Meropitopik

Σχέδιο δράσεων πράσινης ανάπτυξης Προτεραιότητα στη βιομάζα προτείνει το ΚΑΠΕ για τη Μεσσηνία ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΜΟΝΑΔΕΣ ΣΕ ΚΑΛΑΜΑΤΑ - ΜΕΛΙΓΑΛΑ - ΓΑΡΓΑΛΙΑΝΟΥΣ Προτεραιότητα στα έργα βιομάζας προτείνει για τη Μεσσηνία το σχέδιο δράσεων πράσινης ανάπτυξης για το νομό, που έχει εκπονήσει το Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΚΑΠΕ). Η πρόταση του ΚΑΠΕ προβλέπει τη δημιουργία και λειτουργία 3 μονάδων βιομάζας σε Καλαμάτα, Μελιγαλά και Γαργαλιάνους. Θεωρεί ότι η Μεσσηνία είναι ελκυστική για φωτοβολταϊκά και επιβεβαιώνει την εμφάνιση προβλημάτων συνωστισμού για τέτοιες επενδύσεις. Όσον αφορά τα αιολικά πάρκα, εκτιμά ότι κατάλληλη περιοχή για τη δημιουργία τους είναι η κεντρική περιοχή του νομού, καθώς εκεί δε θα υπάρξουν προβλήματα και αντιδράσεις. Αναλυτικά το σχέδιο δράσεων πράσινης ανάπτυξης του ΚΑΠΕ για τη Μεσσηνία: - Για τα έργα βιομάζας σημειώνει: «Με δεδομένη τη σημασία της ελαιοκαλλιέργειας στο νομό, η βιομάζα αποτελεί τον πιο σημαντικό τομέα ανάπτυξης της πράσινης ενέργειας. Τα έργα βιο

Ομάδα 20 μαθητών του Λυκείου Μελιγαλά συνεπικουρούμενη από καθηγητές και μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου γονέων συμμετείχαμε στην δεντροφύτευση του Ταϋγέτου που πραγματοποιήθηκε στις 20-2-2011. Η αποκατάσταση του οικοσυστήματος του Ταϋγέτου και η αναζωογόνηση της χλωρίδας και της πανίδας της περιοχής την θεωρούμε αναγκαία. Οι μεγάλες καταστροφές που προκάλεσαν οι πυρκαγιές του 2007 στο οικοσύστημα του Ταϋγέτου λειτούργησαν ως αφύπνιση της περιβαλλοντικής μας συνείδησης που δεν μπορούσε να μας αφήσει άπραγους στο κάλεσμα της δεντροφύτευσης. Η ηθική-ψυχική ικανοποίηση της προσφοράς μας στην αποκατάσταση του ταλαιπωρημένου τοπίου και η πρακτική εμπειρία της δενδροφύτευσης αποτέλεσαν σημάδια χαράς. «Αφήσαμε ένα δάκρυ χαράς στον Ταΰγετο». Ενα δάκρυ το οποίο προέρχεται από την ψυχική μας ανάταση και την κούρασή μας αλλά και την επιθυμία μας στο να ξαναπρασινίσει ο Ταΰγετος και επιτέλους να ανακηρυχθεί ως εθνικός δρυμός. Όλα αυτά μαζί και με το κάλεσμα του Δ.Σ. της Α΄ ΕΛΜΕ Μεσσηνίας και

ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ.  Τότε που γινόταν το μεγάλο πανηγύρι και το μεγάλο φαγοπότι, ήταν τις Απόκριες με τα χοιρινά. Δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε ένα ή δύο χοιρινά, που σφάζονταν όλα την ίδια μέρα ή το πολύ σε δύο τρεις μέρες. Με το χάραμα ετοίμασαν οι νοικοκυρές το καυτό νερό, τον «θερμό» και σε λίγο γονάτιζαν το ζώο και του έκοβαν τον «καρούτζο». Θρήνος και κοπετός, από σπίτι σε σπίτι ακούγονταν οι σπαραχτικές φωνές των σφαζόμενων χοιρινών σ’ όλο το χωριό. Το πέταγαν αμέσως έπειτα επάνω σε ένα πρόχειρο κρεβάτι από σανίδες στην αυλή του σπιτιού και άρχιζαν να το ξεθερμίζουν και να το αποτριχώνουν ξυστά με τα μαχαίρια. Αφού πρώτα το καθάριζαν και το ξέπλεναν καλά - καλά, το κρεμούσαν από το τσιγκέλι στη μουριά ή αλλού για να του ανοίξουν την κοιλιά και να το τεμαχίσουν. Έθιμο ήταν από το αίμα του γουρουνιού, όταν του έκοβαν τον καρούτζο, να ματώνουν με ένα κόκκινο σταυρό και τα παιδιά στο μέτωπο ή στο μάγουλο ή στη μύτη και να εύχονται «και του χρόνου». Δεν ήταν σπάνιο να κόβ

Ο Μιχαήλ Άγγελος του Καπιτωλίου.  Με τη διάλεξη αυτή ο κ. Γ. Χαλιακόπουλος θα παρουσιάσει τον Έλληνα ζωγράφο Κωνσταντίνο Μπρουμίδη, ο οποίος διακόσμησε τον τρούλο του Καπιτωλίου της Ουάσιγκτον τον 19ο αιώνα. Ο Έλληνας ζωγράφος του Καπιτωλίου καταγόταν από τα Φιλιατρά της Μεσσηνίας, όπου είχε γεννηθεί ο πατέρας του Σταύρος Μπρουμίδης, ενώ η μητέρα του Άννα Μπιανκίνι ήταν Ιταλίδα. Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης, ως γιος έλληνα πολίτη που γεννήθηκε στο εξωτερικό, πολιτογραφήθηκε και αυτός Έλληνας. Μεγάλωσε στη Ρώμη, φοίτησε στην Academia di San Lucca όπου και δέχτηκε την επίδραση μεγάλων καλλιτεχνών. Σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Baron Camuccini και γλυπτική με τους Canova και Thorwaldsen. Έμαθε τη μέθοδο «φρέσκο» και «secco» και εξοικειώθηκε αποκτώντας μεγάλη εμπειρία στις διορθώσεις των φθαρμένων από τον χρόνο αριστουργημάτων του Ραφαέλο. Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1852 ο Κων/νος Μπρουμίδης έφθασε στη Νέα Υόρκη, η οποία ήδη αποτελούσε σημαν

Όσοι είναι από την Καλαμάτα ξέρουν από καλό λάδι, σύμφωνα με την παλιά γνωστή διαφήμιση. Στις μέρες όμως, κάποιοι από αυτούς δεν αρκούνται σε αυτό και αποφάσισαν να μάθουν και από καλό... iphone. « Είμαι νέος παραγωγός, επομένως είμαι πολύ πιο εξοικειωμένος με τα smartphone και τις επιλογές τους παρά με την ίδια τη διαδικασία της ελαιοκαλλιέργειας»,  λέει ο 25χρονος παραγωγός κ.  Κωνσταντίνος Σαμπαζιώτης , ένας από τους 35 ελαιοπαραγωγούς από τη Μεσσηνία που συμμετέχουν στο πιλοτικό πρόγραμμα e - farmer. Ο κύριος Σαμπαζιώτης καταγραφεί στο i - phone του όλες τις ενέργειες που κάνει στα χωράφια του, όπως λίπανση, πότισμα και κλάδεμα και δέχεται mail με τις συμβουλές των γεωπόνων / administrator του προγράμματος. « Πρόκειται για εφαρμογή όπου οι παραγωγοί καταγράφουν τα πάντα όσον αφορά την παράγωγη τους. Τα στοιχεία συγκεντρώνονται σε μια κεντρική βάση δεδομένων, η οποία έχει καταγεγραμμένα όλα τα αγροτεμάχια των παραγωγών που συμμετέχουν στο πρόγραμμα. Ο υπεύθυνος γεωπόνος τα αξιολογ

Συλλογή υλικού κατά το έτος 1887 από τον Νικόλαο Λάσκαρη. Δημοσιεύτηκε στην «Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά» το 1960 απ' όπου αναδημοσιεύουμε ένα μικρό ενδεικτικό μέρος. Για τη γυναίκα Άμα η γυναίκα αρχίσει, τη δουλειά της δε θ’ αφήσει. Βάρει με, αντρούλη μου, κι εγώ ότι ξέρω κάνω. Γυναίκα οπού περπατεί και τον κώλο της κουνεί, έχε τη χωρίς τιμή. Γυναίκες παλεύανε, την αλήθεια λέγανε. Η πόρνη θέλει να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει. Των γυναικών η μάζωξη ωσάν τις καρακάξες, όταν μαζεύονται πολλές, έχουν τις ίδιες πράξες. Η γυναίκα είναι κόλλα, και γυρεύει από όλα. Η γυναίκα άφησε το πουλί και βγήκε από το κλουβί. Η κακή γυναίκα χάνει το σπίτι πο ‘χει αλεύρια. Μακριά μαλλιά και λίγη γνώση! Ο άντρας να φέρνει το σακί, και η γυναίκα να βγάνει με το βελόνι. Για να γυρίσεις γυναίκας κεφάλι πρέπει να χαλάσεις το δικό σου. Όσες δεν κάνετε παιδιά, δεν είστε πλιό γυναίκες, πάρτε τα ντουφεκάκια σας και να γενήτε κλέφτες. Η γυναίκα στα ξένα χέρια χαίρεται. Αμαρτίες πο ‘χεις

Το Costa Navarino, στη Μεσσηνία, κρύβει έναν μαγικό κόσμο για τα παιδιά. Τα ξενοδοχεία της  Πολυάννας Παρασκευά , το Sand Castle και το υποψήφιο για Mies Vander Rohe 2011 Cocoon, ανατρέπουν τα κλισέ. Ας ξεχάσουμε τη «χαρούμενη φύρδην μίγδην πολυχρωμία νηπιαγωγείου».  Η αρχιτεκτονική των χώρων για παιδιά αποζητά πρωτοτυπία, που δεν θα υπολείπεται σε «α λα Ντίσνεϊ μαγεία». Θέλει ευαισθησία, μεγάλη ευρηματικότητα στην επινόηση συνθέσεων που προάγουν τη διαδραστική σχέση με το αρχιτεκτονικό περιβάλλον και όταν εκφράζεται και με το σύγχρονο αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο «για μεγάλους», γίνεται ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που εκπλήσσει. Τα δύο τελευταία έργα της Πολυάννας Παρασκευά, η οποία σπούδασε αρχιτεκτονική στην Ecole Speciale στο Παρίσι, κινούνται ακριβώς σε αυτό το μήκος κύματος. Το Sand Castle είναι ξενοδοχείο για παιδιά ως 12 ετών και η φόρμα του εμπνέεται από τη μορφολογία της προσκείμενης παραλίας, με τους ατέλειωτους αμμόλοφους. Ο κύριος άξονάς του είναι ένας σπειροειδής όγκος «σαν από ά

Σαν κάποια σκισμένη, χαμένη ταυτότητα μοιάζει ο ναός τούτος. Σαν μια ταυτότητα πεταμένη στην άκρη της εθνικής οδού. Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην εθνική οδό Τσακώνας - Καλαμάτας, λίγο μετά την Αλλαγή. Ρωτήσαμε γέροντες να μάθουμε κάτι περισσότερο για αυτόν τον ναό. Δεν γνώριζαν τίποτα. Ούτε πού ήταν αφιερωμένος. Είναι πολύ παλιός μας είπαν. Έτσι ήταν εκεί από... πάντα! Ο περιηγητής Nicholas Biddle, στα 1806, σε αυτή τη περιοχή αναφέρει την ύπαρξη τζαμιού. Θολό τοπίο.  Ερειπωμένη η ιστορική μνήμη και καταγραφή αυτού του τόπου...