Meropitopik

Πέρα στις πλατειές πεδιάδες της μακρυνής Θράκης, η άνοιξη είχε φτάσει γιά τα καλά. Οι ημέρες είχαν μεγαλώσει, τα ηλιοτρόπια είχαν ψηλώσει κοιτάζοντας συνέχεια τον Ήλιο, και τα βουβάλια στούς βάλτους αναμασούσαν τεμπέλικα το χορτάρι. Στίς πυκνόφυλλες λεύκες τα πουλιά έφιαναν τίς φωλιές τους. Εκείνο το πρωινό, σ’ενα χωριουδάκι ανατολικά του Νέστου, ένας νέος ψηλός με κατάξανθα μακρυά μαλλιά, βγήκε στο δρομάκι. Ξοπίσω του η ηλικιωμένη γυναίκα με τον μακρύ της χιτώνα τον ακολούθησε. -Ωστε γυιέ μου θα φύγεις; τον ρώτησε με φωνή τρεμάμενη. - Ναί μητέρα, πρέπει να φύγω. Ο Βασιλιάς της Οιχαλίας με κάλεσε στα μεγάλα Μυστήρια που θα γίνουν στην αρχή του φθινόπωρου στό Καρνάσιο άλσος της Ανδανίας. Θα παίξω λύρα και θατραγουδήσω στην τελετή της έναρξης. Η Μεσσηνία μάνα μου είναι τόσο μακρυά που δεν το βάνει ο νους σου και πρέπει να ξεκινήσω τώρα που είναι Άνοιξη για να είμαι εκεί στήν αρχή του φθινόπωρου. Είδε η μάνα ότι δεν γινόταν να αναβάλει το ταξίδι ο γυιός της.Πήρε το ταγάρι που είχ