί να εξαφανίστηκαν μα τα τοπωνύμια, που συνδέονται με τα θέματα αυτά, συνήθως παραμένουν, δίνοντάς μας σημαντικές πληροφορίες για το ιστορικό παρελθόν. Ρίχνοντας μια απλή ματιά στα τοπωνυμία και μικροτοπωνύμια των περιοχών που περιβάλουν το χωριό μας δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός γλωσσολόγος γι