Meropitopik

Κοινωνικά: Κατά την γέννηση των παιδιών οι συγγενείς και οι γείτονες πήγαιναν δώρα στα μωρά: ρόδια, κυδώνια, καρύδια, καλτσάκια, πάνες και τη μεγάλη τη «φασκιά» για το δέσιμο του παιδιού, κουβερτούλες κ.λ.π. Τότε γινόταν και το «ασήμωμα» του μωρού με «φράγκα», «δίφραγκα» και δεκάρες ακόμη. Η μάνα - λεχώνα δεν έρπεπε να βγεί 40 μέρες από το σπίτι της. Κατά τη βάφτιση, όταν πηγαίναν το παιδί στην εκκλησία, το κρατούσε μόνο η γιαγιά και η μάνα δεν έμπαινε στην εκκλησία, παρά μόνο στο τέλος του μυστηρίου που πήγαινε να παραλάβει το παιδί «μυρωμένο και βαφτισμένο». Παραλάμβανε το παιδί γονατίζοντας και φιλώντας το χέρι της νουνάς (όχι πάντοτε). Μετά τη βάφτιση, όταν ο νουνός έλεγε ο όνομα του μωρού, τα παιδιά που παρακολουθούσαν το μυστήριο, έτρεχαν σπίτι για να πάρουν τα «‘συχαρίκια» της μάνας.Κι εκείνη τους έδινε δεκάρες, κουλούρια, «κοκόσιες», (καρύδια) γλυκίσματα κ.α. ενώ ο νουνός έβγαινε στην πόρτα της εκκλησίας και πετούσε χούφτες δεκάρες και εικοσάρες στα παιδιά, που κά

Πριν εμφανιστεί και πριν κυκλοφορήσει το αυτοκίνητο, το κύριο και βασικό συγκοινωνιακό μέσο ήταν ο σιδηρόδρομος, για τα μέρη βέβαια που περνούσε τραίνο. Το τραίνο και ιδιαίτερα ο σιδηροδρομικός σταθμός, ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο για εκείνη την εποχή. Έσπαζε την μονοτονία της ζωής του χωριού, αλλά και την ώρα που περνούσαν τα τραίνα στο σταθμό έβγαιναν ως εκεί οι χωρικοί, ιδίως οι νέοι και οι νέες για να κάνουν τη βόλτα τους και να δουν φίλους και γνωστούς που πήγαιναν κι ερχόντουσαν από τα ξένα μέρη. Δυστυχώς η Μερόπη δεν είχε αυτό το προνόμιο και, εκτός από τη γραφικότητα υστερείτο και της τεράστιας σημασίας εμπορική και συγκοινωνιακή διευκόλυνση. Γιαυτό εξυπηρετείτο συγκοινωνιακά από το Ζευγολατιό και περισσότερο από το Μελιγαλά που ήταν και είναι και πιο κοντά. Στο Μελιγαλα λοιπόν κατέβαιναν οι Μεροπαίοι με το γαϊδούρι ή το άλογο ή και πεζοί εάν δεν είχαν αποσκευές για να ταξιδέψουν. Και στο Μελιγαλά αποβιβάζονταν όσοι ερχόντουσαν από τα ξένα μέρη: εμπορευόμενοι, φοιτητές, στ

Στην παλιά Μερόπη, με πολλά παιδιά σε κάθε οικογένεια και σε κάθε γειτονιά, με ενισχυμένο το αίσθημα της ασφάλειας και κάποιας υπεροχής, γιατί το χωριό τους ήταν το κέντρο πολλών άλλων χωριών, τα παιδιά της Μερόπης ήταν μια σημαντική παρουσία της τότε ζωής. Ζωηρά, παιχνιδιάρικα, τολμηρά, επινοητικά, εμπλουτισμένα με πολλές και ποικίλες παραστάσεις, συμπλήρωναν τη γενική εικόνα της ζωής με τις κάθε μορφής εκδηλώσεις τους. Με τη σχολική τους ζωή, με τη βοήθειά τους στις διάφορες εργασίες, με τις φασαρίες και τις αταξίες τους και, τέλος με τα παιχνίδια τους. Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε μερικά από τα παιδικά παιγνίδια της παλιάς εποχής στην Μερόπη και, όσο είναι δυνατόν, να ζωντανέψουμε μερικούς ήρωες της παιδικής και εφηβικής ηλικίας. ΤΙ ΕΠΑΙΖΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ Πολλά και διάφορα ήταν τα παιγνίδια που έπαιζαν τα παιδιά, ανάλογα με την ηλικία τους. Βέβαια παιγνίδια «σπιτίσια ή δωματίου» δεν είχαν ούτε έπαιζαν. Κυρίως, έπαιζαν στο ύπαιθρο και πολλά μαζί στους δρόμους, στις πλατείες, μέσα

Ένα άγνωστο, αλλά σημαντικό ιστορικό στοιχείο του τόπου μας, που αφορά την εκπαίδευση στα χωριά της Οιχαλίας κατά τον 19ο αιώνα, θα παρουσιάσουμε κατ’ αποκλειστικότητα στη παρούσα ανάρτηση. Κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας αλλά και στα πρώτα χρόνια του νεοσύστατου κράτους, η έννοια της εκπαίδευσης και του σχολείου ήταν ανύπαρκτη στη περιοχή μας. Τα πρώτα γράμματα εδώ, διδάχτηκαν για πρώτη φορά το 1837. Τα δίδαξε ο Παπαγιαννακόπουλος Θεοδόσης, ένας φωτισμένος δάσκαλος και άνθρωπος, γεννημένος στο Φίλια το 1805. Δεν υπήρχε σχολείο. Η φλόγα της ψυχής του όμως έκανε σχολείο το σπίτι του δεχόμενος εκεί τους μαθητές του. Το πρώτο σχολείο συνεστήθηκε στο Τσαούσι, έδρα του Δήμου Οιχαλίας, το 1884, και ήταν δημοσυντήρητο (ΦΕΚ, αρ. φύλ. 129, 4 Απρ. 1884, σελ. 616 β). Την καθολική μέριμνα για το σχολείο είχε η σχολική εφορεία. Τα μέλη της εκλέγονταν από το δημοτικό συμβούλιο που ήταν και ο κύριος φορέας της εκπαίδευσης. Φρόντιζε για την έγκαιρη πρόσληψη ικανου και καταρτισμένου δασκάλου,

Στο παλάτι του ξακουστού βασιλιά της αρχαίας Οιχαλίας Ευρύτου, έζησε ο Θάμυρις ή Θαμύρας ένας θρυλικός ποιητής, τραγουδιστής και μουσικός, στον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες απέδιναν πολλά ποιήματα και ωδές, καθώς και νεωτερισμούς στη Μουσική. Ο Θάμυρις, τραγουδούσε με συνοδεία λύρας στο παλάτι του βασιλιά, στα σπίτια των ευγενών της Οιχαλίας αλλά και σε δημόσιους χώρους της πόλης, όπως στην αγορά, με την αφορμή κάποιας γιορτής ή αγώνων. Ο Θάμυρις ήταν ωραιότατος και διακρινόταν τόσο στο τραγούδι όσο και στο παίξιμο της λύρας. Μια παράδοση λέει ότι ο Θάμυρις δίδαξε τον Όμηρο μουσική, έγραψε και μελοποίησε μία «Θεογονία», μία «Κοσμογονία» και μία «Τιτανομαχία». Από τον πατέρα του ο Θάμυρις ήταν εγγονός του θεού Απόλλωνα, ενώ μητέρα του ήταν η ίδια η Μούσα Ερατώ ή η Μελπομένη. Σπουδαίος μουσικός καθώς ήταν αλλά και πολύ ωραίος στη μορφή, καυχήθηκε μια μέρα πως ξεπερνούσε σε ικανότητα κι αυτές ακόμα τις Μούσες. Οι Μούσες, για να τον εκδικηθούν, εξοργισμένες από την οίηση, πήγαν στην Οιχαλία κ

Στην αρχαία Οιχαλία, ζούσε ένας πλούσιος βασιλιάς, ο Εύρυτος, που είχε μια πανέμορφη κόρη, την Ιόλη. Η Ιόλη είναι γνωστή ως αντικείμενο του πόθου του μέγιστου των ηρώων, του Ηρακλή, που προκάλεσε έμμεσα τον θάνατό του. Ο Ηρακλής ερωτεύθηκε την Ιόλη και τη ζήτησε σε γάμο, αλλά ο Εύρυτος, προκειμένου να αποχωρισθεί τη μονάκριβη κόρη του, προκήρυξε πανελλήνιο αγώνα τοξοβολίας με την Ιόλη ως έπαθλο για όποιον τον νικούσε. Ο Ηρακλής, που κατά ειρωνεία της τύχης είχε μάθει την τέχνη της τοξοβολίας από τον ίδιο τον Εύρυτο (Απολλόδωρος, Β 63), κατόρθωσε να τον νικήσει. Τότε ο Εύρυτος και οι γιοί του προφασίσθηκαν ότι φοβούνταν μήπως ο ήρωας καταληφθεί και πάλι από μανία και σκοτώσει τα παιδιά του, και αρνήθηκαν να του παραδώσουν την Ιόλη. Με τον Ηρακλή τάχτηκε μόνο ο μεγαλύτερος γιος του Εύρυτου, ο Ίφιτος. Ο Ηρακλής κατέφυγε στην Τίρυνθα, όπου αργότερα πήγε να τον συναντήσει ο Ίφιτος. Χολωμένος ο ήρωας, καταλήφθηκε και πάλι από μανία και γκρέμισε τον Ίφιτο από έναν πύργο του οχυρωματικού περί

Φωτογραφία, μιας άλλης εποχής. Μιας άλλης Μερόπης. Μια φωτογραφία γεμάτη μνήμες και συναισθήματα. Είναι από το δημοτικό σχολείο το 1962, με δασκάλα την κ. Ισμήνη. Ευχαριστούμε θερμά τον συντοπίτη μας κ. Παναγιώτη για την ευγενική διάθεση της φωτογραφίας.