Η καλλιτεχνική κίνηση της Μερόπης στις αρχές του 20ου αι.

Στη Μερόπη, λόγω της θέσης της, του σχετικά μεγάλου πληθυσμού της, των πολλών και μεγάλων γύρω από αυτήν χωριών, των πολλών καταστημάτων και καφενείων, έρχονταν διάφοροι περιοδεύοντες θίασοι, σοβαροί και μη σοβαροί, και έδιναν πολλές και καλές παραστάσεις. Υπάρχουν πληροφορίες από παλαιότερους ότι το 1902 ήρθε θίασος στη Μερόπη και έμεινε σχεδόν δυο χρόνια! Έχοντας σαν κέντρο τη Μερόπη, εξυπηρετούσε καλλιτεχνικά όλη την περιφέρεια. Πολλές φορές πήγαινε και έδινε παραστάσεις και σε άλλα χωριά, αλλά πάλι ξαναγύριζε στη βάση του, στη Μερόπη. Αυτού του είδους οι επισκέψεις επαναλαμβάνονταν τακτικά, μια φορά το χρόνο ή κάθε δυο χρόνια.

Το ενδιαφέρον είναι ότι στη Μερόπη οι ηθοποιοί των θιάσων αυτών έβρισκαν ανθρώπους, κυρίως νέους, πνευματικά – καλλιτεχνικά ανήσυχους. Έπιαναν φιλίες και συζητούσαν για διάφορα καλλιτεχνικά θέματα. Πρέπει να αναφέρουμε εδώ ότι πολύτιμο στοιχείο και κυρίαρχη παρουσία σε αυτού του είδους τις εκδηλώσεις και τη δημιουργία ατμόσφαιρας ήταν ο γιατρός Σπ. Τασιόπουλος. Είχε τη συνήθεια να συνδέεται με τους θεατρίνους και τις θεατρίνες, να μιλάει και να κάνει περίπατο μαζί τους. Δεν παρέλειπε να βγάζει και λόγο τα βράδια προ των παραστάσεων ή να εξηγεί το συμβολισμό του θεατρικού έργου. Όλα αυτά δημιουργούσαν μια καλή ατμόσφαιρα για τους θεατές, αλλά και οι ηθοποιοί ικανοποιούνταν σχετικά, γιατί έβλεπαν ή νόμιζαν ότι έχουν να κάνουν με ανεπτυγμένο κοινό.

Εκείνη όμως η καλλιτεχνική εκδήλωση που συγκλόνιζε κατά το 1920 – 1930, λίγο νωρίτερα ή αργότερα, τα χωριά μας και ιδιαίτερα τη Μερόπη, ήταν ο Καραγκιόζης. Περίφημοι και αξιώσεων Καραγκιοζοπαίχτες περνούσαν κάθε χρόνο από το χωριό μας και έδιναν παραστάσεις 30 – 40 ημέρες. Τεράστια πανό με φιγούρες του Καραγκιόζη, του μπαρμπα – Γιώργου, του Χατζηαβάτη και των άλλων ηρώων του Θεάτρου σκιών στόλιζαν τα καφενεία όπου δίνονταν οι παραστάσεις. Οι φιγούρες αυτές περιφέρονταν το απόγευμα σε όλο το χωριό και στα άλλα χωριά (πολλές φορές από παιδιά που πήγαιναν για να εξασφαλίσουν «τζάμπα» παράσταση) και με μια κουδούνα στο χέρι σκανδάλιζαν μικρούς και μεγάλους και προπαντός τα παιδιά που ξεμυαλίζονταν για τον Καραγκιόζη, έστω και αν θα έτρωγαν ξύλο από τον πατέρα τους.
Ήταν πολλοί και διάφοροι οι Καραγκιοζοπαίχτες που πέρασαν από τη Μερόπη, αλλά ο πιο τακτικός και εκείνος που είχε συνδεθεί και φιλικά με πολλούς Μεροπαίους ήταν ο περίφημος Βασίλαρος, που όπως έχει γραφτεί ήταν ένας από τους πέντε – έξι καλύτερους Καραγκιοζοπαίχτες όλης της Ελλάδας. Χρήσιμο είναι να αναφερθεί ότι ο Βασίλαρος και οι άλλοι Καραγκιοζοπαίχτες είχαν δημιουργήσει στη Μερόπη και «σχολή» με την έννοια ότι τα παιδιά τους μιμούνταν, φτιάχνοντας φιγούρες και δίνοντας παραστάσεις στη γειτονιά τους.
Εκτός από τους περιοδεύοντες θιάσους και τους Καραγκιοζοπαίχτες, έρχονταν στη Μερόπη και διάφοροι άλλοι θεατριστές: ταχυδακτυλουργοί, φακίρηδες, οργανοπαίχτες σε γιορτές ή σε έκτακτες ημέρες.
Πρέπει ακόμα να αναφέρουμε και το χοροδιδασκαλείο που λειτούργησε στην Οιχαλία από το 1928 – 1930. Για πρώτη φορά άρχισαν να διδάσκονται στα χωριά μας οι Ευρωπαϊκοί χοροί: φοξ, βαλς, ταγκό, τσάρλεστον κλπ. Το χοροδιδασκαλείο στεγάστηκε στο ωραιότατο για την εποχή του και πανύψηλο σπίτι του Τ. Βλάχου, στο γεφύρι του Ξεριά και συγκέντρωνε νέους και νέες από όλα τα χωριά για τα απογευματινά και βραδινά μαθήματα. Πολλές φορές, με τη γραφικότατη «ρομβία» του έδινε και «εσπερίδες» με επίσημο και πανηγυρικό χαρακτήρα, για να ασκεί και να εμφανίζει τους μαθητές του.

Αυτή ήταν περίπου η καλλιτεχνική κίνηση και ζωή στον τόπο μας κατά τα χρόνια 1900 – 1940. Σαφώς θα έγιναν και θα υπήρχαν και άλλες εκδηλώσεις που δυστυχώς δεν διασώθηκαν. Ήταν σχετικές και ανάλογες των τότε συνθηκών της ζωής. Μετά το 1940 τα πράγματα άλλαξαν, οι καλλιτεχνικές ανάγκες διαφοροποιήθηκαν, τα μέσα συγκοινωνίας με τα μεγάλα κέντρα (πόλεις) βελτιώθηκαν και, τέλος τα χωριά μας άδειασαν.