Γαστρονομικά ήθη και έθιμα της Μερόπης (β' μέρος)
Τότε που γινόταν το μεγάλο πανηγύρι και το μεγάλο φαγοπότι, ήταν τις Απόκριες με τα χοιρινά. Δεν υπήρχε σπίτι που να μην είχε ένα ή δύο χοιρινά, που σφάζονταν όλα την ίδια μέρα ή το πολύ σε δύο τρεις μέρες. Με το χάραμα ετοίμασαν οι νοικοκυρές το καυτό νερό, τον «θερμό» και σε λίγο γονάτιζαν το ζώο και του έκοβαν τον «καρούτζο». Θρήνος και κοπετός, από σπίτι σε σπίτι ακούγονταν οι σπαραχτικές φωνές των σφαζόμενων χοιρινών σ’ όλο το χωριό. Το πέταγαν αμέσως έπειτα επάνω σε ένα πρόχειρο κρεβάτι από σανίδες στην αυλή του σπιτιού και άρχιζαν να το ξεθερμίζουν και να το αποτριχώνουν ξυστά με τα μαχαίρια. Αφού πρώτα το καθάριζαν και το ξέπλεναν καλά - καλά, το κρεμούσαν από το τσιγκέλι στη μουριά ή αλλού για να του ανοίξουν την κοιλιά και να το τεμαχίσουν. Έθιμο ήταν από το αίμα του γουρουνιού, όταν του έκοβαν τον καρούτζο, να ματώνουν με ένα κόκκινο σταυρό και τα παιδιά στο μέτωπο ή στο μάγουλο ή στη μύτη και να εύχονται «και του χρόνου». Δεν ήταν σπάνιο να κόβουν ένα κομμάτι από τον καρο
