Meropitopik

Άρθρο του Πέτρου Τζώρτζη δημοσιεύτηκε στις 13/04/1940 στην εφημερίδα "ΘΑΡΡΟΣ" Από καιρό τώρα είχα υπόψη μου να γράψω ένα ιστορικό σημείωμα σχετικά με τον πολεμιστή Καρακίτσο και την Επανάσταση του 1821. Ας μου επιτραπεί, αν και δεν είμαι ειδικός να δώσω τη γνώμη μου η οποία στηρίζεται πάνω σε ιστορικές πηγές βγαλμένες από τη σωστή και αμεταμόρφωτη παράδοση. Ο πατέρας, λοιπόν, του Γιάννη, ο Παναγιώτης Καρακίτσος από το Κατσαρού, που ήταν διορισμένος από τον πασά της Ανδρούσας για να παρακολουθεί τα κινήματα των κλεφτών και αρματολών- κι ο οποίος τουναντίον βοηθούσε το έργο τους- στα 1806, όπως είναι γνωστό, ευρήκε σε μία ράχη της Σκάλας, που σήμερα ονομάζεται Παλουκόραχη, το φρικτό θάνατο του ανασκολοπισμού μαζί με πολλούς άλλους από τον Καχαγιάμπεη. Ήταν 13 χρόνων τότε ο Γιάννης Καρακίτσος που αντίκρισε τον πατέρα του πάνω στο παλούκι να βασανίζεται. Μέσα του θέριεψε το μίσος ενάντια στον τύραννο κι από τότε φερόταν πολύ άσχημα στους Τούρκους. Πολύ σύντομα γίνηκεν ύποπτ

Η ιστορία του Οιχαλιώτικου παζαριού, αρχίζει περίπου το 1750 – 1800. Τότε ακριβώς η περιοχή μας είχε την «τύχη» να δεχτεί, ως πρώτο και τελευταίο Τούρκο Αγά, τον Αλή – Τσελεπή, που σημαίνει κάποιο μουσουλμανικό αξίωμα ή οθωμανική κοινωνική διάκριση. Πολλοί λένε ότι σημαίνει ευγενής, υπερήφανος, εμπορευόμενος – μεταπράτης κλπ. Το γεγονός είναι ότι ο Τούρκος Αγάς, Αλή – Τσελεπής, ήταν αγαθός, καλόψυχος, φιλοπρόοδος και σεβόταν τα δικαιώματα, την τιμή, την περιουσία και τη θρησκεία των σκλάβων του. Γι’ αυτό και επέτρεψε να ιδρυθεί στα χρόνια του ο ναός του Αγίου Κωνσταντίνου, πλάι στο «κονάκι» του και γενικότερα να ενθαρρύνει τους ραγιάδες του σε συγκεντρώσεις ανταλλαγής προϊόντων και γενικότερης οικονομικής δραστηριότητας. Έτσι, στον τόπο αυτό, συγκεντρώνονταν κάθε Κυριακή ραγιάδες απ’ όλα τα γύρω χωριά για να πουλήσουν ή να αγοράσουν ή και να ανταλλάξουν διάφορα προϊόντα της παραγωγής τους ή και ζώα ή και πραμάτειες που έφερναν ειδικοί πραματευτάδες από τα εμπορικά κέντρα του καιρού ε

Εφημερίδα "Η ΑΜΥΝΑ" 10/3/1889

Τα συκοπερίβολα της Μερόπης, τα περισσότερα, βρίσκονταν πάνω από το χωριό (ανατολικά). Υπήρχαν όμως και μερικά κοντά στο χωριό και κάτω από αυτό. Πάντως, επειδή οι συκιές θέλουν στεγνό τόπο και χαλικουριά, τα καλά περιβόλια ήταν και είναι όλα πάνω από το χωριό. Τα δέντρα, οι συκιές, ήταν και μικρές και μεγάλες, και νέες και γέρικες. Οι πιο γέρικες έφταναν και εκατό χρονών (τα πρώτα περιβόλια έγιναν από το 1830 έως το 1850). Κατέβαζαν αρκετό καρπό και ήταν θεόρατες. Η καλλιέργεια της συκιάς δεν είναι δύσκολη ούτε κουραστική. Το χειμώνα θέλουν συνήθως ένα- δυο οργώματα, λίγο καθάρισμα και μερικά στυλώματα με φούρκες. Τον Ιούνη, όταν βγαίνουν τα πρώτα σύκα, ρίχνουν τ’ αγριόσυκα για την απαραίτητη γονιμοποίηση, το εκφραστικότατο «βάτεμα». Στις αρχές Αυγούστου αρχίζει η ωρίμανση και η συγκομιδή που κρατάει 30- 40 μέρες. Πρωιμότερα έρχονται τα περιβόλια της Τσακώνας, ενώ τα κοντινά και κάτω από το χωριό έρχονται οψιμότερα. Η συγκομιδή των σύκων συνίσταται στη συγκέντρωση και ξήρανση. Η

Τα Μεροπαίικα αμπέλια βρίσκονταν κάτω από το χωριό, αλλά κοντά σε αυτό. Η ιδιομορφία αυτή πρέπει να έχει σχέση με το έδαφος. Πιο στεγνό, με αρκετό χαλίκι και αμμουδερά χώματα από τις προσχώσεις των ποταμών, είναι πιο κατάλληλο και τούτο ασφαλώς γιατί το φυτό είναι πιο ανθεκτικό από τη σταφίδα. Περισσότερο, όμως, γιατί χρονολογικά- ιστορικά τα αμπέλια έχουν προηγηθεί της σταφίδας. Η αμπελοκαλλιέργεια δεν απασχολούσε πολύ τους καλλιεργητές γιατί ούτε τα στρέμματα ήταν πολλά, αλλά ούτε οι φροντίδες και οι εργασίες τόσες όσες της σταφίδας. Ωστόσο, ήθελαν και τ’ αμπέλια: το κλάδεμά τους, το σκάψιμο, το σκάλισμα, το ράντισμα, τα θειάφισμα (δε θέλουν χαράκωμα). Ίσως γιατί είναι πιο σκληρό φυτό από τη σταφίδα, ο αμπελουργός δεν έτρεμε γι’ αυτό, όσο για τη σταφίδα. Τέλος, το αμπέλι δεν είχε τη λαχτάρα και τον κόπο της συγκομιδής που είχε η σταφίδα. Αντίθετα, η συγκομιδή του ήταν ένα πανηγύρι. Μια εύκολη, σύντομη, ευχάριστη εργασία. Κατά τις αρχές και τα μέσα Σεπτέμβρη οι νοικοκυραίοι ετοί