ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ

ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΝΤΟΥΡΑΚΟ ΤΗΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

27 Απριλίου του 1941. Τα γερμανικά Στούκας πετούν στον ουρανό της Μεσσηνίας και σκορπούν το φόβο και τον τρόμο. Ένα τζιπ του Ελληνικού Στρατού έχει κατέβει την Τσακώνα και τρέχει στον κάμπο της Μεσσηνίας με προορισμό το λιμάνι της Καλαμάτας. Δέχεται επίθεση από αέρος. Η γερμανική εμπρηστική βόμβα σκοτώνει τους επτά από τους οκτώ Έλληνες αξιωματικούς και στρατιώτες!

Είναι καλοκαίρι του 1990. Έχει επισκεφθεί την Αλλαγή ο Γιώργος Βούλης, που ψάχνει να βρει τον τάφο του αδελφού του. Τον έλεγαν Κωνσταντίνο, ήταν ανθυπολοχαγός του 87ου Συντάγματος Πεζικού. Σκοτώθηκε στις 27 Απριλίου του 1941 από την εμπρηστική βόμβα του γερμανικού Στούκας κοντά στη γέφυρα του Ντουράκου, μετά την Τσακώνα προς την Αλλαγή.
Χάρη στη βοήθεια του Ηλία Δημοηλιόπουλου, από τα Καλύβια και του Μίμη Παρασκευόπουλου, γραμματέα τότε της Κοινότητας Οιχαλίας, από το Σαντάνι (Ανδανία), ο Γιώργος Βούλης μετά από πενήντα ολόκληρα χρόνια βρήκε το κοινοτάφιο του αδελφού του και των άλλων επτά αξιωματικών και στρατιωτών που έπεσαν για την πατρίδα. Άναψε ένα κεράκι στη μνήμη τους και ξεκίνησε μια προσπάθεια, ώστε να αποκατασταθεί η εις βάρος τους αδικία. Η ιστορία τη δική τους θυσία την αγνοεί και δεν τους αξίζει τέτοια μεταχείριση. Η λιτή εκδήλωση προς τιμήν τους, που γίνεται από το Δήμο Οιχαλίας ανήμερα του θανάτου τους, δεν είναι αρκετή.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που μας παραχώρησε ο Μίμης Παρασκευόπουλος, "από τους οκτώ αξιωματικούς και στρατιώτες επέζησε μόνο ο διοικητής του 87ου Συντάγματος, ονόματι Μέγγος. Ήταν αντισυνταγματάρχης και του έκοψε η βόμβα το πόδι του καημένου. Κατάφερε και κρύφτηκε κάτω από το γεφύρι του Ντουράκου και έτσι επέζησε. Μάλιστα, τη δεκαετία του '50 έγινε δήμαρχος στην Ελευσίνα για πολλά χρόνια. Οι κάτοικοι φρόντισαν για την ταφή των νεκρών. Τους έφεραν όλους και τους ενταφίασαν στην Οιχαλία, εκτός του Βούλη. Το σώμα του είχε διαμελισθεί και είναι θαμμένος εκεί που είναι σήμερα το φαναράκι, λίγο πιο κάτω από τη γέφυρα του Ντουράκου. Ο Μέγγος έδωσε τα ονόματα όσων σκοτώθηκαν και έγιναν οι ληξιαρχικές πράξεις θανάτου στο Ληξιαρχείο της Οιχαλίας. Αλλιώς δε θα τους ξέραμε τώρα".
Σύμφωνα με τις ληξιαρχικές πράξεις θανάτου, τις οποίες συνέταξε ο πρόεδρος και ληξίαρχος της Οιχαλίας Γιώργος Σακελλαρόπουλος με τις υποδείξεις του διοικητή της Χωροφυλακής Μελιγαλά Λυκούργου Καραβίτη, οι υπόλοιποι νεκροί ήταν οι ανθυπολοχαγοί Δημήτρης Κόκας από την Κωνσταντινούπολη, Ισαάκ Κατμανίδης από την Κωνσταντινούπολη, Παναγιώτης Μπούρης από την Ανδρίτσαινα, Κωνσταντίνος Βούλης από τα Τρίκαλα, Δημή τρης Σταμογιάννης από την Εύβοια και οι στρατιώτες Νικόλαος Βαρνάβας από τη Χίο και Γιώργος Μαστοράκης από τη Σητεία της Κρήτης.
Ο πρώην γραμματέας της Κοινότητας Οιχαλίας θυμάται συγκινημένος ότι με την εύρεση του τάφου των πεσόντων ξεκίνησε η προσπάθεια για την ανάδειξη του ιστορικού γεγονότος, για την οποία μόχθησε και ο ίδιος: "Το 1991 οργανώσαμε το μνημόσυνο για τους πεσόντες. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε τελετή γι' αυτούς τους ανθρώπους, πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό τους! Το οργανώσαμε με τον Ηλία Δημοηλιόπουλο, που δυστυχώς απεβίωσε πριν από την τελετή, με τον αδελφό του Γιάννη Δημοηλιόπουλο, στρατηγό Υγειονομικού και με τον Γιώργο Βούλη, που κινούσε όλα τα νήματα, αλλά δυστυχώς και εκείνος απεβίωσε και σταμάτησε η όλη διαδικασία. Στο μνημόσυνο ήρθαν και περίπου 20 συμμαθητές των πεσόντων από τη Σχολή Ευελπίδων, μαζί με τον αρχηγό της τάξεώς τους 1940 Β, ονόματι Μελέτης. Εψάλη δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Οιχαλίας και έγινε επιμνημόσυνη δέηση στον τόπο όπου έπεσαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες. Κάναμε προσπάθειες να φτιάξουμε και ηρώο. Μας είχε παραχωρήσει γη ο Αριστομένης Κανελλόπουλος, ο οποίος θυμήθηκε το όνομα του Συνταγματάρχη Μέγγου, τον οποίο στο μνημόσυνο εκπροσώπησε η κόρη του".
Αυτή ήταν η πρώτη αλλά και η τελευταία φορά που έγινε μια σοβαρή προσπάθεια απόδοσης τιμής σε αυτούς τους ήρωες. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια ο Δήμος Οιχαλίας κάνει μια εκδήλωση, η οποία όμως έχει τυπικό χαρακτήρα. Το τραγικό στην όλη υπόθεση, βεβαία, δεν είναι αυτό, αλλά ότι έχει ξηλωθεί το κοινοτάφιο των πεσόντων! Δεν υπάρχει πλέον τίποτα στο νεκροταφείο της Οιχαλίας, κάτι που γεμίζει πικρία αλλά και αγανάκτηση για εκείνους που αποφάσισαν το γκρέμισμα του μνήματος.
Ακριβώς την επομένη της θυσίας των αξιωματικών και στρατιωτών του 87ου Συντάγματος, στην ίδια περιοχή, σημειώθηκε ένα ακόμη τραγικό περιστατικό. Όπως μας λέει ο Μίμης Παρασκευόπουλος, "εκεί σκοτώθηκε ο Γρηγόρης Ηλιακόπουλος, 15 χρόνων, από την Οιχαλία. Το παιδί πήγαινε με μια γίδα και έδινε γάλα στους Εγγλέζους που είχαν στήσει μέσα στις ελιές πολυβόλα και αναχαίτιζαν τα γερμανικά Στούκας. Εκείνοι έδιναν του μικρού σοκολάτες. Φαίνεται, όμως, ότι κάποια από τις βόμβες των Γερμανών το σκότωσε. Η μητέρα του μου είχε πει ότι περίμενε το γιο της μέχρι το βράδυ και όταν την πήρε ο ύπνος, είδε στο όνειρό της ότι το παιδί ήταν σκοτωμένο στο τάδε κτήμα. Πήγε τα ξημερώματα μόνη της και βρήκε το παιδί εκεί που είχε ονειρευτεί!".
Ο πρώην γραμματέας της Οιχαλίας θεωρεί ότι τότε ξεκίνησε και η αντίσταση κατά των Γερμανών, με τους Εγγλέζους που έριχναν με τα πολυβόλα τους και αμέσως μετά τους Έλληνες. Μάλιστα, θυμάται ότι μετά την Αλλαγή είχαν σκοτωθεί κάποιοι Εγγλέζοι στρατιώτες από τους Γερμανούς και είχε φτιαχτεί και γι' αυτούς κοινοτάφιο, ωστόσο μετά ήρθαν από την Εγγλέζικη Πρεσβεία και πήραν τα οστά για να τα στείλουν στους συγγενείς.

Τώρα, λόγω της κατασκευής του αυτοκινητοδρόμου Τσακώνας-Καλαμάτας, το φαναράκι των πεσόντων στον Ντουράκο γκρεμίστηκε. Η Πολιτεία, ο Στρατός, ο Δήμος Οιχαλίας οφείλουν να δημιουργήσουν ένα καινούργιο, αντάξιο της θυσίας αυτών των ηρώων, ώστε στη θέα του να αναλογιζόμαστε πόσο μεγάλη κατάρα είναι ο πόλεμος, αλλά και πόσο μεγαλείο έχει να πέφτει κανείς για την πατρίδα όταν εκείνη τον χρειάζεται.
Πηγή: Flash της Μεσσηνίας