Meropitopik

Τα ερείπια ενός πολυτελούς και λαμπρού ναού  Ο τόπος μοιάζει ευλογημένος. Δέκα μόλις χιλιόμετρα από τo Μελιγαλά, γεμάτος με συκιές και ελιές, ένα τοπίο που μοιάζει με ησυχαστήριο έχοντας θέα τον Μεσσηνιακό κόλπο. Και με όλα αυτά τα ευρήματα που αποκαλύπτονται κάθε χρόνο, θα μπορούσε να γίνει ένας εξαιρετικός προορισμός. Για τους αρχαιολόγους, πολύ περισσότερο για την ανασκαφέα του, την Ξένη Αραπογιάννη, είναι ένας παράδεισος. Οπου κι αν περπατήσεις, προβάλλουν αρχιτεκτονικά μέλη, κίονες, επιστύλια, γείσα, λες και είναι χαρισμένα από τη φύση. Είναι η αρχαία Θουρία. «Η σημαντικότερη πόλη της Μεσσηνίας», όπως μας λέει η υπεύθυνη των ανασκαφών, «πριν ιδρύσει ο Επαμεινώνδας το 369 π.Χ. την αρχαία Μεσσήνη». Από το 2007 άρχισε τις δοκιμαστικές τομές στην περιοχή εντοπίζοντας τα πρώτα κτίρια. Ο φύλακας του χώρου Αντώνης Τσαγκλής την οδήγησε σε ένα δύσκολο γεμάτο άγριους θάμνους και έναν πυκνό καλαμιώνα σημείο, τη θέση Παναγίτσα, όπως τη λένε, εξαιτίας της εκκλησούλας που έχει χτιστεί

Ο αρχαιολόγος που «ανέστησε» τη Μεσσήνη Μετατρέπει τις σκόρπιες αρχαιότητες σε αρχαιολογικούς χώρους. Γεννημένος δάσκαλος, άφησε το στίγμα του σε όλη την Ελλάδα, αλλά βρήκε το λιμάνι του εδώ και 27 χρόνια στην Αρχαία Μεσσήνη. Με τρεις λέξεις «Αγγιξε, αγάπησε, έκλαψε», όπως είναι και (παραφρασμένος) ο τίτλος του ντοκιμαντέρ του Μπάμπη Τσόκα που είναι αφιερωμένο στη ζωή του Η απάντηση που δίνουν οι συνεργάτες του όταν τον αναζητεί κάποιος στο γραφείο του είναι σταθερά η ίδια: «Ο καθηγητής βρίσκεται στον φυσικό του χώρο». Ουδείς ζητά διευκρίνιση. Ολοι γνωρίζουν ότι ο τόπος που δίνει ζωή στον Πέτρο Θέμελη είναι η Αρχαία Μεσσήνη. Εκεί, το κινητό του δεν πιάνει, αλλά εκείνος αδιαφορεί. Δεν χρειάζεται επικοινωνία με τον έξω κόσμο, διότι η σχέση του με την πόλη που έχτισε ο Επαμεινώνδας το 369 π.Χ. είναι γεννήτορα και κόρης. Είναι εκείνος που την έβγαλε ουσιαστικά από το χώμα - κι ας είχαν προηγηθεί σπουδαίοι αρχαιολόγοι παλαιότερα. Εκείνος που της έδωσε ζωή, σκάβοντας με προσοχή κάθε

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε το 1956 στην Αθηναϊκή εφημερίδα "ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΑ ΝΕΑ" και το υπογράφει ο Π. Λυμπερόπουλος. ΜΕΡΟΠΗ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ Τον Κρεσφόντη τον σκότωσε ο Πολυφόντης για να παντρευτεί τη χήρα του και να σφετεριστεί το θρόνο. Δε χάρηκε όμως για πολύ τη ματωμένη ευτυχία, γιατί με τον ίδιο τρόπο δολοφονήθηκε και αυτός από την ίδια τη Μερόπη και το μικρό της γιο τον Αίπυτο. Είναι και η Μερόπη ένα από τα καλύτερα χωριά της πεδιάδας του Στενυκλάρου, παραγωγικό, πλούσιο, προοδευτικό και εξελιγμένο. Ανήκει στο άρμα της Οιχαλίας όπως το Φίλια, η Ανδανία, το Λουτρό με τα πολλά σύκα και το ξακουστό πανηγύρι του Αη Γιάννη στις 2 Σεπτεμβρίου, του Σιάμου και οι συνοικισμοί Μούστα, Σπανοχώρι, Αλλαγή, Καλύβια κτλ. Ο κεντρικός δρόμος που είναι και η προθήκη της κωμοπόλεως στολίζεται από πολλά δέντρα και με λύπη του εγκαταλείπει ο ταξιδιώτης μια τόση θελκτική γαλήνη. Αρκετά όμως ξεκουραστήκαμε, και τώρα, με το δροσερό βραδάκι κι ένα σωρό αταξινόμητες εντυπώσεις βαδίζουμε προς

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στα Ελληνικά από τον σπουδαίο Σουηδό αρχαιολόγο Το χωριό στο οποίο αναφέρεται δεν είναι άλλο από το Βασιλικό Οιχαλίας. «Οι παλαιοί νόμιζαν ότι η ζωή ήταν ένα είδος τυχερού τροχού, που γύριζε ποτέ γρήγορα και πότε αργά. Κάποτε σταμάτησε σε έναν τυχερό αριθμό… Εάν κανείς έχει ζήσει πολλά χρόνια θα μάθει ότι σπανίως σταματάει ο τροχός σε ένα τέτοιο αριθμό, και δύο φορές ποτέ. Σε εμένα συνέβη αυτό, πιστεύω, το καλοκαίρι του 1929. Αυτό το χρόνο, και μάλιστα αυτό το καλοκαίρι, όλα μου πετύχαιναν καλά, καλύτερα από τους υπολογισμούς μου. Αυτό το καλοκαίρι ήταν, φαντάζομαι, η ακμή της ζωής μου. Δεν θα γυρίσει, δυστυχώς ποτέ… Είχα τελειώσει τις σπουδές μου στα πανεπιστήμια και τον τελευταίο χρόνο είχα μείνει στην πιο εύθυμη πρωτεύουσα του κόσμου, στην Κοπεγχάγη. Και τώρα μου έλειπε μόνο να συγκεντρώσω τα στοιχεία για τη σύνθεση της διδακτορικής διατριβής μου. Το θέμα ήταν η τοπογραφία της αρχαίας Μεσσηνίας. Ήμουν ελεύθερος, είχα τακτοποιήσει αρκετά κα

Εδώ, που δε ζούνε ούτε κατσαρίδες, πρέπει, λέει, να ζήσουν άνθρωποι.  Ήδη έχουν γραφτεί πολλά για τη μόλυνση του Περιβάλλοντος στην Οιχαλία και από πιο ειδικούς.  Τι άλλο να προσθέσει κανείς; Έτσι, απλά, βουβά, προσθέτουμε λίγες φωτογραφίες του "Περιβάλλοντος" του Μελιγαλά και των περιχώρων. Λίγες φωτογραφίες, αφιερωμένες από καρδιάς στον αρμόδιο αντιδήμαρχο σε θέματα περιβάλλοντος και γενικότερα στη δημοτική αρχή. Συγχαρητήρια σε όλους σας.... Θα σας γράψει η ιστορία με χρυσά γράμματα....

Θα μπορούσαν να είναι το σκηνικό σε ταινίες ή ακόμη και πίνακες ζωγραφικής.   Όμως είναι πραγματικές τοποθεσίες σε διάφορα μέρη της Οιχαλίας. Υπέροχες δημιουργίες της φύσης...   Η ομορφιά του τοπίου σε καθηλώνει. Όλα σε τούτη τη “φλούδα γης” σε καθηλώνουν...

Έκθεση-αφιέρωμα για τα 90 έτη από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας εγκαινιάστηκε στο Πνευματικό Κέντρο Μελιγαλά  την οποία διοργάνωσε ο Σύλλογος Αποφοίτων Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας «Μαρία Κάλλας». Η έκθεση, την οποία διοργάνωσε Σύλλογος σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Μεσσηνίας και το Δήμο Οιχαλίας, υπό την αιγίδα του Δήμου Καλαμάτας,  περιλαμβάνει φωτογραφικό υλικό, καθώς και γνήσια αντίγραφα επιστολών της μεγάλης ντίβας από το αρχείο του Δήμου Αθηναίων και της «Τεχνόπολις» στο Γκάζι.  Μετά την τελετή των εγκαινίων προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ «Η δική μας Κάλλας», γυρισμένο από τα μέλη του Συλλόγου Αποφοίτων «Μαρία Κάλλας», που απεικονίζει ένα ταξίδι σε μέρη όπου βρέθηκε η μεγάλη σοπράνο και στιγμάτισε με τις ερμηνείες της, ξεκινώντας από το Νιοχώρι Ιθώμης, όπου βρίσκεται το πατρικό της σπίτι και το οποίο πρόκειται να γίνει μουσείο αφιερωμένο στη μνήμη της.  Επόμενος σταθμός της έκθεσης το Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας, όπου θα λειτουργήσει από τη Δευτέρα 18 έως και την

Του Δημήτρη Πετρόπουλου   Στο χωριόμας, στην Μερόπη μας, έζησαν κατά καιρούς διάφοροι γραφικοί τύποι, που τους θυμόμαστε  τακτικά εμείς οι πιό παλιοί. Λέγοντας γραφικο ί δεν το λέγω απαξιωτικά κατά κανένα τρόπο,αλλά ήταν ενδιαφέροντες τύποι, η με τα λεγόμενά τους η με την συμπεριφορα τους, έμειναν στην μνήμη μας ως σήμερα. Ενας από αυτούς ηταν ο Μπαρμπαγιώργης ο Τσετσέκος  με τα ατελείωτα και πανέξυπνα αστεία του. Τώρα που μεγάλωσα και εγώ  - όπως ολοι οι μεγάλοι- φέρνω ταχτικά στη μνήμη μου το χωριό μου με τους ανθρώπους του εκείνης της εποχής που την λέμε συχνά καλή εποχή αλλά αν την ειδούμε έξω απο τα νιάτα μας που είχαμε τότε, δεν ήταν καθόλου ωραία, μα σκληρή και μίζερη. Αλλλά ας σταματήσω εδώ την γκρίνια, αυτά ειναι θέμα μιάς άλλης συζήτησης για εκείνα τα χρόνια...εδω σάυτο το κειμενάκι, θέλω να σας πω λίγα για τον Τσετσέκο που σας είπα παραπάνω και να σας δώσω λίγα απο τα αστεία του που έλεγε η έκανε, για να τα ξαναθυμηθούμε οι παλιοί και να μάθουν οι πιό νέοι κάτι από αυ