Meropitopik

Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας, ενίοτε όχι και τόσο καλά κρυμμένη… Το ότι καμιάς σημασίας κι ενδιαφέροντος για αρχαιολογική σκαπάνη κι έρευνα δεν έτυχαν οι περιοχές της αρχαίας Οιχαλίας και Στενυκλάρου, δεν σημαίνει ότι είναι στείρες αρχαίων ευρημάτων. Τούτο μας το επιβεβαιώνει ο ενοριακός ναός του αγίου Γεωργίου στη Στενύκλαρο. Πιθανόν να μην είναι υπερβολή ο χαρακτηρισμός του ως "μίνι αρχαιολογικό μουσείο". Εξάλλου, είναι ο μοναδικός μάρτυρας αρχαίων ευρημάτων στην περιοχή μας. Αξίζει, πιστεύουμε, μια επίσκεψη στο ναό για να δούμε από κοντά όσα από τα αρχαία ευρήματα οι κατασκευαστές του φρόντισαν να "περισώσουν" και να "αναδείξουν". Βέβαια, οι γυναίκες δε θα έχουν την ευκαιρία πλήρους "περιήγησης", αφού το σημαντικότερο κομμάτι βρίσκεται στο ιερό του ναού, αλλά και οι άντρες ακόμα θα πρέπει να "ιεροσυλήσουν", σηκώνοντας το υφασμάτινο κάλυμμα της αγίας τράπεζας! Ο ναός είναι σχεδόν πάντα κλειδωμένος, όμως, και μια απλή περιήγηση περιμετρ

Μέχρι σήμερα, δυστυχώς, δεν υπήρξε καμία ιστορική αναφορά για το δήμο Οιχαλίας από την ίδρυσή του (1836) μέχρι την κατάργησή του (1912). Ή, όσα έχουν γραφτεί εξαντλούνται σε μερικά σκόρπια διοικητικά στοιχεία, ποιοι διετέλεσαν δήμαρχοι, πάρεδροι κλπ. Για την ιστορία όμως του τόπου, τις κοινωνικές συνθήκες, το πλαίσιο της ζωής των προγόνων μας και τα γεγονότα της εποχής εκείνης υπάρχει απόλυτο κενό. Το γιατί ποτέ δεν γράφτηκε κάτι για έναν από τους παλαιότερους δήμους του νεοελληνικού κράτους, μιας όμορφης και πλουτοπαραγωγικής γωνιάς της πατρίδας μας, είναι πράγματι μια απορία. Στην προσπάθεια να συλλεγούν ιστορικά τεκμήρια για τη παρούσα μελέτη, προέκυψε πως δεν υπάρχουν! Κι αυτά που υπήρχαν ήταν ασήμαντα και λιγοστά. Άλλη μια απορία. Γιατί δεν υπάρχουν; Σε αυτές τις απορίες πιθανόν να δώσετε εσείς οι αναγνώστες την απάντηση στο τέλος αυτού του άρθρου. Στο ιστολόγιό μας, υπήρχε ήδη μια δημοσιευμένη μελέτη για το δήμο μας, αναφερόμενη στα έτη 1841 ως το 1850. Εδώ, αφού εμπλουτίστηκε με

ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΝΤΟΥΡΑΚΟ ΤΗΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ 27 Απριλίου του 1941. Τα γερμανικά Στούκας πετούν στον ουρανό της Μεσσηνίας και σκορπούν το φόβο και τον τρόμο. Ένα τζιπ του Ελληνικού Στρατού έχει κατέβει την Τσακώνα και τρέχει στον κάμπο της Μεσσηνίας με προορισμό το λιμάνι της Καλαμάτας. Δέχεται επίθεση από αέρος. Η γερμανική εμπρηστική βόμβα σκοτώνει τους επτά από τους οκτώ Έλληνες αξιωματικούς και στρατιώτες! Είναι καλοκαίρι του 1990. Έχει επισκεφθεί την Αλλαγή ο Γιώργος Βούλης, που ψάχνει να βρει τον τάφο του αδελφού του. Τον έλεγαν Κωνσταντίνο, ήταν ανθυπολοχαγός του 87ου Συντάγματος Πεζικού. Σκοτώθηκε στις 27 Απριλίου του 1941 από την εμπρηστική βόμβα του γερμανικού Στούκας κοντά στη γέφυρα του Ντουράκου, μετά την Τσακώνα προς την Αλλαγή. Χάρη στη βοήθεια του Ηλία Δημοηλιόπουλου, από τα Καλύβια και του Μίμη Παρασκευόπουλου, γραμματέα τότε της Κοινότητας Οιχαλίας, από το Σαντάνι (Ανδανία), ο Γιώργος Βούλης μετά από πενήντα ολόκληρα χρόνια βρήκε το κοινοτάφιο του αδε

Η Μεσσηνία έχει να επιδείξει ένα πολύ σπουδαίο πλούτο βιβλίων και συγγραφέων, πιθανόν όσο κανένας Νομός στη χώρα μας. Αυτό ενισχύεται από τα δεδομένα που θέλουν τα Μεσσηνιακά βιβλία να κατέχουν τη πρώτη θέση στις πωλήσεις των τοπικών βιβλίων. Ένδειξη, ότι ο Μεσσηνιακός λαός αγαπάει τον τόπο του, "διψάει" για αυτόν. Εδώ, προβάλλοντας ένα μικρό δείγμα, ένα ελάχιστο ανθολόγημα μερικών σπουδαίων Μεσσηνιακών βιβλίων, ευελπιστούμε να διεγείρουμε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον προς αυτά και να υπενθυμίσουμε ότι το "διάβασμα" στο net δε συγκρίνεται με το διάβασμα ενός βιβλίου, το οποίο θα παραμένει πάντα μια κλασική αξία! ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΑ ΤΩΝ ΚΟΝΤΟΒΟΥΝΙΩΝ ΜΟΥΓΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΕΞΟΡΑΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΕΤΟΦΩΛΙΑΣ με ιδιαίτερη ευχαρίστηση παραδίδει στην κυκλοφορία ένα σπουδαίο βιβλίο γραμμένο από το δάσκαλο Δημήτριο Μουγγό και προλογισμένο από το συγγραφέα και εκδότη Χρήστο Ρέππα. Το χαρακτηριστικό και συνάμα εντυπωσιακό για την περίπτωση στοιχείο είναι ότι οι πολύτιμοι και ανιδιοτελεί

Ένα αδίκως παραμελημένο βυζαντινό θρησκευτικό μνημείο, ο ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, βρίσκεται στις παρυφές της βορειοανατολικής πλευράς της πόλης του Μελιγαλά. Το βυζαντινό αυτό μνημείο, δυστυχώς δεν έτυχε μέχρι σήμερα την φροντίδα και συντήρηση που απαιτεί η μακραίωνη ιστορία του, πλην της αντικατάστασης της στέγης του που βρίσκεται σε εξέλιξη και που έχει καταντήσει η ολοκλήρωσή της κάτι σαν το γεφύρι της Άρτας. Παράλληλα, δεν έτυχε ούτε της ανάδειξης της ιστορίας του μέχρι σήμερα. Χαρακτηριστική είναι γι' αυτό η αναφορά που γίνεται από το επίσημο site του δήμου Μελιγαλά (www.meligalas.gov.gr) και που περιορίζεται όλη κι όλη στο: "Άγιοι Ταξιάρχες του 13ου αιώνα, βυζαντινού ρυθμού". Είναι μάλλον φανερό πως ο ναός ξεκίνησε σαν απλή μονόχωρη εκκλησία με τρούλο στην υστεροβυζαντινή εποχή (και όχι μεταβυζαντινή, έτσι θα λεγόταν αν είχε χτιστεί επί Τουρκοκρατίας) και στη συνέχεια επεκτάθηκε με τα δύο παράπλευρα κτίσματα. Κατά τη προσωπική μας εκτίμηση, ο ρυθμός του ε

Όσο και αν λέμε ότι τα χρόνια εκείνα, του 1900 – 1910 – 1920, η Μερόπη σημείωνε μία αδιάκοπη και γοργή εξέλιξη, μια πρωτοφανή ακμή από άποψη εκτάσεως και από άποψη χρόνου, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι γενικά οι συνθήκες της ζωής ήταν δύσκολες. Η πατρίδα μας ήταν φτωχή και υπανάπτυκτη, το κατά κεφαλήν εισόδημα πολύ χαμηλό, ο κλήρος περιορισμένος και οικογένειες πολυμελής. Δύσκολα, πολύ δύσκολα, οι άνθρωποι εξοικονομούσαν τα «προς το ζην». Και τότε δεν υπήρχαν αστικά και βιομηχανικά κέντρα στη χώρα μας για να πάνε οι φτωχοί να βρουν εργασία (Αθήνα, Πάτρα, Καλαμάτα κ.λπ.). έπαιρναν λοιπόν «των ομματιών τους» και έφευγαν για την Αμερική, την μόνη χώρα που δεχόταν τότε μετανάστες. Το ρεύμα ήταν γενικό, ιδιαίτερα κατά τα χρόνια 1900, 1920, οπότε έφυγαν πολλές χιλιάδες νέοι άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες για την Αμερική. Από όλη την Ελλάδα και περισσότερο από την Πελοπόννησο, και ιδιαίτερα τους νόμους Μεσσηνίας, Αρκαδίας και Λακωνίας, πολλές χιλιάδες συμπατριωτών μας στοιβάζονταν στα υπερωκεά

Μέρος πρώτο Η παρούσα ανάρτηση είναι το πρώτο από τα τρία μέρη με τα οποία θα παρουσιάσουμε το θέμα «Η Μερόπη στα 1933 – 1936). Πρόκειται για μια πολύ μεγάλης σημασίας για την Μερόπη έρευνα, τόσο από άποψη ιστορική, λαογραφική όσο και από άποψη τοπογραφική, διοικητική και οικονομική. Οι πηγές από τις οποίες θα αντλήσουμε τις πληροφορίες για αυτή την παρουσίαση είναι τα αρχεία των γεωργοοικονομικών μελετών της τεχνικής υπηρεσίας της Αγροτικής Τράπεζας. Συγκεκριμένα, την τετραετία 1933 – 1936, ο κάμπος της Άνω Μεσσηνίας μπήκε στο «μικροσκόπιο» της τεχνικής υπηρεσίας των γεωργοοικονομικών μελετών, στην κυριολεξία. Σκοπός αυτής της επιστημονικής έρευνας ήταν η σύνταξη μιας έκθεσης, βάση της οποίας η Α.Τ.Ε θα καθόριζε τα επενδυτικά και οικονομικά της προγράμματα στην περιοχή. Λίγα χρόνια αργότερα, ο τόπος μας έζησε υπό την Γερμανοϊταλική κατοχή. Οι συγκυρίες άλλαξαν, τα σχέδια των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ανατράπηκαν, και τα αρχεία παύοντας να έχουν πια αξία, πετάχτηκαν. Για πολλά χρό